Als modeontwerper begon Yael Aflalo moe te worden van de rompslomp en verspilling die ze overal om haar heen zag in de industrie. Zij begon Hervorming als haar zijproject - een manier om precies te creëren wat ze wilde zonder overdaad. Naarmate haar passie voor ecologische duurzaamheid groeide, groeide ook de Reformatie. Het duurde niet lang of het label had een cultstatus en Aflalo werkte er fulltime aan. Begin september komt er een nieuwe flagshipstore in Soho, naast de locaties in Lower East Side en Los Angeles.
De kledingstukken worden allemaal lokaal gemaakt in de twee thuissteden van het label, LA en NYC, met behulp van vintage kleding en overtollige materialen om collecties in beperkte oplage te creëren die rechtstreeks de winkel in gaan. Een snelle scan van Reformatie's blog of Twitter onthult een fanbase van prachtige It-girls zoals Erin Heatherton, Rosie Huntington-Whiteley, Zoe Kravitz en Alexa Chung, maar de lage prijspunten (meestal minder dan $ 300) houden het toegankelijk voor de rest van ons. Toegankelijkheid is de sleutel tot Aflalo, die meer voor zichzelf en collega's ontwerpt dan voor muzen van beroemdheden. We praatten met de in LA geboren New Yorker in het Chinatown-hoofdkantoor van Reformation, een prachtige ruimte vol met gerecyclede en gevonden meubels, om meer te weten te komen over hoe ze het doet.
Wat deed u voordat u met de Reformatie begon?Yael Aflalo: Voordat ik Reformation lanceerde, had ik ongeveer tien jaar een merk genaamd Ya-Ya. Ik ben ermee begonnen toen ik 21 was. Ik was een jaar naar de modeschool gegaan, maar verder had ik niet echt een ontwerpachtergrond. Het label groeide op, net als ik. Het was een eigentijds label dat door de tien jaar heen veel verschillende identiteiten had. Ik was op zo'n vormende leeftijd toen ik ermee begon, dus het is echt met mij volwassen geworden.
Dus wanneer en waarom eindigde dat en begon de Reformatie? Tegen het einde van Ya-Ya begon ik er echt een hekel aan te krijgen. Om te beginnen hou ik echt niet van de modekalender. Ik hou er niet van om in juli mensenjassen te verkopen. Het geheel is belachelijk. Ik vond het ook niet leuk hoe de mode-industrie is ingesteld op verspilling. Als ik lookbooks zou bestellen, zou het minimum 5000 zijn, maar ik zou er maar 400 nodig hebben. Er was zoveel papier en extra monsters dat tegen de tijd dat ik Ya-Ya sloot, mijn magazijn gevuld was met tien jaar afval.
Wat was je inspiratie bij het starten van het nieuwe label? Aan het begin van de Reformatie was er een ethos van het willen vermijden van verspilling. Ik wist niet zeker in hoeverre het verband hield met een milieuperspectief van mijn kant, maar het was meer gewoon geen afval willen creëren. Ik wil geen dingen maken die ik niet nodig heb of die andere mensen niet nodig hebben. Ik voelde me slecht omdat ik deze mode-industrieel was. Het was echt een tijdje een zijproject.
Vertel ons over hoe dat milieubewustzijn zich ontwikkelde. Er was een reeks van een paar gebeurtenissen die echt indruk op me maakten. Eerst kreeg ik een Netlfix-account en kwam ik al deze documentaires tegen zoals: Voedsel Inc. en die over de olie-industrie. Omdat ik uit Los Angeles kwam, was ik me al bewust van milieukwesties, maar het had nog niet echt iets met mij te maken. Dus ik begon naar al deze films te kijken en dacht: 'Hoe kan ik helpen?' Toen had ik een etentje en er was een gast van de VN die me begon te vragen hoe ik me voelde over mijn bijdrage aan de negatieve milieu-impact van wat ik doe, en ik wist niet wat ik moest doen zeggen. Ten slotte ging ik naar China om aan een ander project te werken en maakte ik kennis met de vervuiling. Het was op een ander niveau; het is zelfs moeilijk uit te leggen. Door de mist kon je de dingen niet voor je zien. Ik hou echt van China en Chinezen, en veel van de werkomstandigheden waren geweldig, maar ik kon de vervuiling niet langer negeren, mijn connectie ermee. Op dat moment veranderde er iets in mijn hoofd, en ik besefte mijn aandeel in dit alles. Al die gebeurtenissen verbonden en veranderden iets in mij.
