The Costume Institute's 'In America: An Anthology of Fashion' vertelt de onvertelde verhalen van de Amerikaanse mode

Wanneer "In Amerika: een lexicon van mode" geopend bij de Metropolitan Museum of Art in september waren sommige aanwezigen...overweldigd. De tentoongestelde mode was prachtig - om nog maar te zwijgen van een van de meest diverse selecties die in een Kostuum Instituut tentoonstelling - maar na de enscenering van shows de multi-building-sweeping "Hemelse lichamen: mode en de katholieke verbeelding" of de perfect ingetogen "Werd tijd', het was een uitdaging om onder de indruk te zijn van kledingstukken die in verlichte dozen waren geïsoleerd, ongeacht welk bijvoeglijk naamwoord er boven de hoofden van de mannequins stond.

Degenen die meer showmanship wilden, zullen zeker blij zijn met het tweede deel in de ambitieuze tweedelige serie, "In America: An Anthology of Fashion", gelegen in de stijlkamers van de American Vleugel. (Dit maakt het ook de derde en laatste tentoonstelling in een trilogie van stijlkamershows, voorafgegaan door "Dangerous Liaisons: Fashion and Furniture in 2004" the 18th Century" en "AngloMania: Tradition and Transgression in British Fashion" uit 2006, opgevoerd in de Franse en Britse stijlkamers, respectievelijk.)

The Costume Institute tikte negen filmregisseurs aan - Herfst de Wilde, Regina King, Radha Blank, Chloe Zhao, Tom Ford, Julie Dash, Janicza Bravo, Sofia Coppola en Martin Scorsese — om individuele scènes te creëren die binnen de tentoonstelling leven en die volgens curator Andrew Bolton bedoeld zijn om "[verbeter] het intieme en meeslepende aspect van de kamers en [activeer] hun geschiedenis op boeiende en onverwachte manieren."

"De regisseurs zijn geselecteerd op basis van de thema's van de verhalen, en iedereen heeft ze benaderd door hun eigen, zeer verschillende creatieve visies', zei Bolton in zijn opmerkingen in de pers van maandagochtend voorvertoning. "Ze hebben filmische technieken gebruikt om de dynamiek en beweging over te brengen op anders statische displays, en terwijl elk vignet wordt gepresenteerd als een eigen onderscheidende korte film, de tentoonstelling zelf wordt ervaren als een speelfilm met onderling verbonden verhalen."

De meest ingrijpende en filmische hiervan zijn zeker favorieten op sociale media. Ford kreeg de kamer gewijd aan de jaren 1973 Slag bij Versailles, de beroemde showdown op de catwalk waarin Amerikaanse ontwerpers het opnemen tegen de Fransen; zijn glimmende zilveren paspoppen nemen dynamische poses aan, stekend naar elkaar met degen of vliegend door de lucht. In de Renaissance Revival Kamer by Dash - dat is opgedragen aan de zwarte ontwerper Ann Lowe uit het midden van de eeuw - er zijn mannequins in helemaal zwart die over elke tentoongestelde jurk werken, tule sluiers die vangen in een lichte bries.

Scorsese neemt het over de Frank Lloyd Wright-kamer met etalagepoppen gekleed in Charles James (zelf het onderwerp van de 2014 Costume Institute-tentoonstelling, "Charles James: voorbij de mode"; sommige van die jurken worden hier herhaald), verzameld op een elegant - en misschien een beetje onheilspellend - feest, de Door Alfred Newman gecomponeerde soundtrack van John Stahl's film "Leave Her to Heaven" uit 1945 in de achtergrond.

De kleinere kamers hebben zelf nog steeds een behoorlijke slag. Zhao slaagt erin om haar eigen filmische gevoeligheid perfect te vertalen in de Shaker Rustkamer, met schaarse, bijna puriteinse ontwerpen van Claire McCardell te zien. Door een verhaal rond de mannequins te maken, creëert Bravo enkele van de vignetten die het meest levend aanvoelen: men heeft een deur geopend voor een feest scène uit Bernando Bertolucci's film "The Conformist" uit 1970, waarbij de gastheer van het feest aan de drukte was ontsnapt voor een moment van rust in een zijkamer kamer; haar jurk uit de jaren 60, merkt Bravo op, "ruikt naar eau de cologne, sigaren en cake."

Blank vestigt de aandacht op niet-gecrediteerde zwarte arbeid in de Amerikaanse geschiedenis, projecteert afbeeldingen van de handen van zwarte vrouwen op de sleep van een jurk en voegt een lange kraal toe hoofddeksel "gemaakt binnen Afrikaanse vlecht- en kralentradities die de zwarte vrouwen van vandaag zijn", de kleuren die zijn afgeleid van de "Work-Clothes Quilt" van Mary Lee Bendolph van de legendarische Gee's Bend quilters.

