Een paar jaar geleden begon ik naar de business school te gaan om de basis te leren van het runnen van mijn... styling bedrijf. Wij stylisten hebben tenslotte te maken met kasstroomoverzichten en het beheren van ons geld en assistenten, ook al zijn we gewoon "creatievelingen" die met kleding spelen. Toen ik de buitenaardse wereld van business 101 binnentrad, werd ik omringd door zakenmensen uit het bedrijfsleven die geen flauw idee hadden wat een 'modestylist' was of wat er van verwacht kon worden. In de meeste gevallen zou ik anticiperen op de noodzaak om in mijn toespraak van 2 minuten in te gaan waarin mijn rol, hoe het werkt en met wie ik werk, wordt uitgelegd wanneer ik iemand nieuw ontmoette. Zelfs toen ik mijn toespraak tot wat ik een fatsoenlijke uitleg vond, kreeg ik nog steeds lege blikken terug.
De niet-ingewijden konden de essentie niet begrijpen van wat een stylist deed. In een notendop, hier was mijn toespraak: "Stilisten werken met creatieve teams, waaronder fotografen, ontwerpteams of artdirectors, om een visie voor een imago of merk te creëren. Tegelijkertijd staan we ook voor de uitdaging om de kleding er geweldig uit te laten zien (ongeacht de kwaliteit)." Due door het algemene gebrek aan begrip over mijn rol, begon ik meer na te denken over wat ik echt doe als stylist. Ik denk dat de reden dat het niet gemakkelijk uit te leggen is, is dat de verantwoordelijkheden van een stylist nogal wat veranderen, afhankelijk van het soort baan of project waaraan we die dag werken. Als ik een redactioneel commentaar maak, heb ik het voorrecht om samen te werken met enkele van 's werelds beste hoofdredacteuren (kortweg EIC's) bij het maken van verhalen voor hun tijdschriften. Met een redactie en goedkeuring van de EIC mag ik het concept, de fotograaf, de haar- en make-upteams, de modellen en natuurlijk de kleding kiezen.
Tijdens een reclameshoot voor een merk word ik echter een passagier op de achterbank. Mijn focus verschuift naar het chic en duur maken van de kleding, terwijl de art director het concept bepaalt, de fotograaf, de haar- en make-upteams en de casting kiest. Bij advertentieklussen zijn stylisten er om de fotografen en artdirectors te ondersteunen, te helpen met ideeën wanneer dat nodig is, maar ook uit de weg te gaan als er te veel koks in de keuken zijn.
Voor catwalkshows of creatief overleg zijn stylisten 'shot callers'. We werken rechtstreeks samen met de ontwerper en zijn of haar team om onderzoek te doen inspiratie, bewerk stoffen en silhouetten, ontwerp of bewerk accessoires, kies haar/make-up en casting directors, of werk aan muziek voor de laten zien. In dit soort gevallen hebben stylisten invloed op bijna elk creatief element.
Werken met beroemdheden is een heel andere vaardigheden. Trekken voor rode loper-evenementen betekent weten hoe je de klant er mager en klassiek uit kunt laten zien, terwijl je ze tegelijkertijd afhoudt de 'slechtst geklede lijst'. Sommige kleding die er geweldig uitziet op een foto of op de catwalk, kan er gewoon gek uitzien op het rood tapijt. Veel stylisten en hun klanten hebben die les op de harde manier geleerd. Styling met beroemdheden gaat altijd over trouw blijven aan de persoonlijkheid van de klant en deze tegelijkertijd naar een hoger niveau tillen chique randje en het streven naar een beeld van hen op de rode loper die jarenlang als tijdloos zal worden beschouwd komen. Op een dag op de business school vroeg een medestudent (en hoofdingenieur bij een groot IT-bedrijf) me hoe de rol van stylist tot stand was gekomen. Hij wilde weten waarom mensen een stylist nodig hebben, of het nu een bedrijf, tijdschrift of beroemdheid is. Toen ik begon na te denken over de geschiedenis van styling en wat mij als stylist heeft beïnvloed, begon ik te beseffen: de rol is heel erg een mash-up van verschillende rollen die afkomstig zijn uit de late jaren 1800 en vroege jaren 1900. Het is de combinatie van een moderedacteur, kostuumontwerper en salondirectrice.
