Ik werd een paar weken geleden duizelig van nieuwsgierigheid toen ik een stuk las over In de glans over de beauty-escapades van de CEO van Proenza Schouler, Shirley Cook. De mode-insider pleitte ervoor om je haar niet te wassen en beweerde dat daarmee haar follikelproblemen permanent waren verdwenen. Ze vertelde ITG's Emily Weiss dat haar lokken "niet vettig worden" en in plaats van wassen is ze een fan van de wonderbehandelingen van Moroccan Oil. Dus in een poging om de weinige te redden haarlokken op mijn hoofd te redden - die niet zijn ontsierd door dagelijkse pogingen om ongedaan maken van de Jood 'do--ik zag de finaleweek bij FIT (waar ik een student ben) als de perfecte gelegenheid om "The Shirley Cook Uitdaging."
Dankzij Weiss en Cook heb jij ook een excuus om je haar niet te wassen, of het nu gaat om luiheid, uitputting, beschadigde lokken of, zoals ik, alle drie. Gelukkig viel het pluizige weer van vorige week samen met de 18,5 studiepunten aan examens die ik zou afleggen, dus in naam van onderzoek en noodzaak heb ik mijn sloten op de proef gesteld door Cook.
Toevallig deed mijn vriend Caitlin, een modeontwerper, hetzelfde. "Ik ben elke dag in de regen naar huis gelopen vanaf de halte Bedford, dus telt dat niet als een halve douche?" ze vertelde me. Ik verontschuldigde haar gebrek aan hygiëne vanwege het praktische karakter. In een universiteit vol met modestudenten die vaak de hele nacht door trekken in volledige make-up (Bisquick-status), hakken en wat riffs op Ke $ ha's kleding, waardeer ik de au naturel-aanpak.
Aan het einde van elke avond merkten we dat we dachten: "mijn kussensloop haat me nu." En zoals Caitlin vakkundig zei: "Ik ben een haarkluizenaar geworden en vermijd mensen op straat waar ik ook ga."
Aanvankelijk was de aanpak van het uitrollen van het bed en het opmaken van een ballerinabroodje een succes - na een nachtrust van drie uur leek een kapsel van drie minuten wiskundig redelijk. Maar plotseling, rond dag vier, brak de hel los boven op mijn hoofd: een bos onzichtbaar haar, verder gekroesd in het struikgewas van de lucht. Al snel werden mijn onderzoeksinspanningen merkbaar, iets wat ik me realiseerde toen ik een van Elle's senior redacteuren in de metro tegenkwam. "Ik zit in de finale," gaf ik schaapachtig toe, "Ja," antwoordde hij met een al wetende zekerheid.
Eindelijk beu, bezweek ik voor de shampoofles en gaf een goddelijke connotatie aan mijn schuimige ontmoeting met The Body Shop. Mijn haar kammen (in een badkamer die ik heb ingericht in de zielige hoop dat ik er ooit op zal verschijnen) De site van Weiss), onthulde een nieuw tijdperk in mijn gewoonlijk ineffectieve routine. Mijn dweil Semitische lokken was in zes walgelijke dagen van knapperig tot schitterend geworden. De Shirley Cook Challenge deed geen wonderen voor mijn zelfrespect in een school vol lege glamazons, maar het maakte zeker de weg vrij voor ongekend gezond haar.
**Foto: Richard Burbridge, Vogue Italië 2005