Als we denken aan Audrey Hepburnfysieke verschijning, we niet echt denken "een goede mix van gebreken." Integendeel, we denken, "absoluut" 100% ongeëvenaarde perfectie." Maar volgens haar zoon Luca Dotti zag Hepburn dat niet (ziet iedereen?).
Voor het meinummer van Vanity Fair, die de overleden actrice in een tijdloze foto met Bud Fraker-lens bedekt, reflecteert Dotti liefdevol op de stijl en het uiterlijk van zijn moeder terwijl hij zijn nieuwe boek bespreekt, Audrey in Rome, die 2.500 foto's van precies dat bevat, verzameld uit verschillende bronnen.
Volgens Dotti is de Ontbijt bij Tiffany's ster "dacht dat ze een grote neus en grote voeten had, en dat ze te mager was en niet genoeg borsten. Ze zou in de spiegel kijken en zeggen: 'Ik begrijp niet waarom mensen me zo mooi vinden.'"
Als zelfs Audrey Hepburn dacht dat ze er raar uitzag, welke hoop heb je dan? wij hebben? Toch houden we van de formulering: "een goede mix van gebreken." Er staat het woord 'goed' in en het klinkt een stuk mooier dan bijvoorbeeld 'lelijk'. Misschien zijn we allemaal gewoon een goede mix van gebreken?