Fashion Editors werden uitgevonden in 1867 toen de Harper & Brothers Company werd opgericht Harper's Bazar (wat we nu kennen als Harper's Bazaar). Harper's Bazar was gericht op vrouwen uit de midden- en hogere klasse die fotografen, kunstenaars, ontwerpers en schrijvers bij elkaar brachten om een "verfijnd" perspectief te bieden in de wereld van mode, schoonheid en populaire cultuur. Natuurlijk ontstond er concurrentie. Mode volgde in 1892 als een wekelijkse publicatie (het werd een maandelijkse publicatie in de jaren '70). Ook het boekte en legde de trends op het gebied van mode en schoonheid van de prominente socialites van Amerika vast.
Uiteindelijk veranderden de rollen van moderedacteuren van het documenteren van trends naar het geven van hun eigen creatieve meningen. Moderedacteuren begonnen in de jaren dertig de kleding en accessoires te kiezen die op de pagina's zouden verschijnen, eerst voor illustraties en uiteindelijk voor foto's (hallo Irving Penn en Richard Avedon!!). Modebladen zorgden voor een nieuwe verschuiving. Vrouwen kochten kleding op basis van wat socialites of beroemdheden droegen. Toen deze verhalen (sterk beïnvloed door mode-editors) voorbijkwamen, hadden vrouwen een nieuwe bron voor inspiratie en wat ze konden kopen voor hun garderobe. Naarmate de rol van moderedacteur in de loop van de tijd groeide, begonnen creatieve redacteuren te verschijnen. Creatieve redacteuren begonnen de grenzen te verleggen van een modebeeld dat straatcultuur, jeugdcultuur en modecultuur in één omvat. De eerste vrouw die ik echt tot het uiterste zag gaan, in mijn studie modegeschiedenis, was Carmel Snow. Mevr. Snow veranderde modebeelden van stilstaande poserende modellen in meisjes die over het strand rennen. Deze verandering lijkt klein, dat weet ik zeker, maar ze bracht nieuw leven in Harper's Bazaar's pagina's. Mevr. Snow ontdekte ook Diana Vreeland, een van de grootste moderedacteuren aller tijden. Mevr. Vreeland bracht een gevoel van fantasie, verbeelding en verhaal in de foto's die ze stylede. Rond de jaren dertig begonnen de redacteuren echt samen te werken met de fotografen, in plaats van alleen maar een door de EIC gekozen kledingrek binnen te rollen. Mevr. Vreeland en mevr. Sneeuw was de eerste speerpunt in deze innovatieve en collaboratieve aanpak.
