De opkomst voor de presentatie van Wes Gordon in het Gramercy Theatre gisteravond was aanzienlijk groter dan die daarvoor. Dit kan te wijten zijn aan zijn recente CFDA/Mode Nominatie van het Fashion Fund, aanwezigheid op het Met Ball via Lena Dunham en/of zalving door Michelle Obama - allemaal dingen die het afgelopen jaar zijn gebeurd.
Helaas moesten we allemaal angstige aanwezigen buiten wachten in de koude regen voor minstens twintig minuten (langer voor degenen die niet vroeg arriveerden) voordat ze werden binnengelaten. Het was niet ideaal, maar we werden in ieder geval allemaal getrakteerd op iets bijzonders.
De theateromgeving, hoewel weelderig, had duidelijk betere tijden gekend en de collectie had een voor de hand liggende jaren zeventig rock & roll-inspiratie (misschien moesten we allemaal het gevoel hebben dat we in de rij stonden te wachten op een rock laten zien?).
De algehele sfeer was tegengesteld aan die van eerdere presentaties: in plaats van waardig en ceremonieel, was het donker en vies. Maar zoals altijd was het dramatisch en duur.
Weelderige details (die we van dichtbij zullen missen als/wanneer Gordon besluit om de landingsbaan te doen) waren er in overvloed en hoogtepunten waren onder meer prachtig brokaat, prachtig goud borduurwerk en gekleurde bontstola's - een lavendelkleurige, gecombineerd met bijpassende handschoenen en een turkoois brokaatkostuum, gemaakt voor een onwaarschijnlijke maar prachtige kleur combinatie.
Gordon heeft dit donkere rock-'n-roll-glamour-ding uit de jaren 70 al eens aangeroerd, maar hij is er nog nooit zo ver mee gegaan - en misschien is hij wel te ver gegaan. Bepaalde stukken, hoewel leuk om naar te kijken, waren een beetje overdreven en kostuum-y.
En hoewel er voldoende bewijs was van Gordons talent, was verkoopbaarheid moeilijk te vinden. Dat is misschien de verklaring waarom Gordons CFDA/Mode De nominatie van Fashion Fund was geen overwinning.
Foto's: Hoffelijkheid