De afgelopen tien jaar hebben, paradoxaal genoeg, zowel de bekisting van de couture-afdelingen van steeds meer huizen gezien als de heropleving van enkele van de meest eerbiedwaardige maisons als confectielabels. Lanvin, Balenciaga en Nina Ricci zijn opnieuw enkele van de belangrijkste namen in de mode, en Balmain, Azzaro, Guy Laroche en Vionnet zijn allemaal opnieuw gelanceerd. Het is dus geen verrassing dat investeerders de rechten willen verwerven op de labels die nog steeds beperkt zijn tot de archieven van het Costume Institute. Vorig jaar kocht Diego Della Valle Schiaparelli, en nu is het zover onthuld dat hij in gesprek is met Giles Deacon om de heerschappij in het huis op te pakken. We denken dat Elsa Deacon-stijlen zeker zou hebben goedgekeurd, zoals de bloedspattende Bambi-print van S/S '08, of de hilarische gigantische truien van F/W '07. En we konden zeker zien dat Giles goed gebruik maakte van schokkend roze. Maar is een huis dat in 1954 failliet ging de juiste plek voor een jong talent? Sommige ontwerpers, zoals Nicolas Ghesquiere van Balenciaga, kunnen de legende van hun huis verdraaien en bijwerken -- gewoon kijk naar de jurken die Nicolas dinsdag liet zien, dit waren op het archief geïnspireerde prints gegoten over hightech sporten schuim. Anderen, zoals Christopher Decarnin van Balmain, lijken gebukt te gaan onder de geschiedenis die ze hebben geërfd en proberen de boel op te schudden door ons... veel franje te geven. Wil je Schiaparelli, Patou of zelfs Callot Soeurs versie 2.0 zien? Of zie je liever jonge ontwerpers hun eigen naam maken, niet oude verjongen?
--ANNA FIELDING GRIGGS