Ik ben niet een van die meisjes die van haar huwelijk droomde sinds de kleuterschool. Tot voor kort had ik nooit gedacht dat ik ooit zou trouwen, maar nu het gebeurt, moet ik vragen beantwoorden als: "Wat wordt je thema?" en "Wil je een juni-bruid zijn?" Natuurlijk is de vraag die ik het vaakst krijg: "Hoe gaat je jurk eruit zien?" Er is eigenlijk maar één soort trouwjurk: lang, vaak pluizig, meestal strapless, enaltijdwit. Maar ik wil geen witte trouwjurk dragen (mam, ik hoop dat je dit niet leest.) Als ik mensen vertel dat ik niet weet welke kleur ik zal dragen, zeggen ze dat ik er zeker spijt van zal krijgen - de trouwjurk is tenslotte een van de belangrijkste modekeuzes die je kunt maken. Maar ik begrijp niet hoe we allemaal tot de conclusie zijn gekomen dat wit de enige optie is, wat een relatief nieuw concept is. Voordat koningin Victoria het op haar eigen bruiloft droeg (waarna iedereen haar voorbeeld volgde), was het gewoon een andere optie, zoals lavendel of blauw. Toen, ergens langs de lijn, kwam het om zuiverheid te symboliseren, en laat me niet eens beginnen over hoe geïrriteerd
Dat maakt mij. Het is niet dat ik doelbewust ben niet wit dragen, ik denk gewoon niet dat het de meest flatterende kleur ter wereld is. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik er nooit om heb gegeven dat ik er net zo uitzag als iedereen. Bovendien wil ik niet iemand zijn die ik niet ben op de dag waarop ik het meest op mezelf zou moeten lijken (ik draag nooit alle wit.) Als het echt om symboliek gaat, zou het dan niet logischer zijn om groen te dragen, de kleur van de lente en nieuwe begin? Als ik een van die kleine meisjes met een bruiloftsbarbie was geweest, zou ik misschien geen bruiloft kunnen bedenken zonder de witte jurk. Maar aangezien ik dat niet was, zie ik mezelf hier niet op ingaan. Traditie verdoemd, ik zal dragen wat ik wil.