Naarmate tijdschriften meer fantastische, fantasierijke en verleidelijke afbeeldingen begonnen te maken van de kleding en accessoires op hun pagina's, modeontwerpers van die tijd begonnen meer te adverteren vanwege het feit dat de tijdschriften en hun redacteuren hun product verhoogden verkoop. Moderedacteuren en hun tijdschriften begonnen de carrière van een ontwerper te maken of te breken door middel van berichtgeving en ondersteuning. Topmoderedacteuren werden ook vertrouwelingen van ontwerpers. Ze bezochten vaak de studio van de ontwerper om de collecties te bekijken voorafgaand aan de debuut-catwalkshows en adviseerden over haar, make-up of modellen. Deze interactiepatronen leiden de weg voor hoe huidige "freelance" stylisten nu werken met ontwerpers en merken. Het was tweerichtingsverkeer. Ontwerpers kregen het advies van redacteuren en redacteuren kregen een glimp van wat de toekomst biedt en konden beginnen met leid de tijdschriftpagina's in de juiste richting, b.v. Grace Mirabella's relatie met Halston. Nu, met al het onderzoek dat ik heb gedaan en met de weinige informatie over de geschiedenis van stylisten, lijkt het mij dat de freelance stylist ergens in de jaren zeventig is ontstaan. Toen ik vele manen geleden bij KCD werkte met Nian Fish, sprak ze met mij over de eerste stylisten. Uit het verhaal van Nian herinner ik me dat ze sprak over de Goodman-zussen (inclusief Mode’s Tonne Goodman) en Kezia Keeble (die KCD begon, daarna Keeble, Cavaco & Duka). Ik weet zeker dat er meer stylisten zijn van deze eerste generatie, maar ik kan het niet helemaal samenvoegen, iets waar ik naar uitkijk om hier in deze column voor Fashionista te doen. (Ik zal dit doen door middel van interviews met de oude garde en mode-iconen die in die tijd aan het werk waren.) Net als bij moderedacteuren van tijdschriften van de jaren dertig begonnen stylisten van de jaren zeventig enkele van de meest iconische fotografen van de mode te koesteren, zoals Steven Meisel, Bruce Weber en Helmut Newton. Hoewel mijn kennis van dit begin op zijn best vaag is, weet ik wel dat moderedacteuren die begonnen bekend te worden omdat stylisten ook creatieve topposities kregen in de mode huizen. Bijvoorbeeld in haar tijd tussen haar werk als moderedacteur bij British Mode en Amerikaans Mode, nam Grace Coddington kort een positie in bij Calvin Klein. Grace verliet Calvin toen ze een baan aangeboden kreeg als een van de beste creatieve redacteuren bij Anna Wintour's American Mode in 1988. Een andere rol die volgens mij al vroeg moderedacteuren en stylisten inspireerde en informeerde, was die van salondirectrice. Een salondirectrice was de baas bij de couturehuizen, kleedde en verzorgde de klantenkring wanneer de ontwerper dat zelf niet kon. Naarmate de klantenkring en het bedrijf groeiden, raakte een ontwerper steeds meer bezig met het ontwerpen van nieuwe collecties. De salondirectrice zou zorgvuldig worden gekozen om het huis te vertegenwoordigen en voor al zijn klanten te zorgen. Deze vrouwen waren onberispelijk chic. Ze wisten alles over hoe ze de gelaatstrekken van een vrouw moesten aanvullen, hoe ze zich gepast moesten kleden voor tal van gelegenheden en wat hun klantenkring die al in het bezit was om geen onnodige stijlen of silhouetten te herhalen bij het werken met een vrouw aan haar nieuwe kleding bestellingen.
Ik hoorde over deze functie uit een boek dat ik tegenkwam in de boekwinkel genaamd Een gids voor elegantie door Geneveive Antoine Dariaux. Madam Dariaux was vanaf de jaren zestig een salondirectrice in Parijs voor Nina Ricci. Ik raad dit boek ten zeerste aan: gewoon om enkele van de verbazingwekkende oude regels te leren waaraan vrouwen zich vroeger hielden. (Persoonlijk vind ik het leuk om de regels te leren, zodat ik kan uitzoeken hoe ik ze kan breken.)
