De Meadham Kirchhoff-show, die de London Fashion Week effectief afsloot, was een beetje stressvol. De ontwerpers zetten hun nieuwste collectie op een catwalk bedekt met dode rozen en op zeer spannende muziek - het soort muziek dat je in een film zou kunnen horen als er iets heel, heel ergs staat te gebeuren.
Er is echter niets ergs gebeurd. Er zijn zelfs echt geweldige kleren gebeurd.
Modellen die een beetje leken op oude porseleinen poppen met wasachtige blonde en rode pruiken liepen over de catwalk in een reeks jassen, jurken, rokken en blouses die meer waren dan alleen geschift en Elizabethaans.
De eerste paar looks - zeer Britse, goed op maat gemaakte blazers met brede revers gecombineerd met korte geplooide rokken en jurken - waren eigenlijk heel normaal. Gecoördineerd met kniekousen en platte schoenen (krokodil Mary Janes), hadden ze bijna een schoolmeisjeslook. (Net als een zwart-witte kanten babydoll-jurk later in de show.)
Toen kwam er een double-breasted blazer over de catwalk en de mouwen begonnen te vallen. Dus een vest en armwarmers dan? Daarna waren de looks wat minder "samen". Een gedeconstrueerd wit linnen nachthemd (niet helemaal wat we een onderjurk zouden noemen); een geruite dickie gecombineerd met een zwart-witte schortjurk; een paar nachtjapon-achtige jurken werden versterkt met echt fantastisch uitziende jassen van dierenhuid.
De show kan zonder twijfel worden omschreven als theatraal - zoals de rigueur voor Edward Meadham en Benjamin Kirchhoff - maar daaronder zaten een aantal zeer coole, zeer goed gemaakte kledingstukken.
Foto's: IMAXtree