Ik arriveerde afgelopen zaterdag rond 11:00 uur bij de Highline Stages in het Meatpacking District van Manhattan - drie uur voor de geplande starttijd voor het "geheime evenement" van Alexander Wang. Kijk, eerder deze week ontving Wang-o-files een cryptische e-mail met de aankondiging van een "eenmalige, niet bekendgemaakte speciale evenement."
Ik kwam daar drie uur na de eerste persoon in de rij aan. Die onderscheiding ging naar Michael Shane, een media-adviseur en DJ, die me vertelde dat hij "niet kon beslissen of [hij] wilde kom hier om zes of zeven - dus [hij] besloot om zeven uur en was er bijna een half uur eerder dan iedereen anders."
En dus sloot ik me aan bij de bezwete, in leer en Nike geklede lijn (ik was nummer 80), die zich uiteindelijk over de lengte van twee lanen uitstrekte. Tegen de tijd van 14.00 uur rolde, schatte ik dat er enkele honderden mensen in de rij stonden.
Het was meteen duidelijk wie precies mijn collega-partners-in-Wang waren. We waren jong, we waren stagiaires, we waren assistenten: te laag op de totempaal om een uitnodiging te scoren voor een
legendarische Wang fashion week party, te brak om zijn kleren IRL te betalen - maar toch toegewijd.Mijn kamergenoten en ik sloten ons aan bij de complottheoretici en kwamen met onze eigen wijdverbreide suggesties van wat ons te wachten stond. Een Die Antwoord-concert? Een Rocco tassenspeurtocht?
Rond 13.45 uur werden we naar een slecht verlichte studioruimte geleid met uitzicht op een leeg projectiescherm. De eerste 20 mensen kregen witte boodschappentassen. Harten bonsden terwijl we de kamer afspeurden naar aanwijzingen voor wat er zou komen. Toen flikkerde het Alexander Wang-logo en begon de menigte te juichen. De man zelf verscheen op het scherm. "Hallo jongens, ik wil jullie allemaal bedanken voor hun komst", zei hij. 'Ik weet zeker dat jullie zich allemaal afvragen waarvoor jullie hier zijn. In slechts een paar minuten heb je toegang tot de hele T by Alexander Wang-collectie... en alles is gratis."
Geschreeuw - de meest bloedstollende kreten die ik ooit heb gehoord - vulden de kamer. Een geschokte blik trok over de gezichten van de mensen om me heen. De kamer werd donker.
Het scherm flitste opnieuw: "Geen limieten. Geen boodschappentassen. Ga de straat op."
Plots barstten de deuren open en kwam er een verblindend wit licht binnen. Yeezus was jij dat?
Seconden later merkte ik dat ik aan het rennen was, niet omdat ik gratis kleding wilde (hoewel dat natuurlijk een rol speelde), maar omdat het het enige leek dat ik kon doen. Ik herinner me dat ik een trui pakte en daarna niet veel meer.
In een oogwenk was de showroom in wanorde, de rekken droegen nu niets anders dan een paar hangers. De menigte was gemeen naar de dozen gegaan die netjes in het midden van de kamer waren gestapeld. De Hongerspelen is echt, mensen. Het gebeurde die dag op Highline Stages. Deze keer waren de kansen echter groot iedereen's gunst.
Ik keek met afschuw toe hoe een aardige rechtenstudent met wie ik eerder had gesproken, gewelddadig op een doos sloeg alsof hij zijn moeder zojuist had beledigd. Hij scheurde er een T-shirt uit en slingerde de verpakking door de showroom.
Eindelijk, bijna eenstemmig, stopten we allemaal. De kleding was geclaimd en we kwamen allemaal uit onze zombie-achtige toestanden. Ja, we hadden gevechtswonden: mijn kamergenoot werd geschraapt met een hanger en Twitter-gebruiker Tessa @ANECDOCHE_ (die volgens haar Twitter-profiel op sociale media werkt voor Marc Jacobs) een foto geplaatst van haar gekneusde en bekraste knieën.
En dan, glimlacht. Het was voorbij.
De man van het uur, Alexander Wang zelf kwam naar voren, zittend op een platform boven de nu vernietigde ruimte. De menigte juichte voor hem en de stemming veranderde van angstig en gedemoraliseerd naar opgewonden en dolblij. Wij, de stagiaires en assistenten, de trouwe volgers, de fangirls en jongens die voor dit weekend alleen maar konden begeer de creaties van Alexander Wang, hielden bossen van zijn verzameling vast.