Maar al die pracht en praal slaat nergens op zonder dat er een betekenis achter zit - en met dat doel is Bolton opnieuw ambitieus in zijn reikwijdte. "In America: An Anthology of Fashion" probeert twee overkoepelende thema's te onderzoeken, stelt hij: "de opkomst van een herkenbare Amerikaanse stijl en een opkomst van de genoemde ontwerper, iemand die bekend staat om hun uitgesproken creatieve visie." Als zodanig is "Anthology" veel meer gericht op historische kledingstukken uit de 19e en 20e eeuw dan op hedendaags mode. (De meest recent vertegenwoordigde ontwerpers zijn degenen die exposeerden tijdens de Slag om Versailles.) Bolton werkte ook samen met de curatoren van de American Wing om hun eigen pogingen voort te zetten om met deze tentoonstelling te diversifiëren wat en wie uit de Amerikaanse geschiedenis wordt vertegenwoordigd.

"In America: An Anthology of Fashion" opent met een jas die George Washington droeg tijdens zijn eerste inauguratie, geflankeerd door twee Brooks Brothers-jassen: de ene gedragen door Abraham Lincoln toen hij werd vermoord, de andere gedragen door een tot slaaf gemaakte mens.

Tussen de vignetten bevinden zich meer statische kamers, veel meer verwant aan de eenvoudige displays van 'Lexicon', met kledingstukken die fungeren als casestudy's - zoals een Christian Dior-origineel naast zijn Amerikaanse kopie, waarbij de subtiele verschillen in de manier waarop de Amerikaanse versie werd geproduceerd werden afgebroken om beter bij zijn publiek. (De erg "Emma"-achtig kamers van de Wilde hebben ook kledingstukken die de groeiende kloof tussen Europese en Amerikaanse gevoeligheden illustreren, met één mannequin schandalig het dragen van de jurk in Empire-stijl die de voorkeur geniet van de Fransen in plaats van de meer bescheiden versies die zijn aangepast voor, laten we zeggen, meer puriteinse geest.) 

"Samen vormen deze casestudy's en de verhalen die in deze kamers worden verteld, een bloemlezing die de waargenomen geschiedenis uitdaagt en compliceert," zei Bolton. "Deze bloemlezing weerspiegelt het lopende onderzoek door curatoren van het Costume Institute om onvertelde verhalen in onze collectie, verhalen, te ontdekken die het werk benadrukken van ontwerpers die zijn vergeten, over het hoofd zijn gezien of zijn verbannen naar een voetnoot in de annalen van de mode geschiedenis."

Bolton merkte op dat "In America: An Anthology of Fashion" bedoeld is als een voorwoord op "In America: A Lexicon of Fashion", en inderdaad, het eerste deel is veel logischer als het wordt gecombineerd met de tweede.

"Terwijl 'Lexicon' uitgebreid is en reflecteert op kwaliteiten die de Amerikaanse mode hebben gedefinieerd en nog steeds definiëren, is 'Anthology' meer gefocust, met geïsoleerde verhalen over het werk van individuele ontwerpers en naaisters, van wie velen vrouwen waren," Bolton zei.

Ze werken zowel in gesprek met als als annotaties van elkaar - toch, voor een bezoeker die "Lexicon" nog niet heeft gezien (die naast "Anthology" te zien zal blijven tot en met 5 september, waardoor de voormalige tentoonstelling de langstlopende tentoonstelling van het kostuuminstituut in de geschiedenis van Met is), zal het verhaal logischer zijn te beginnen met de historische basis opgericht door "Anthology", de bijvoeglijke naamwoorden en de referentiepunten die worden gegeven voor hedendaagse ontwerpen die een meer robuuste betekenis krijgen met het overzicht dat in de periode is gegeven kamers.

Zoals met alles dit ambitieuze, "In America: An Anthology of Fashion" is niet zonder nadelen. Het is niet helemaal chronologisch ingedeeld vanwege logistieke beperkingen - je moet door de Battle of Versailles-kamer in het midden van de tentoonstelling bijvoorbeeld, maar het is natuurlijk het meest logisch om deze op te voeren in de kamer die houdt in de 19e-eeuwse panoramaschilderijen van Versailles zelf - wat de impact van het beoogde verhaal net iets vermindert. En om dezelfde reden zijn sommige kamers klein; zelfs tijdens de perspreview voelden delen van de tentoonstelling krap aan met slechts twee of drie mensen in een ruimte, wat zou kunnen maken de typische blockbuster-menigten iets van een uitdaging.

Toch is het een prachtige en ontroerende tentoonstelling en de moeite waard om de tijd te nemen om elk facet in elke kamer echt te verkennen. Dit is er niet een om doorheen te racen, alleen naar de kledingstukken te kijken: het multimedia-aspect, evenals de begeleidende tekst, zorgen voor een rijkere ervaring als geheel.

In tegenstelling tot eerdere tentoonstellingen, is "In America: An Anthology of Fashion" geen tour langs catwalk-highlights van de afgelopen decennia. (Die zijn te vinden in het Anna Wintour Costume Center beneden.) In plaats daarvan is het een liefdevol eerbetoon aan de vele makers die tot nu voorbij geglipt zonder feest, maar wie zijn verantwoordelijk voor het leggen van het fundament waarop de Amerikaanse mode-industrie zit? vandaag. Het kan het beste worden samengevat met een citaat van J. R. R. Tolkien, waarmee Bolton zijn eigen opmerkingen afsloot: "Een verhaal moet verteld worden, anders komt er geen verhaal. Toch zijn het de onvertelde verhalen die het meest meeslepend zijn."

Wil je als eerste het laatste nieuws uit de mode-industrie? Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.