Shane Gabier en Chris Peters, de ontwerpers achter het geweldige merk Wezens van de wind, ging van lesgeven aan de School of the Art Institute of Chicago tot het winnen van een CFDA/Vogue Fashion Fund tweede prijs in ongeveer zeven maanden. Zo'n baanbrekende erkenning is iets wat in de mode-industrie ongekend is, maar nog baanbrekender is misschien wel het feit dat de ontwerpen van dit duo de hype die hen omringt waarmaken. Ze trokken de aandacht met hun innovatieve en zorgvuldig vervaardigde kleding, en hebben vastgehouden aan die visie door ups, downs en prijzen.
Ik ontmoette het duo op een regenachtige ochtend net voor Fashion Week om erachter te komen hoe Shane Gabier en Chris Peters hun hoogvliegende modeleven beheren met hun rustige bestaan in Chicago. Het is behoorlijk onwerkelijk.
Fashionista: Hoe heb je elkaar leren kennen? Chris Peters: Nou, ik was een student en Shane was een professor [aan de School of the Art Institute of Chicago], maar hij was niet mijn professor! Nadat ik was afgestudeerd, stond ik op het punt om Chicago te verlaten, maar toen besloot ik dat ik met Shane zou uitgaan. Ik heb het laten gebeuren. [lacht]
Shane Gabier: Dus toen zijn we gaan samenwerken. Het was in het begin echt projectmatig. We maakten zelf kleine dingen en deden alles, van het maken van patronen tot naaien. Onze eerste collectie is opgehaald door WWD, door een reeks incidenten, en het belandde op de cover. Kris: Daarna ging het een stuk sneller.En toen kwam je in de lente van 2011 op de New York Fashion Week terecht. Shane: Voorjaar 2011 beschouwen wij als de eerste “echte” collectie. Toen produceerden we dingen en werkten we op grotere schaal. Dat is toen we begonnen te werken met Libby [hun PR-persoon]. Kris: Ja, alles werd "echt". Het is een heel, heel, heel snel groeiproces geweest. Shane: Maar we proberen het nog steeds rustig aan te doen. Neem één stap tegelijk. Voeg langzaam nieuwe elementen toe. Het is alsof we facetten bouwen op wat we hebben gedaan. Het draait allemaal om organische groei, niet om het te forceren.
Waarom wilde je naar New York komen om te showen tijdens New York Fashion Week? Shane: Nou, je moet wel, toch? Kris: Het heeft voor ons geen zin om het voor iedereen moeilijker te maken om onze collectie te zien. Shane: Maar we maken het onszelf wel moeilijker. Kris: Ja, maar we worden blootgesteld aan zoveel meer bronnen in New York - onze monstersmakers zijn in New York, onze patroonmakers zijn in New York. We wonen gewoon in Chicago, wat een beetje gek is.
Heb je je ooit een buitenstaander gevoeld in de New Yorkse modewereld? Shane: Wel, er was wat vooroordeel, wat tegenspoed. Je zou je willen voorstellen dat mensen ruimdenkend genoeg zijn om dat vooroordeel niet te koesteren. Maar het was eigenlijk heel goed voor ons omdat ik denk dat we op onze beurt overcompenseerden door echt mooie productie te doen en echt mooie stof te gebruiken. Het is als: "Fuck dat! We zullen je laten zien hoe goed we kunnen zijn.” Kris: Zo begonnen we samen te werken met couturefabrieken en andere high-end bedrijven. Shane: Dat zagen we als een uitdaging. We wilden het [de kleding] mooier maken. En dat is nu wat mensen er zo leuk aan vinden, de echt bijzondere stoffen en de speciale behandelingen.
Je moet veel complimenten krijgen over het vakmanschap van je stukken. Ze zijn echt iets.Shane: Het beste was toen de kleermaker van Ikram, die al letterlijk 60 jaar high-end aanpassingen doet, zei: "Ik heb Ikram erop gewezen hoe mooi alles is gemaakt. We zien veel nieuwe ontwerpers, en die van jou is echt speciaal.” Ik had zoiets van: "Weet je zeker dat je het haar hebt verteld?" [lacht]
Hoe ziet een typische werkdag er voor jou uit? Kris: Eerlijk gezegd zijn we onze eigen stagiaires. Normaal gesproken worden we wakker, gaan we naar Midtown en doen we boodschappen en blijven daar tot we Libby [PR-vertegenwoordiger] moeten ontmoeten, en dan werken we anderhalf uur met Libby, en dan gaan we terug naar Midtown en blijven daar tot alles sluit. Dan gaan we naar huis en eten ramen. Shane: Het is iets waar we over praten met Marcus en David [Marcus Wainwright en David Neville, ontwerpers van Rag & Bone] die onze mentoren zijn via het CFDA/Vogue Fashion Fund. Ze zeiden ook dat ze toen ze begonnen alles deden, en dat is heel belangrijk, want nu weten ze goed te delegeren. Letterlijk elke dag dat we in het kledingdistrict zijn, is er een nieuwe bron waar we meer over leren. We bouwen constant voort op onze bibliotheek met bronnen, en dit zijn dingen waar we mee te maken hebben, dus het is echt onmiddellijk.
