Hoe Amerikaanse stijl de naoorlogse jeugdmode in Japan van brandstof heeft voorzien

In het Japan van na de Tweede Wereldoorlog startte Kensuke Ishizu een confectiebedrijf voor heren, Van Jacket genaamd, om een functioneel uniform voor de opkomende middenklasse - mannen die nog niet gewend waren om na te denken over mode. Maar geconfronteerd met het feit dat zijn generatie altijd de voorkeur zou geven aan op maat gemaakte kleding boven standaardstijlen, richtte hij zijn aandacht op de volgende generatie. Tijdens een wereldtournee in 1959 bezocht Ishizu Princeton op aanraden van een Amerikaanse vriend, waar hij zich realiseerde dat de preppy stijl van de keurige jonge studenten perfect was voor de Japanse jeugd.

"In 1959 zette Van de eerste stap door een 'Ivy-model'-pak te produceren - een gedetailleerde kopie van Brooks Brothers' klassieke Number One Sack Suit met een los, dartloos jasje", schrijft de in Tokio gevestigde American schrijver W. David Marx in zijn nieuwe boek, "Ametora: hoe Japan Amerikaanse stijl heeft gered."

In 1965 stuurde Ishizu een team mannen - waaronder zijn zoon Shōsuke Ishizu - naar de Verenigde Staten om de Ivy League-man in zijn element te fotograferen. Het resulterende stijlhandboek, "Neem Ivy," symboliseerde de dominante esthetiek van jonge Japanse herenkleding in de jaren zestig en "zette het patroon voor hoe het land de komende vijftig jaar Amerikaanse mode zou importeren, consumeren en aanpassen." In de volgende decennia kreeg "Take Ivy" een canonieke status toen mensen wanhopig naar kopieën zochten totdat het in 2010 werd herdrukt, waardoor hernieuwde aandacht werd besteed aan de geschiedenis van het Japans herenkleding. Marx stelt dat de Japanners in de tussenliggende decennia evolueerden voorbij het simpelweg kopiëren van Ivy League en Amerikaanse stijl en een "genuanceerde, cultureel rijke traditie" ontwikkelden die de schrijver noemt Ametora, Japans jargon voor 'Amerikaanse traditie' - iets dat opnieuw in de VS is geïmporteerd door het succes van verschillende denim- en streetwear-merken, waaronder Uniqlo.

Ik sprak onlangs met Marx over waarom hij zijn nieuwe boek schreef en hoe zijn proefschrift van toepassing is op de huidige Japanse mode en trends. Lees verder voor hoogtepunten uit ons gesprek.

Waarom is een geschiedenis van Japanse herenkleding op dit moment relevant voor het Amerikaanse publiek?

Toen ik zeven of acht jaar geleden in Japan woonde, las je een mannenblad en het had allemaal... deze informatie over herenmode die je nooit in de VS zou zien - en waarvan ik het gevoel had dat [we] nooit zou. En toen, met de opkomst van blogs over herenkleding, dacht ik: "Wauw, ze doen hetzelfde als de... Japanse modetijdschriften doen dat." Om te zien dat die blogs Japanse bronnen in handen krijgen materiaal... om die lus te zien gebeuren, gaf het boek ook zijn einde. Het is niet alleen dat dit interessante ding in Japan gebeurt, maar het heeft nu ook een enorme impact op de Amerikaanse mode.

Ik vond het altijd schokkend dat een Japans merk tot de Amerikaanse verbeelding kon spreken, maar ik denk dat Evisu in de jaren '90, met de jeans met de witte zeemeeuw, en toen bewees de A Bathing Ape in de jaren 2000 het punt dat Japanse merken echt een drijvende kracht konden worden in de westerse popmuziek cultuur. Sindsdien weet iedereen dat het waar is en kijkt hij naar Japan. Ze doorbraken enorme barrières door zich in te voegen in het Amerikaanse bewustzijn, wat nooit hun doel was.

Je schrijft in het boek dat er een enorme markt is voor mannenmodebladen in Japan. In het kielzog van de sluiting van Details, waarom denk je dat de VS niet dezelfde vraag heeft?

In Japan, als je ophaalt Popeye of Heren Non-no of wat dan ook, het is letterlijk 95% mode, en als [iets] niet op de modepagina's staat, staat het achterin. Er is bijna geen tijdschrift in de VS dat daarmee overeenkomt. Er zijn zo'n 50 of meer titels [in Japan], dus er is een ongelooflijke printcultuur. Het laat je winkelen voordat je naar de winkels gaat, omdat het deze functie vervult in de Japanse samenleving, er is veel meer nut voor. In Japan heeft natuurlijk iedereen smartphones. Het internet is erg groot, maar de reguliere media zijn niet overgestapt op internet. Dus als je naar een website gaat voor een van deze publicaties, verbleekt het gewoon in vergelijking met het oppakken van het echte werk.

Hoe is Uniqlo een product van de modegeschiedenis waar je over hebt geschreven?

