Journalist Suzy Menkes, die de modeverslaggeving leidt bij de Internationale Herald Tribune (nu de Internationale New York Times) sinds 1988, is niet iemand die haar persoonlijke modekeuzes deelt. (Wat heb je tenslotte aan een modecriticus die haar dag niet op schijnbaar neutrale grond begint?) Het was dus interessant om te leren dat Menkes van plan was een groot deel van haar garderobe te veilen via Christie's, waardoor haar designervoorkeuren buiten de overduidelijk. (Iedereen die Menkes in de loop der jaren heeft geobserveerd, weet dat ze een voorliefde heeft voor Issey Miyake.)
In My Fashion: De Suzy Menkes-collectie, bevat meer dan 80 stukken uit de kast van Menkes: jassen van Christian Lacroix, jurken van Emilio Pucci en zelfs een kussen uit een catwalkshow van Chanel. De online veiling eindigt vandaag en ik had het geluk om via e-mail met Menkes te corresponderen (ik stel me voor dat ze deze korte tijd tussen de couture en de lente doorbrengt shows tuinieren op het platteland van Engeland) over de collectie, maar ook om haar mening te geven over hedendaagse mode: van de gekke prijsstijgingen tot de meest opwindende catwalk shows.
Fashionista: Je bent nooit iemand geweest die veel over je eigen kleding praat: de ontwerpers die je draagt, dat soort dingen. Waarom voelde het alsof het nu het juiste moment was om iedereen in je garderobe te laten? Suzy Menkes: Ah, ha! Maar ik ben heel slim geweest. Dit zijn mijn kleren die 25 jaar beslaan, van eind jaren '60 tot begin jaren '90. Ik heb het niet over huidige ontwerpers, maar over degenen die onderdeel zijn geworden van de modegeschiedenis: Ossie Clark, Bill Gibb, Jean Muir, Emilio Pucci en Yves Saint Laurent omdat ze helaas zijn overleden weg. Christian Lacroix, omdat hij nu kostuumontwerper is voor opera en theater. Dus ik geef niet echt veel weg over ontwerpers, hoewel ik van ze allemaal heb gehouden.
Wat zijn enkele van je favoriete stukken in de collectie en waarom? Ik hou van de Pucci-stukken omdat ze deel uitmaken van mijn eigen verliefdheid op de modegeschiedenis. Ik ging naar Florence met mijn vriendin Idanna Pucci, het nichtje van Emilio, toen ik net 19 was. Zijn kleurrijke, prachtig vormgegeven shows waren een openbaring. De Ossie Clarks zijn goddelijk - zo grillig en herinnerend aan dat moment van Swinging London. Er was zo'n vrijheid in het begin van de jaren zeventig over de manier waarop we ons kleedden - rokken die over de vloer huilden en een geweldige mix van kleuren en patronen. In de kleine zwarte jurkjes van Yves Saint Laurent voelde ik me een echte 'Parisienne'. Ik ben echt te excentriek om op die manier gezien te worden, maar de Saint Laurent-stukken waren zo slim en gemakkelijk te dragen. En natuurlijk hou ik van Lacroix vanwege zijn gevoel voor decoratie en zijn onverschrokken manier om gekke, mooie mode te creëren.
Je zegt dat je sinds 1964 nooit meer iets hebt weggegooid. Wat heb je niet in de kavel opgenomen? Mijn Biba-stukken die in stukken vielen, hoewel ze destijds heerlijk waren om te dragen.
Hoe zijn uw winkelgewoonten door de jaren heen veranderd? Het zijn de prijzen die veranderd zijn!! Vroeger gaf ik relatief veel geld uit aan merkkleding. Maar er was toen nog niet de enorme kloof tussen high street en high-end. Een avondoutfit of een handtas aan de 'high-end' was twee keer, of misschien zelfs drie keer zo duur als basics. Maar nu is die kloof MINSTENS 10 KEER. Met tassen en schoenen kan het 15, zelfs 20 keer de basisprijs zijn. Ik denk nu heel, heel hard na voordat ik in dure kleding of schoenen investeer. Ze moeten net zo hard werken als ik!
Je doet al vele, vele jaren verslag van elk modeseizoen. Is er een die je spannender vindt dan de andere? (Herfst, lente, modecouture, lentecouture, heren?) Haute couture in Parijs was vroeger mijn favoriet - in de dagen van John Galliano bij Dior en de grote Saint Laurent-shows. Nu is er niet veel couture meer over. Maar er is in ieder geval tijd om ervan te genieten. Ik denk dat de confectiekleding van Parijs nog steeds het meest opwindend is, vanwege alle ontwerpers van over de hele wereld die de kroon op het werk willen om het in Parijs te maken.