Hoe verdeel je je tijd tussen lesgeven en ontwerpen en reizen? Shane: Nou, ik heb verschillende mate van flexibiliteit met de school [SAIC], maar voor het grootste deel zijn ze... blij omdat er niemand is anders in Chicago of op de faculteit die showt tijdens New York Fashion Week, dus ze zijn blij dat iemand de school. We hebben korte semesters en lange pauzes, dus het is ongeveer zes weken dat ik in New York kan zijn om te werken. Gelukkig vallen die pauzes precies in het midden van de productie, en vlak voor de show, dus het werkt op een rare manier. Kris: Het goede ding is dat we met twee zijn, dus vaak ben ik hier [in New York] alleen voor zoiets als twee of drie weken, wat niet het leukste is... Ik bedoel, ik hou er gewoon niet van om alleen te zijn, dus we hebben ik chat.
Jullie zijn echt schattig! Wat is het meest bevredigende deel van je baan, behalve samenwerken met elkaar? Kris: Ik word enthousiast van het zien van de monsters. Ik denk dat ik een van onze patroonmakers littekens heb bezorgd omdat hij ons de monsters liet zien, en ik raakte in paniek en omhelsde hem. Shane: Hij pakte hem gewoon op en Bear omhelsde hem. [lacht] Kris: Het was gewoon de beste. Shane: Voor mij is het alles samen zien op de show, wanneer we eindelijk alle droommeisjes hebben die we hebben gegoten en het haar is gedaan... We zien het nooit allemaal samen tot dat moment. Dat is het moment dat het de moeite waard maakt, zeker.
Hoe heb je de naam "Creatures of the Wind" gekozen?Kris: Het komt uit het Johnny Mathis-nummer 'Wild is the Wind'. Muziek is onze volgende grootste obsessie na mode, en we houden echt van het transformerende vermogen van het nummer. Het is al zo vaak behandeld en elke keer heeft het een ander sentiment. Ook de originele versie is zo raar, dramatisch en geweldig. We houden van het gevoel dat het ons gaf. Shane: Wat we er ook leuk aan vinden, is dat het open staat voor interpretatie. Het creëert voor iedereen een ander beeld.
Denk je veel aan muziek als je aan het ontwerpen bent? Kris: De collecties zijn altijd gericht op een muzikaal zwaartepunt. Voor lente 2011 het was "The End of the World" van Skeeter Davis. Daarna was 'The Song of the Siren'. Het gaat om het creëren van een dialoog met het nummer om een gevoel te creëren. Het draait allemaal om gevoelens - we zijn erg emotioneel! [lacht]
Wie is jouw ideale klant? Kris: Ik denk dat onze ideale klant iedereen is die van [de kleding] houdt. We hebben niet echt fantasieën over de klant, het gaat meer om wie reageert op de collectie in welke hoedanigheid ze ook willen. Shane: Ik vind het belangrijk om het open te houden. Het idee van: "Wie is uw klant?" Ik denk dat dat heel moeilijk is. Kris: We hebben klanten van rond de zestien en we hebben klanten van in de negentig. Wij hebben een zeer breed assortiment. Shane: Ik denk dat dat een heel speciaal onderdeel is van wat we doen. Ik vind het leuk dat het deze echt, meer conservatieve, oudere vrouwen kan aanspreken, maar het kan ook een beroep doen op, zoals, gekke tieners. Het heeft die breedte.
Wat is het grootste risico dat u heeft genomen voor uw bedrijf? Kris: Ik weet het niet. Alles wat we doen lijkt een heel natuurlijk verlengstuk. We hebben er altijd een punt van gemaakt om heel voorzichtig te zijn met onze groei en onszelf niet te veel uit te breiden. We komen niet van geld. We doen het allemaal alleen en daarom zijn we erg voorzichtig geworden met onze beslissingen. Shane: Elke keer dat u uw eigen, onafhankelijke bedrijf heeft, is het een risico, maar we zouden niets anders willen doen.
Hoe is uw bedrijf veranderd sinds het winnen van een CFDA/Vogue Fashion Fund prijs? Kris: Voor ons heeft het ons zoveel meer soepelheid gegeven om dingen door te krijgen. Dingen voelen minder start en stop, we wachten niet op betalingen of wat dan ook. Shane: Het is duidelijk validatie, wat ook belangrijk is voor andere mensen. Het heeft zeker veel meer aandacht gegeven aan wat we doen. Kris: Oh ja, er zijn een kavel meer ogen. In termen van onze zichtbaarheid is het een bajillion keer meer dan voorheen.
Ben je wel eens zenuwachtig om je collectie te presenteren? Kris: Ja, we doen een beetje. Shane: Maar we zijn nooit onzeker over de kleding. De kleding is makkelijk voor ons. Er is altijd angst voor de toekomst, maar ik zou niet zeggen dat we nerveus zijn. We zijn zeker overtuigd van wat we doen. Kris: Het is gewoon druk, maar alles heeft druk, om eerlijk te zijn. En alles wat de moeite waard is, is altijd moeilijk.
Wat staat Creatures of the Wind in de toekomst te wachten? Shane: Eerlijk gezegd zijn we zo gefocust geweest op deze specifieke collectie [herfst 2012] dat is het enige waar we nu echt aan denken. Ik bedoel, ik weet zeker dat er CFDA-gerelateerde dingen zullen zijn die dit jaar echt spannend zullen zijn. Kris: Oh ja, het zullen enkele samenwerkingen zijn, maar ik kan er niet over praten! Er zullen wat leuke dingen zijn.
Knipoog, knipoog. Kris: Ja, knipoog.