Terwijl ik de puzzelstukjes in elkaar leg uit de vele modeboeken die ik heb gelezen, lijkt het mij dat de rol van Salon Directrice is uitgevonden ergens rond het midden tot het einde van de jaren dertig, toen de boetieks van Balenciaga, Chanel en Dior tot de rand gevuld waren met vrouwen die erom schreeuwden couture. Hoewel een salondirectrice misschien niets wist over het creëren van een mode-imago, wisten deze vrouwen zeker een veel over aankleden om iemands beste eigenschappen te accentueren (altijd handig voor een mode-afbeelding of beroemdheid) cliënt). Ze wisten hoe ze veel dingen konden bereiken via de garderobe van een dame via strategie, zoals hoe ze indruk konden maken op royalty's, hoe ze indruk konden maken op een echtgenoot, of hoe ze een echtgenoot konden 'krijgen', enz. Veel van deze zorgen kwamen destijds ook in de modebladen aan de orde. Terwijl moderedacteuren de fantasie creëerden van wat ze moesten dragen om indruk te maken voor de pagina's van tijdschriften, stonden salondirectrices eigenlijk op de voorgrond die met hun klanten spraken en leerden. Het lezen van het boek van mevrouw Dariaux over haar ervaringen in het werken met vrouwen en hun kledingkasten heeft me geholpen om vorm te krijgen meer een achtergrond over hoe ik met mijn beroemde klanten kan werken en ze passend kan stylen voor hun evenementen. De laatste functie die ik als stylist zeer invloedrijk heb gevonden, is de rol van kostuumontwerper in films. Kostuumontwerpers informeerden de meeste popcultuur al in de jaren twintig over mode. Deze gespecialiseerde ontwerpers bedachten niet alleen de kledingstukken, maar creëerden ook de iconen die we kennen als 'Movie Stars'. Kostuum ontwerpers werkten samen met filmregisseurs en talent om karakterpassende status, emotie en verleiding te creëren door middel van de kledingkast.
Wanneer het mogelijk is, probeer ik een personage te creëren via mijn modeverhalen voor hoofdartikelen of voor de catwalk. Ik heb zoveel respect voor het talent van de kostuumontwerpers die herhaaldelijk personages creëren voor langspeelfilms. De meest invloedrijke kostuumontwerpers die ik heb mogen onderzoeken en waar ik geobsedeerd door ben, zijn Edith Head en Adrian. Edith Head was een creatieve visionair en won acht Oscars. Ze won meer dan enige andere vrouw in de geschiedenis. Mevr. Het gerucht ging dat Head de favoriete ontwerper van Alfred Hitchcock was en ook Ginger Rogers, Bette Davis, Barbara Stanwyck, Grace Kelly, Liz Taylor en Audrey Hepburn kleedde. Op zijn zachtst gezegd, ze was echt een mode-icoon.
Wat Adrian betreft, hij was op zichzelf al een modester. Hij werkte samen met Greta Garbo om haar uiterlijk vast te stellen. Hij creëerde ook wat ik beschouw als garderobe-strategieën voor Jean Harlow (wie kan die zijden omhulsels vergeten?!), Katherine Hepburn (de ultieme genderbending socialite) en Joan Crawford (John Galliano is deze man veel showkrediet verschuldigd aan Dior!!) Adrian was ook het genie achter de Wizard of Oz (hallo, ruby slippers) en Cecil B DeMille's heldendichten. Ik vond dit geruchtmakende citaat van Adrian toen ik hem onderzocht waarom hij stopte:
"Het was vanwege Garbo dat ik M-G-M verliet. Op haar laatste foto wilden ze van haar een sweater girl maken, een echt Amerikaans type. Ik zei: 'Als de glamour eindigt voor Garbo, eindigt het ook voor mij. Ze heeft een type gemaakt. Als je die illusie vernietigt, vernietig je haar.' Toen Garbo de studio uitliep, ging glamour met haar mee, en ik ook." Deze drie rollen hebben mij als stylist en modenerd het afgelopen decennium enorm beïnvloed en zullen, met een beetje geluk, sommigen van jullie inspireren. In deze column hoop ik echt te ontdekken wat ik doe als stylist, waar we onze inspiratie vandaan halen, waar het bedrijf naartoe gaat, en spreek ik met andere mode-iconen zoals de hier genoemde.
Aanbevolen lectuur:Stilist door Sarah Mower. D.V. door Diana VreelandEen gids voor elegantie door Genevieve Antoine Dariaux. elegantie door Grace Coddington