De afgelopen weken hebben we een heropleving gezien van alles wat met jeugd te maken heeft. Van staartjes bij Prada tot zijvlechten bij Wang, meisjesachtige kapsels zijn een must voor de lente, maar het stopt niet bij het hoofd. Tao, Moschino, YSL en Ungaro omarmden het jeugdige fenomeen in hun voorjaarscollecties. Elke ontwerper overtrof hun prêt-à-porter met prints waar elk klein meisje duizelig van zou worden. Tao en YSL kozen voor aardbeien terwijl Moschino voor kersen koos (net als Anna Dello Russo op haar voeten de hele week). De speelse prints zijn charmant en romantisch en stoppen net voor sacharine, maar de recensies waren op zijn zachtst gezegd niet zo positief bij Ungaro.
Onder de creatieve leiding van Lindsay Lohan heeft Ungaro harten naar een nieuw niveau getild. We zijn zelfs bang dat de arme Rossella Jardini van Moschino ze nooit meer zal gebruiken. Harten werden op Estrella Archs' rokken, jassen, bandeautopjes, modellenhoofden en het meest memorabele, hun tepels gepleisterd. Zoals Nicole Phelps diplomatiek aangaf
uit, het werd alleen maar erger en erger. Dus waarom krijgen prints van dezelfde aard op de kleding van Stefano Pilati zo verschillende recensies dan die van Lindsay Lohan? Het meest duidelijk vanwege de kleding zelf; aardbeien gaven Pilati's strakke, eigentijdse stukken een vleugje kleur dat de collectie opfleurde, terwijl Lindsay's collectie niets anders dan harten bood. Maar als we het maatwerk even negeren, waarom zal iedereen dan volgend voorjaar de ene dragen terwijl hij de andere blijft bekritiseren?