Bij elke show waar Carol Lim en Humberto Leon voor hebben gezorgd Kenzo, leggen ze de lat wat hoger. Zullen de winkelgenieën achter de openingsceremonie de tijd kunnen overtreffen dat ze modellen naar beneden stuurden en shoppers op zoek naar sweatshirts met logo's en baseballpetten? Seizoen na seizoen doen ze dat.
Om te beginnen weten Lim en Leon altijd een toffe locatie te vinden om hun Kenzo-shows op te voeren. In Parijs, waar prachtige vergulde barokke locaties een dozijn zijn, zoeken ze iets ruiger en minder verwacht. Dit seizoen was het de binnenplaats van La Samaritaine, het luxe warenhuis met luiken in het eerste arrondissement van Parijs (nu eigendom van LVMH en na renovatie heropend). Een decoratieve smeedijzeren trap die over de vierkante showruimte boog, zorgde voor dat perfecte eindbeeld - net als de roltrappen van vorig jaar - toen de modellen er langs stonden.
Dan is er de muziek: Nogmaals, altijd cool. Deze keer was het op maat gemaakt door M.I.A. en begon met krijsend gehuil en drummen - precies het ding om de vermoeide mode-pack wakker te maken om 10.00 uur (dat wil zeggen, als de gratis Starbucks van een buiten geparkeerde Kenzo-luchtstroom niet deed truc).
En tot slot de kleding. Dit was een collectie die zo boordevol rijke, verzadigde kleuren, glinsterende metallics en duizelingwekkende prints zat dat het niet perfecter kon passen bij de exploderende streetstyle-cultuur. Maar voor degenen die niet graag luidruchtig en gek en druk doen om fotografen te verleiden, was er ook een heleboel andere geweldige dingen.
In sommige opzichten leek dit seizoen een voortzetting van Kenzo's herencollectie najaar 2013 (die ook werd opgevoerd op een verlaten binnenplaats) omdat het hetzelfde silhouet van de "Aziatische krijger" verkende. Bijgesneden jasjes met ronde schouders, wikkelrokken en A-lijn jurken waren allemaal samengesteld uit scherpe plooien. Maar als de gestructureerde silhouetten het Verre Oosten-krijgerachtig waren, dan leken de prints Aziatisch geïnspireerd in een bredere zin, en deden ze denken aan het rijke textiel van India, Mongolië en Tibet.
En nog iets: er waren van die ogen die steeds weer opdoken, starend naar gasten - van een sweatshirt (die ene iedereenwil dit seizoen, dat slim wegschrok van logo-mania), een overjas, een broekpak. Was het een boze oog? Een alziend oog? Wie weet? Schoonheid zit tenslotte in het oog van de toeschouwer. Foto's: IMAXtree