Dus hoe is het van een hobby gegaan tot wat het nu is? In het begin was het gewoon leuk, zoals: 'Hé, laten we kleding maken van vintage!' Ik vond het leuk wat ik aan het maken was. Het voelde heel organisch aan en hielp me met de hele kalender, afvalproblemen die ik had. Ik wilde geen collecties maken, alleen kledingstukken. Ik wilde niet dat dingen in een raster zouden passen en looks creëren die bij elkaar passen, echte meisjes weten hoe ze een look moeten samenstellen.
Wat waren enkele van de eerste obstakels?
Wat waren enkele van de eerste obstakels? Na China besloot ik dat ik 100% van mijn tijd aan het label wilde besteden. Het was in het begin echt moeilijk. Ik denk dat er veel bedrijven zijn die duurzame mode proberen te maken van vintage, maar het is erg moeilijk om kwaliteit en consistentie te creëren. Bovendien is er de kwestie van het in een winkel uitstallen op een manier die aantrekkelijk is voor de consument. Dus we hebben de afgelopen twee jaar echt besteed aan het uitwerken van die knikken.
Dus wanneer heb je je locaties in LA en New York geopend? Ik had ze al voor die reis naar China geopend, maar toen waren ze gewoon voor de lol. Het was als een lab voor mij om te maken waar ik zin in had. Ik kon letterlijk achterin gaan en dingen zelf maken, wat leuk was omdat ik zelf geen kleren meer hoefde te maken.
Was er een moment dat je voelde dat het label iets groots was geworden? De tweede keer dat ik de winkel in LA opende, dacht ik: "heilige shit, dit is geweldig." Ik wist dat ik er een moest openen in New York, aangezien ik daar woonde. Ik wist dat ik die energie om me heen nodig had. Het voelde geweldig. Dus toen opende ik de locatie in New York en mensen kochten alles op de eerste dag dat het open was.
Hoe houd je de vraag naar kleding bij? Dat was een van de moeilijkste dingen om uit te vinden. Het zou niet werken als ik en een paar meisjes de stukken een voor een zouden maken. Dus nu hebben we onze eigen fabriek in LA en werken er in totaal vijftig mensen voor het bedrijf.
Hoe vind je de vintage stukken en materialen? Ons nummer één materiaal is vintage kleding, waarbij we vintage stukken nemen en ze uit elkaar halen en de materialen gebruiken. Onze tweede is overtollige materialen en onze derde is het ontwikkelen van duurzame stoffen, wat we nu proberen te doen. Het zullen dus nieuwe materialen zijn, maar gemaakt door milieuvriendelijke fabrieken uit gesloten kringloopgarens. Gesloten lus betekent dat ze geen extra water gebruiken, maar het in plaats daarvan hergebruiken.
Word je beïnvloed door het feit dat je aan de kust bent? Ik merk dat LA en New York zo op elkaar lijken wat betreft wat mensen dragen. Ik heb het gevoel dat het label echt beide identiteiten heeft. Toen we begonnen, wilde LA fellere dingen en New York wilde zwart, maar nu is er niet echt een differentiatie.
Heb je specifieke muzen of meisjes die je inspireren? We zijn eigenlijk door onszelf geïnspireerd. Alle meisjes die hier werken zijn vrienden. Het is altijd zo van: "Die top is zo Brianna, of dat is zo Alana." Voor mij is het belangrijkste de waarde van de kleding. Ik wil dat mijn kleding een breed spectrum van mensen bereikt, niet slechts één specifieke persoon. Als ik iets ontwerp, als ik me niet kan voorstellen dat drie van de meisjes die hier werken het dragen, dan zal ik het niet redden.
