Toen ik onlangs mijn kast aan het opruimen was, degradeerde ik een oude Thakoon voor Target gestreept t-shirt op de stapel "trainingskleding". Maar later diezelfde week droeg ik zijn drie jaar oude witte Gap-shirt naar mijn werk.
De paradox zette me aan het denken: samenwerkingen tussen ontwerpers zijn overvloediger dan ooit, maar als de stukken ouder worden, worden ze kostbaarder of minder?
De recente lijn van Jean Paul Gaultier voor Target werd in de blogosfeer geslagen omdat hij er goedkoop uitzag en zich goedkoop voelde. En Giles Deacon heeft ontworpen voor een winkel in de winkelstraat Nieuwe look al een paar jaar, maar mijn Britse correspondenten hebben me verzekerd dat zijn stukken “net zo waardeloos zijn als de rest van de kleding in de winkel.” Laatst zag ik een meisje Sonia Rykiel dragen voor H&M en ik dacht: "God, dat ziet er rommelig uit."
Natuurlijk, de laatste ronde van kortingscollabs waren kwalitatief niet geweldig, behalve voor Vrijheid van Londen. Maar hoe zit het met de stukken van Karl Lagerfeld voor H&M? Of Proenza Schouler voor Target? Zullen ze ooit zo waardevol zijn als een echte Proenza of een Fendi? Of misschien zelfs een Chanel?
Cameron Zilver, eigenaar van wereldberoemde vintage boutique Tientallen jaren, denkt dat de meeste dat soort potentieel niet hebben. Bepaalde collecties, zoals Viktor & Rolf’s voor H&M (met name de trouwjurk) en de CFDA Gap-samenwerkingen lijken specialer. Maar ze zullen in de toekomst niet noodzakelijkerwijs familie-erfstukken zijn, zegt hij.
De les: als je wilt proberen je Rodarte for Target op eBay te verkopen, kun je dat beter nu doen. Omdat het waarschijnlijk in waarde zal dalen.