PARIJS - De fotoput bij l'Espace Ephemere in de Tuilerieën, ongeduldig door de vertraging bij Viktor en Rolf, begon te zingen: schreeuwen, fluiten (er waren ook wat middelvingers) - alles om de lichten te dimmen en de show begin. Als om de onzedelijke beschimpingen van de fotografen in natura te beantwoorden, werd een ophaalbrug neergelaten, begon boze militaristische muziek door de tent te pompen en marcheerde modellen met rode gezichten de landingsbaan af. Het was een beetje eng. Ik zou niet willen strijden tegen Viktor en Rolf's leger vrouwelijke krijgers. Hun harnassen - met leer of stijve chiffon beklede jurken met overdreven of volledig uitgesneden schouders, hoge kragen en scherp geplooide rokken - zagen er ondoordringbaar en bijna reptielachtig uit. Zwarte kousen hadden bloedrode naden die over de rug liepen en de stem tegen de percussieve soundtrack smeekte keer op keer om 'pijn'. Ik weet niet wie dit spul zal dragen (misschien Daisy Lowe, La Roux of Leigh Lezark, die allemaal op de eerste rij zaten??), maar ik wil niet met ze rotzooien.
PARIJS--Mijn favoriete ding over de Viktor & Rolf-show, die gisteren om 9.30 uur plaatsvond (alles dat voor 12.00 uur in Parijs begint is zeldzaam), is dat het begon met een jongen die naar buiten kwam in zijn jammies. Natuurlijk, het was geen jongen, het was een model, en het waren geen jammies, het waren gebreide, karakterloze broeken en een bijpassende top, maar het deed denken aan pyjama's, of het fysieke uniform op een Sovjetschool, of het modeproject van mijn vriend, The Grey Sweatsuit Revolutie. En ik vond het wel leuk. (De afstand tussen deze broek en je onderbroek is smal, maar dat betekent niet dat ze niet cool zijn). De Nederlanders hebben kennis genomen van de Europese ellende - alles is conservatief en krap - maar de economie doet het prima, dat jij heel veel, dus er zijn tonen van speelsheid, en ook feest.