Ik deed een paar weken geleden iets vreemds in Whole Foods.
Ik stond in de rij en zag een meisje in de rij naast de mijne, van wie ik dacht dat het was Kate King maar kon het niet zeker weten zonder te staren. Toen pakte de vrouw die bij haar stond - ik neem aan dat het haar moeder was - een exemplaar van een tijdschrift op en bladerde het door naar King's Dolce & Gabbana-geuradvertentie. Ze tikte erop en glimlachte, en het meisje (van wie ik nu wist dat het koning moest zijn) keek een beetje schaapachtig.
We werden op dat moment allebei bij de kassa's geroepen en nadat ik had uitgecheckt, liep ik naar hen toe.
'Sorry,' zei ik. 'Sorry dat ik u stoor, maar u bent toch Kate King?'
Ze keek een beetje verbaasd, maar zei dat ze dat was. Ik vertelde haar dat het me speet dat ik stoorde, maar dat ik dol was op haar Dolce & Gabbana-advertentie (helemaal waar) en dat ik haar prachtig vond.
Ze leek blij dat ik de tijd had genomen om haar dat te vertellen, maar terwijl ik wegliep, bedacht ik wat een raar ding het was om te doen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een actrice of muzikant, lijkt het vreemd om te zeggen dat je een fan bent van het werk van een model. Het is net zoiets als zeggen dat je een fan bent van hun genetische samenstelling -- hun werk is tenslotte bijna uitsluitend gebaseerd op uiterlijk.
Maar de waarheid wordt verteld, modellen zijn misschien wel mijn favoriete onderdeel van de modewereld. Ik koop een tijdschrift omdat ik het model (niet de actrice!) op de omslag leuk vind, of ik scheur een advertentie uit om te bewaren omdat ik de campagnester leuk vind. Ik denk dat het komt omdat er nog steeds een beetje mysterie rond modellen hangt -- ondanks het feit dat dit industrie is letterlijk op hun rug gebouwd, maar heel weinig modellen krijgen de kans om hun te vertellen: verhaal.
Dankzij sociale media begint daar natuurlijk verandering in te komen. Maar voor elke Karlie Kloss die scoort advertentiecampagnes dankzij haar volgers op sociale media, of Josephine Skriver, die daarna werd getikt om de kinderen van LGBQT-ouders te vertegenwoordigen haar eigen persoonlijke verhaal delen, zijn er tientallen modellen waarvan nog steeds wordt verwacht dat ze gewoon mooie gezichten zijn.
En dan is er nog het feit dat modellen onterecht de dupe worden van de kritiek op de obsessie van de industrie met jeugd en gewicht. Ondanks het feit dat dit jonge vrouwen zijn, wordt hun vaak verteld -- op een openbare manier die verpletterend zou zijn voor elke vrouw -- dat ze te mager zijn, dat ze aan eetstoornissen lijden, dat ze eruitzien als buitenaardse wezens of insecten.
Julia Nobis werd het doelwit van zulke harde kritiek, alleen voor verschijnen op de cover van t. Cenk Uygur, gastheer van online programma De Jonge Turken, bracht een segment door dat Nobis "walgelijk" en "duidelijk anorexia" noemde, onder andere keuzebeledigingen. Nobis's eigen vader kwam binnen, berispte Uygur om "de bal te spelen, niet de man."
Nu zijn er veel sterke argumenten tegen de gevaarlijke en schadelijke gewichtsnormen die door de industrie worden gehanteerd. Maar modellen zijn niet verantwoordelijk voor die normen - ze zijn in ieder geval de grootste slachtoffers van ons collectieve gewicht obsessie, vaak beginnend met hun carrière als pre-tieners zonder de hoop hun waif-achtige metingen op natuurlijke wijze te behouden puberteit.
Dat is misschien de reden waarom ik het zo leuk vind om de modellenindustrie te verslaan. Modellen zijn schromelijk onderbeschermd en hun belangen ondervertegenwoordigd ook al zijn ze een hoeksteen van elk aspect van de modebusiness, van de catwalk tot de redactie en daarbuiten. En hoewel het misschien geen hersenoperatie of militair werk is, kan het ondanks alle glamour toch een zware en slopende baan zijn waar maar weinigen in slagen.
Dat komt omdat modellenwerk meer is dan een mooi gezicht hebben, hoewel dat er een groot deel van uitmaakt. Een geweldig model zijn is een vaardigheid, zoals gitaar spelen of weten hoe je moet schrijven, maar het wordt niet gewaardeerd. Kijk naar de supermodellen: wat hadden ze dat zoveel andere modellen van hun tijd niet hadden?
Zoals iedereen die ooit heeft geprobeerd de perfecte #selfie te maken (of, hallo, "America's Next Top Model" heeft gekeken), weet, is het niet eenvoudig om één geweldige foto te maken, laat staan meerdere op een rij. Maar dat is wat er van een model wordt verwacht: niet stilstaan, statisch wachten tot de foto komt, maar helpen creëren de afbeeldingen. Sommige van de beste hoofdartikelen vertellen verhalen, waardoor modellen zoiets worden als stille filmactrices. Ze moeten interessant zijn op de pagina, wat veel moeilijker is dan het klinkt (nogmaals, heb je het ooit geprobeerd?).
Ook start- en landingsbanen zijn niet de cakewalk die mensen ervan maken. Het slopende tempo van het start- en landingsseizoen is goed gedocumenteerd: de lange nachten bij de montage, de vroege ochtend beltijden en het hectische reistempo zorgen ervoor dat de meeste modellen stoppen met het doen van runway wanneer ze de blootstelling.
Maar op catwalks worden carrières gemaakt: een model dat is gekozen om een show te openen of exclusief te zijn, kan de toon zetten voor de collectie, waardoor ze een campagne en onmiddellijke sterrenstatus krijgt. Die felbegeerde plekken zijn moeilijk te krijgen, opnieuw omdat alleen op een landingsbaan lopen en opvallen op een landingsbaan twee verschillende dingen zijn. Echt succesvolle modellen zijn dynamisch op de catwalk - denk aan Karlie Kloss of Jourdan Dunn.
En de reden waarom ik het zo leuk vind om over modellen te praten en carrières te volgen, is dat elke vrouw zo anders is en een verhaal te vertellen heeft. Je zou Joan Smalls niet per se voor dezelfde baan inhuren als Cara Delevingne, omdat ze allebei ongelooflijk verschillend zijn, niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua persoonlijkheid en modelleringsstijl. En een meisje dat Smalls bewondert, hoeft niet per se een 'Delevingner' te zijn.
Ik denk dat modellen zo vaak worden gezien als deze homogene groep, het achtergrondgeluid in de discussies over mode en de industrie, terwijl dat helemaal niet het geval is. Dus elke kans die ik heb om te helpen deel hun verhalen en opkomen voor hun doelen, wil ik nemen.
En misschien, af en toe, complimenteer ze in de rij bij Whole Foods.