"Waar heb ik me voor aangemeld?" vroeg een model toen ze het ijs op stapte tijdens de show van The Standard for Elise Øverland in de herfst van 2011. Het was een goede vraag. Zij en de ongeveer tien andere meisjes die de collectie van Øverland modelleerden, werden het ijs op begeleid in naaldhakken van 15 cm hoog en moesten toen op het ijs gaan staan. kleine badmatten voor het komende half uur in ijskoude temperaturen, terwijl echte kunstschaatsers (die ook de creaties van Øverland droegen) om hen heen draaiden terwijl ze beefde. Want hoewel de collectie bedoeld is voor herfst/winter, waren de kortere jassen van Øverland met harige middenstukken en manchetten geen goede buitenkleding voor temperaturen onder het vriespunt. Ik zweer dat ik tranen zag in de ogen van een ellendig uitziend model. Toen Johnny Weir, de hoofdtrekker van de show, eindelijk optrad een goed uur nadat de show zou beginnen, had ik het zo koud dat het afgeleid werd van zijn lutzes en ijshumping (ja, dat gebeurde). Misschien was het de in Scandinavië geboren Øverlands manier om ons New Yorkers te vertellen dat ze de kou moesten trotseren. Maar het werkte niet.
Hoe moeilijk het ook was om je te concentreren op de collectie met bevroren cijfers en klappertanden, de kleding was daarbuiten op een goede manier - vooral op de kunstschaatsers die eruitzagen alsof ze het echt naar hun zin hadden tijd. Ze zagen eruit als personages uit een Scandinavische versie van Jetsons, of klonen van Queen Frostine uit Candyland - skaters bewogen zich gemakkelijk in ijzige boxy pastel tops gecombineerd met zwart leren mini's, glanzende jurken met wervelende olieprint en harige jassen die waren uitgerust met neon plastic details bij de rug. Een skater in een monochrome zalmkleurige mini-jurk met een grote strook zijde aan de voorkant zag er bijzonder aantrekkelijk uit in het midden van de swirl.
**Alle foto's: IMAXTREE.