Recessie? Welke recessie?

Dat recessie-ding waar iedereen geobsedeerd door was tijdens New York Fashion Week? In Londen hebben ze geen idee waar je het over hebt. Vanaf onze eerste show, Ashish - met een razende live-optreden, acrobaten en cadeauzakjes vol make-up - tot de laatste, was er niet eens het minste teken van een economische neergang. Champagne en eten vloeiden, bier, wijn en sterke drank ook; koffie in de ochtend, water, vitaminewater en Godiva-chocolaatjes waar je ook bent. Bij bijna elke show doken cadeauzakjes op - twee bij sommige zoals Roksanda en PPQ - bakken vol met cosmetica, haarproducten, tijdschriften, t-shirts en Barbies. En het voelde alsof elke ontwerper een afterparty had - inclusief tijdschrift- en winkelfeesten, er moeten minstens zeven evenementen per nacht zijn geweest. En de fotokuilen, waarvan we merkten dat ze dit seizoen aanzienlijk kleiner waren in New York, waren enorm. Niet alleen bij shows als Vivienne Westwood, maar ook bij Charles Anastase en Krystof Srozyna. Belangrijker nog, niemand sprak er zelfs maar over. Behalve wij natuurlijk, die wanhopig rondrennen en aan zowel Britten als Amerikanen vragen waarom het aan deze kant van de Atlantische Oceaan anders aanvoelde. Niemand had een antwoord. Dus laten we het aan Parijs over - laat de Fransen het laatste woord hebben over hoeveel de industrie bepaalt zijn innerlijke onrust weerspiegeld in zijn publieke gezicht terwijl we herstellen van de onstuimige week van Londen feest.