Volgens de shownotes werden Preen-ontwerpers Justin Thornton en Thea Bregazzi geïnspireerd door het einde van de wereld - of meer specifiek, Derek Jarmon's gestileerde versie van het einde van de wereld in zijn post-apocalyptische New Wave cultfilm Jubileum.
De eerste looks waren scherp op maat gemaakte pakken in een grimmig rood, zwart en wit palet. Het was het soort powerdressing dat zeker thuis zou zijn in een post-apocalyptische wereld waar, vermoedelijk, zelfs de goedgeklede behoefte om voor zichzelf te zorgen - het was bijna als een soort modern harnas, dat ook bedoeld is om te intimideren als beschermen.
De shownotes noemden ook Richard Avedon's foto's van model Dorian Leigh als inspiratie - een referentiepunt dat ongetwijfeld voor de subtiele tonen van vrouwelijkheid zorgde en knipoogt naar 1950 couturevormen. Jassen, blouses en jurken werden vakkundig op maat gemaakt met plooien die aan de achterkant uitliepen, waardoor een soort modern drukte-effect ontstond. Het was iets dat je alleen kon vangen als de items voorbij suizen, maar de subtiliteit maakte het des te aantrekkelijker.
Ritsen werden strategisch geplaatst in lichaamscontourlijnen op de heupen en taille. De ritsen waren bedoeld om te verwijzen naar de originele 'anarchistische garderobe'. Het was misschien geïnspireerd door punk, maar het effect was bijna couture.
Later maakte de catwalk plaats voor verrassende uitbarstingen van verfraaide kledingstukken: jurken met gestructureerde v-hals en een zwart-wit shirt en rokcombo ingelegd met Harlequin-kristallen. Het was een speelse, ietwat onverwachte kijk op avondkleding voor een merk dat draait om fluisteren, niet schreeuwen. De shownotes noemen het 'stille luxe', een toepasselijke beschrijving.
Als het einde van de wereld er zo uitziet, zal de apocalyps misschien niet zo erg zijn.
Foto's: IMAXtree