Gisteren was mijn eerste Sonia Rykiel-show.
(Ik heb een paar seizoenen geleden eigenlijk geprobeerd om naar de 40th Anniversary bash te gaan, maar het was mijn eerste seizoen in Parijs en een taxirit van 60 € later, belandde ik in een Frans bos in de buitenwijken, ervan overtuigd dat ik mijn weg nooit zou vinden huis. En aangezien de show om 23.00 uur nog steeds niet was begonnen, rende ik naar buiten en pakte de eerste taxi die een andere feestganger afzette. Hoe dan ook, het wachten was het waard.)
Het was bijzonder moeilijk om niet naar de laarzen van Carine Roitfeld te staren als ze eenmaal binnen waren. De kamer was donker en de gouden knopen die tot over haar knieën reikten, gloeiden op de landingsbaan. De paparazzi dumpten Leigh Lezark op het moment dat Beth Ditto de kamer binnenkwam; ze ging naast Carine zitten.
Iemand boog zich naar me toe en vroeg me: 'Hebben ze Grace Coddington echt tussen Beth Ditto en Carine Roitfeld gezet?'
Nee, dat is Sonia Rykiel.
De show begon en iedereen glimlachte. Meestal, wanneer modellen wordt verteld om te glimlachen of plezier te hebben op de catwalk, ziet het hele ding eruit als een overdreven verzonnen tekenfilm, maar of het nu de pompons op hun hoofd waren of de energie van een Rykiel-show, de glimlach was oprecht. Na een minuut straalde de eerste rij terug.
De collectie van Nathalie Rykie was net zo oprecht: dunne gelaagde breisels, slinky gebreide jurken in lichtgrijs en roze, slouchy gebreide jumpsuits, subtiele strepen gewikkeld rond truien en leggings. Het geheel werd afgemaakt met een explosie van maraboe-jurken en jassen in lichtroze, beige en legergroen op Nirvana's Alle verontschuldigingen--in principe was het perfect.