Ik denk dat Uniqlo een product is van de geschiedenis van de Japanse mode, maar ook heel anders, en een van de verrassende dingen die ik in het boek leerde, was dat de vader van Uniqlo's oprichter Tadashi Yanai een Van Jacket had franchisenemer. Van Jacket was het eerste merk dat Amerikaanse stijl naar Japan bracht, dus hij maakt veel deel uit van die culturele traditie. Als ze de creative directors [van Uniqlo] interviewen, zullen ze zeggen: "Oh, ik ben opgegroeid met L.L.Bean." Dat gezegd hebbende, ik denk dat ze het ergens heel anders hebben gedaan. Ze maken oxfords met knoopjes die heel erg in de traditie staan, maar als je door de winkel loopt, denk je niet aan "Amerikaanse traditionele" kleding.

Een van de anekdotes die ik in het boek heb is [over] Kensuke Ishizu [oprichter van Van Jacket], die Ivy League-mode naar Japan wilde brengen — niet omdat hij van Ivy League-mode hield, maar omdat hij vond dat de Japanse jeugd een eigen basisstijl verdiende die eeuwig kon duren en... dat was bijna verstoken van een specifieke culturele betekenis. Het verhaal gaat dat hij [met zijn zoon] een Uniqlo binnenliep en zei: "Dit is wat ik wilde maken", wat de basis is voor de Japanse natie en nu voor mensen over de hele wereld. Ik denk dat Heattech een goed voorbeeld is van dat soort materiaalinnovatie. Er is een lange traditie in Japan van de textielindustrie - na de oorlog werd het heel snel in elkaar gezet om een ​​exportmarkt voor Japan te creëren, dus ze investeerden veel in de textielindustrie. Ze zijn niet alleen aantrekkelijk voor: "Laten we de dingen er gewoon 40 jaar geleden uit laten zien", wat volgens mij ook een grote trend is in Japan.

Zet de replicatrend zich vandaag voort?

Er zijn merken die dat doen en mensen vinden het geweldig. Maar jonge ontwerpers proberen dat niet alleen. Visvim [ontworpen door Hiroki Nakamura] en Engineered Garments [ontworpen door Daiki Suzuki] zijn degenen die alles weten over de geschiedenis van Amerikaanse kleding, maar geen replica's willen maken. Wat ze willen doen is het pushen en iets nieuws maken dat die geschiedenis weerspiegelt, maar er geen replica van is.

Als je met [Evisu-ontwerper Hidehiko Yamane] praat, zegt hij dat hij nooit een replica wilde maken. [Hij zei:] "Ik wilde een product maken dat als een Japans kind voelde alsof ik een Amerikaanse spijkerbroek droeg... Ik wilde [het gevoel] nabootsen, maar ik wil niet zomaar Levi's maken. Ik wil iets maken dat anders is, met een andere snit, een ander gevoel." Replica was een soort antwoord op die authenticiteitscrisis, maar nu denk ik dat merken daar in sommige gevallen overheen zijn manieren.

Waarom is dit specifiek een verhaal over herenkleding?

Ik zou in het algemeen zeggen dat de damesmode in Japan niet zo vriendelijk was voor de import van Amerikaanse stijlen. De warenhuizen waren erg gebonden aan Parijse mode, dus ze brachten Dior en Europese spullen binnen. De confectiemarkt voor jonge Japanse vrouwen begon pas in de jaren '70. Als je naar Japan gaat en je kijkt naar de breedte van dameskleding - helemaal van de echt avant-garde dingen tot de gekke kleurrijke Harajuku-dingen tot wat een kantoordame draagt ​​- die zijn allemaal niet erg aan Amerika gebonden veel. Ik denk dat de impact van Franse vrijetijdskleding enorm is.

De jongens waren dol op al deze Ivy League-dingen, maar de meisjes waren niet zo. In "Take Ivy" waren er op dat moment geen vrouwen op die campussen en [de fotografen] gingen niet naar de Seven Sisters-colleges. Aan het eind van de jaren '70 en het begin van de jaren '80 droegen vrouwen zeer preppy kleding, zoals gele oxford button-down overhemden, vlinderdassen, madras en zo, met hun vriendjes in bijpassende ensembles. Dameskleding ging daar heel snel voorbij en ging begin jaren '80 over op gek avant-garde design met Comme Des Garçons en die merken.

Wat denk je dat Amerikanen verkeerd begrijpen over Japanse mode?

Ik denk in de eerste plaats dat er veel misverstanden bestaan ​​over het feit dat Japan op een heel simplistische manier geobsedeerd is door Amerika. Het is de moeite waard om te begrijpen dat wanneer iemand over de hele wereld van Amerika houdt... vaak is het volledig losgekoppeld van Amerika als de cultuur van het land zelf. Als iemand jong is en een overhemd met knoopsluiting draagt, is het niet "I love Ivy league"; het is "Ik hou van deze traditie die de traditie van mijn land is." En ik denk dat het het waard is voor ons als Amerikanen om te begrijpen [dat] ons idee van Amerika ook zeer goed wordt geïnformeerd door buitenlandse [landen] die het opnieuw importeren rug.

Opmerking: dit interview is bewerkt en ingekort.