In een tijd waarin het publieke discours over vrouwen vooral gaat over gelijkheid op de werkplek en 'naar voren leunen', het was verrassend om in Londen zoveel ontwerpers te zien die collecties produceren die ongegeneerd meisjesachtig zijn.
Bij Orla KielyOp zaterdagochtend presenteerde de ontwerper een serie kleding geschikt voor een schoolmeisje: gelakte regenjassen met volledige rok bedrukt met kleine zwarte katten; wollen jassen en zijden jurken met stippen en kraag van fluweel of schapenvacht; en getailleerde wollen truien met rechte plooirokken. De modellen, met zachte make-up en laag gedragen paardenstaarten aan de zijkant, draaiden met hun paraplu's en leunden stil bij een enkele lantaarnpaal en een houten bank. Een kwam naar buiten met een kleine Scotty-hond. Het enige dat leek te ontbreken, waren hun schoolboeken.
Het thema was hetzelfde -- indien gedaan met prints die gedurfder en grafischer waren, en meer modisch -- at Markus Lupfur's presentatie die middag, opgevoerd in een nagebootst café in Manchester. Ook hij presenteerde rokpakken en jassen met donzige donkere kragen en stippenprints, en grijze, overgooierachtige jurken met grote zakken. In zijn shownotities beschreef Lupfur het soort dag dat zo'n meisje in haar kleren zou hebben: een goudvis winnen op een plaatselijke kermis, rommelen in een kofferbakverkoop, picknicken. Het meisje van Lupfur is minder intellectueel dan dat van Kiely, maar van dezelfde leeftijd en meisjesachtig karakter.
Sophia Webster's presentatie was zelfs nog openlijker - en bijna spottend - vrouwelijk. Webster heeft haar pop-up in Covent Garden omgebouwd tot een 'Heartbreak Hotel', een reeks kamers die zo kleurrijk, pluizig en kinderachtig is dat alleen een Onwetend castlid lijkt geschikt om erin te leven. Een model leunde rond op een bed bedekt met kussens met lovertjes en een roze plaid van nepbont; een ander aan een kaptafel doet haar nagels en kletst aan de telefoon; en nog een andere in een kast hoog opgestapeld met Sophia Webster-schoenen - die, trouw aan Webster's kenmerkende stijl, werden weergegeven in grafische prints en snoepkleurige tinten, met speelse versieringen zoals bont, pom-poms en schitteren.
Degenen die de genoemde ontwerpers kennen, zullen er ongetwijfeld op wijzen dat vrouwelijkheid en jeugdigheid deel uitmaken van hun DNA. Ook New York en LA hebben hun meisjesmerken: Kate Spade, Milly, Nanette Lepore, Rebecca Taylor, BCBGMaxazria. Maar zelfs die, met uitzondering van Kate Spade, hebben in de loop der jaren meer volwassen en minder openlijk vrouwelijke mode aangeboden -- een reflectie op de veranderende kijk van hun klanten op zichzelf en hun rol in de wereld en in de werkplek. Het is tenslotte een beetje moeilijk voor te stellen naar binnen leunen in pompons en een overgooier, nietwaar?