PARIJS - Wat zegt het als de menigte meer in de ban is? Karl Lagerfeld, en, ugh, Puff Daddy, dan de kleren? Dat is de vraag waar ik me zorgen over maakte voor de presentatie van Dior. Maar tegen het einde werd ik eraan herinnerd dat het niet een menigte is die een verzameling maakt.
Kriss Van Assche’s lijn voor Dior Homme is een studie in strakke lijnen en exacte silhouetten. Ik heb de Jedi-metafoor al gebruikt en de Amish-metafoor, maar Van Assche's Dior verdient echt dezelfde vergelijkingen, maar dan vloeiender; dit is Jedi-school; Amish-jongeren. Veel van zijn looks waren ongelooflijk los en vrij, ondanks hun poging om zich te hechten aan Van Assches berekende silhouetten en ingetogen, bijna nors palet van grijs, zwart en bruin (en zoals vele anderen dit seizoen, een of twee rode punten... alsof een vleugje bloed nodig is om een pols). De Amish-hoeden zeiden: "Ik ga in stilte studeren", terwijl de gelaagde wol en golvende broek zeiden: "Ik ben zeventien en het is tijd voor Rumspringa!"
De collectie werd gepresenteerd in een gigantische hal, bijna leeg op zes lucite kroonluchters en enkele witte schouwen tegen de achterwand na. De kamer zei: 'Kom maar feesten, maar rustig. Geniet van de champagne, maar slechts één glas. Dans, maar alleen in de pas.” En de kleding weergalmde deze gevoelens. Een van mijn grootste ergernissen met kleding in het algemeen, van jeans tot breisels, zijn toeters en bellen. Ik verwerp bijna onmiddellijk elke lelie die ik als verguld beschouw. Met het werk van Van Assche is daar geen kans op. Vergeet toeters en bellen, vergeet flair en fanfare, er is nauwelijks geluid.
Het is een gehandschoende streling. Een vriendelijke moordenaar. Laten we het mooi rustig noemen.
**Foto's door Imaxtree.