In wat de meest letterlijke verklaring was over de aanhoudende economische crisis, stuurde Ralph Lauren een collectie die uit het tijdperk van de depressie putte. Er kon meer dan één redacteur naar horen verwijzen De druiven der gramschaptoen ze de studio in het centrum verlieten. Het punt was, het was helemaal niet deprimerend. En het voelde beslist Amerikaans aan, op die Ralph-manier. De shownotities bevatten een citaat van de ontwerper die het mooi samenvatte: "Ik geloof in de veerkrachtige geest van Amerika. Moeilijke tijden lijken ons vermogen tot idealisme aan te scherpen en ons optimisme dat morgen een betere dag zal zijn. Ik ben geïnspireerd door het karakter van de arbeider, de boer, de cowboy, de pionierende vrouwen... Ik heb altijd de eerlijkheid van hun werkkleding bewonderd..." Er waren tonnen ongelooflijke denim, krantenjongenspetten rechts en links, chique overalls, krijtstreepblazers, op denim geïnspireerde blauwe avondkleding (waarbij de finalejurk dat algemene gevoel oproept), en sprankelende pure lange tops op een spijkerbroek. Ik hield vrijwel van elk stuk, behalve een met een ruige avondlook die een beetje overspannen leek. Ralph liep zwaaiend over de landingsbaan en zei hallo tegen vrienden op de eerste rij met de klanken van "Like a Rolling Stone" van Bob Dylan, en Dylan tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Overal goed gespeeld, meneer Lauren. Go team Amerikaanse sportkleding.