Je maakt geen collecties, maar je moet op verschillende tijdstippen moodboards hebben. Wat staat er nu op de jouwe? Op dit moment zijn we bezig met de herfst. Dus we maken altijd kleding voor de volgende maand. We zijn momenteel geobsedeerd door Alaia uit de jaren 90 - veel off-shoulder en vierkante nekken.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag eruit? Ik ben eigenlijk heel nerdy. Ik structureer mijn tijd. Ik wil geen tijd verspillen aan projecten die het niet waard zijn. Mijn dagen en weken zijn erg geordend. Ik heb altijd ontwerpvergaderingen op bepaalde tijden, fittingen op bepaalde tijden. Heel gedisciplineerd! Ik hoef me nooit zorgen te maken over wat ik nu moet doen, ik doe het gewoon.
Wat is het volgende? Het nieuwe vlaggenschip van Soho gaat over twee weken open, wat spannend is. We plannen altijd nieuwe dingen, zoals het opnieuw lanceren van onze website en blog. We hebben veel energie en voorwaartse vaart. We willen design en duurzaamheid blijven pushen. We werken ook aan een milieueffectrapportage om te kwantificeren wat onze milieu-impact is. Dus als je een jurk bij ons koopt, bespaar je het equivalent van duizend douches. Blijkbaar is de mode-industrie na olie de meest vervuilende industrie ter wereld.
Hoe ik het maak: Rebecca Taylor
Rebecca Taylor is een bekende naam als het gaat om het kleden van moderne vrouwen. Haar verfijnde, vrouwelijke ontwerpen zijn te vinden in boetieks en warenhuizen over de hele wereld en worden regelmatig gedragen door It-girls als Alexa Chung en Kate Middleton. Maar lang voordat ze een vlaggenschip had op Madison Avenue, arriveerde Taylor helemaal vanuit haar geboorteland Nieuw-Zeeland in New York met weinig meer dan de hoop een ontwerper te worden. Taylor schrijft veel van haar succes toe aan het blinde optimisme dat haar als twintiger naar New York vergezelde. Niet lang na aankomst besloot ze haar naamgenootlabel te lanceren met een zakenpartner, en de twee deden alles zelf, van verkoop tot verzending. Al meer dan 15 jaar is dat gelijknamige label net zo bekend als de beroemde fans die het dragen. Heet op de hielen van haar door Frank Lloyd Wright geïnspireerde herfst 2013-collectie, hebben we Taylor ingehaald die graag wilde vinden uit hoe een meisje van over de hele wereld (letterlijk) hier in New een miljoenenbedrijf heeft opgebouwd York. Dit is wat we hebben geleerd...
-
Door Anna Deutsch
10 april 2014
Hoe ik het maak: Andrea Lieberman van A.L.C.
Toen Andrea Lieberman A.L.C. in 2009 omarmde de modewereld al snel haar visie op de garderobe van de moderne vrouw. Maar lang voordat Bergdorfs en Barneys haar ontwerpen begonnen op te slaan, was Leiberman al een gevestigde speler in de branche. De afgestudeerde Parsons begon eigenlijk in de detailhandel met haar eigen NYC-boetiek Culture and Reality, die stukjes verkocht die waren geïnspireerd op haar uitgebreide reizen. Uiteindelijk leidde Liebermans kritische blik haar naar de wereld van styling, waar ze enorm beroemd werd door te werken met grote klanten als Gwyneth Paltrow en Kate Hudson. Lieberman was zelfs verantwoordelijk voor J.Lo, die destijds een klant van haar was en dat nu iconische groene Versace-nummer droeg naar de Grammy's. We spraken Lieberman om meer te weten te komen over hoe ze overal inspiratie zoekt, van Afrika tot New York en hoe ze haar merk heeft opgebouwd.
-
Door Anna Deutsch
10 april 2014