Kate en Laura Mulleavy van Rodarte zijn de beroemdste zussen van de mode. Van hun bijna telepathische communicatie met elkaar tot hun ongewoon intieme inspiratie, de Mulleavys hebben een Rodarte-cultus opgebouwd met de meest elite en invloedrijkste mode.
Gisteravond op FIT spraken Kate en Laura uitgebreid over hun merk. Ze hoorden praten over hun transformatie van twee zussen zonder modeopleiding tot een van de meest artistieke duo's van de mode, het was alsof je naar een 21e eeuw keek Mijn schone dame met Karen Elson in de plaats van Audrey Hepburn.
Het achtergrondverhaal is inmiddels bekend: de meiden zaten thuis horrorfilms te kijken, maakten tien stukjes, gingen op reis naar New York, sliep op de bank van een vriend, stuurde handgetekende notities, belde wat en hoorde van WWD. Ze haalden de cover, Anna Wintour kwam twee dagen later langs bij hun studio en hun lente 2008-collectie rockte twee jaar later New York Fashion Week.
Het klinkt als een fantasie, maar wat zou je anders verwachten van de meest fantastische ontwerpers van de mode?
Zelfs nu functioneert Rodarte buiten het domein van de moderne mode. Kate en Laura naaien en maken de meeste van hun kledingstukken met de hand met de hulp van hun toegewijde creatieve team. Het duurde drie maanden om het perfecte verfproces voor hun AW08 Japanime bloed- en watercollectie te vinden, en een week om de panty alleen te vervaardigen.
Maar het is niet alleen het vakmanschap, de meisjes staan waarschijnlijk beter bekend om hun artistieke proces. Ze houden vol dat het geen kunst is, maar zeggen dat ze hopen dat elke collectie hun publiek aanspreekt en ideeën communiceert variërend van scheppingsmythes tot Mexicaanse grenssteden tot de bedreigde Californische condor (dat zou SS10 zijn).
Kate zegt dat ze de commercie negeren. Het aantal jassen of broeken of de bruikbaarheid van het kledingstuk is niet relevant, waardoor Rodarte zich een kunstproject voelt met als medium modeontwerp.
De kunstwereld lijkt het daarmee eens te zijn. Rodarte was pas het tweede modelabel dat te zien was in KunstForum (Issey Miyake, 1984). Hun expressionistische kwaliteiten doen meer denken aan de Kooning of Degas dan aan het Pop Art-model dat merken als Louis Vuitton, Chanel en Dior omarmen.
Terwijl veel labels proberen te passen in de mallen die zijn gemaakt door reeds bekende merken, probeert Rodarte zich te onderscheiden door alleen te vertrouwen op hun creatieve talent voor succes. Hun nichemarkt is bereid het geld aan de stukken uit te geven, omdat ze anders zijn dan ooit tevoren. Een jurk is een jurk, maar een Rodarte-stuk is uniek in zijn soort, en we durven het wel te zeggen, museumwaardig.