Twee weken geleden, aan de vooravond van New York Fashion Week, mode-activist Bethann Hardison lanceerde een campagne om racisme op de catwalk te beëindigen. In een open brief aan de regerende mode-instanties van de grote modesteden - New York, Londen, Milaan en Parijs - bekritiseerde ze de industrie voor zijn witgekalkte modelafgietsels, waarin staat dat "ongeacht de bedoeling, het resultaat racisme is." En ze was niet bang om namen te noemen namen. Samen met de memo riep ze publiekelijk een aantal ontwerpers uit die vorig seizoen nul of één kleurmodel op de catwalk hadden.
De ontwerpers, zo lijkt het, luisterden.
We namen een kijkje bij de shows van die New Yorkse en Londense ontwerpers (volledige lijsten zijn hier te zien) die Hardison in haar brieven riep. We zijn blij te kunnen melden dat bijna allemaal het aantal kleurmodellen in hun cast enorm is toegenomen. Rag & Bone, bijvoorbeeld, had er acht; Calvin Klein, Proenza Schouler, Rodarte en Narciso Rodriguez hadden er allemaal zes. In Londen hebben bekende ontwerpers Marios Schwab en J.W. Anderson had er respectievelijk zes en vijf. Dat is een aanzienlijke stijging, aangezien al deze ontwerpers vorig seizoen slechts één of nul kleurmodellen hadden. (Een uitzondering op de algehele verbetering is Mulberry, die slechts één kleurmodel en nul zwarte modellen bevatte).
Het is een verbetering die Hardison en haar niet verloren hebben supporters van grote namen. Spreken met de UK's Channel 4 News eerder deze week zei Naomi Campbell: "De shows in New York zijn net afgelopen en er was een enorm verschil. Zes modellen van kleur in Calvin. Vorig jaar waren er geen."
Toen ik eerder vandaag met Hardison aan de telefoon stapte, zei ze dat ze 'extatisch' was over de steun die haar campagne heeft gekregen van de media en de algemene bevolking. Ze gaf toe dat ze het aantal kleurenmodellen dat dit seizoen in de shows liep nog niet had geanalyseerd, maar dat ze "te horen had gekregen" dat het aantal sterk was verbeterd.
"Als een paar mensen zeggen: 'Laat me proberen dit te verbeteren', als een paar designhuizen een paar [kleurmodellen] toevoegen, toont dat een inspanning."
Maar ze viert nog geen overwinning. "Twee, drie, vier [kleurmodellen] is leuk. Maar niet als er 30 meisjes zijn. Ik ben erg blij met ieder verbetering, en dat zeg ik met respect." Maar er is nog een lange weg te gaan. Hardison zegt dat een van haar belangrijkste doelen is om te zien hoe consequent toename van raciale diversiteit in catwalkcasts. "Ik zou zeker op lange termijn consistentie willen zien. Niet slechts één of twee seizoenen, geen hit of miss. Maar alleen dat er steeds meer kleurmodellen zijn."
Een van de problemen Hardison zegt is dat raciale diversiteit sterk varieert tussen de seizoenen. "In de lente/zomer neem je altijd een beetje meer [mensen van kleur] mee. Omdat je cast voor een meisje met een beetje meer kleur. En daarom heb ik voor dit seizoen gekozen, het is een goed moment om mensen wakker te maken. "
De echte test, zegt ze, zal tijdens de herfst-/wintershows komen. "Niets zegt meer dan wanneer [kleurmodellen] worden geboekt voor herfst-/wintershows."
Ze denkt ook dat steden als Milaan en Parijs zich misschien langzamer aanpassen dan New York en Londen. "Ik geef deze modegemeenschap, de internationale modegemeenschap, een beetje meer krediet, ik denk dat ze zullen proberen te verbeteren. Maar wat volgens mij moeilijker zal zijn, is het veranderen van de perceptie van de algemene bevolking. Net als in Milaan zie je geen zwarte mensen. Dus er kan een reactie zijn [onder de algemene bevolking daar] zoals, ho, dit is anders. Maar tegelijkertijd zijn enkele van de krachtigste designhuizen daar... Ik bedoel, het zijn wereldwijde bedrijven. Parijs lijkt nu eigenlijk op Detroit. Er zijn daar zoveel immigranten. Maar historisch gezien hebben ze een acquisitiementaliteit. Parijs zal de moeilijkste noot zijn om te kraken."
Wat betreft hoe de bestuursorganen van elk van die steden reageerden, zei Hardison dat ze "leuk vond wat ze zeiden." "Ik hield van wat [Mario Boselli, hoofd van de Italiaanse modekamer] zei. De reactie van [Didier Grumbach, voorzitter van de Chambre Syndicale] kietelde me gewoon. Is er iemand thuis? Hij is ver in de wolken, hij heeft niets gehoord. Maar je moet van hem houden. Hij was grappig, maar ik ga hem erop aanspreken." [Opmerking van Ed: de twee kennen elkaar sociaal.]
Ze voegde eraan toe dat ze van plan is in de nabije toekomst een ontmoeting te hebben met de CFDA en BFC om de kwestie verder te bespreken.
"Bethann kent Diane en mij en we hebben haar de laatste keer dat ze zich rond de kwestie organiseerde, ontmoet", zei CFDA-voorzitter Steven Kolb in een e-mail. "Ze vertelde me tijdens de Zac Posen-show dat ze geen probleem heeft met CFDA en dat ze weet dat we ons steunen. We zijn van plan elkaar na Europa te ontmoeten."
Hardison zei dat slechts twee ontwerpers - een uit New York en een uit Londen - die ze noemde contact met haar hadden opgenomen over de lijst. Maar ze is allerminst ontmoedigd.
"Ontwerpers, hoezeer ze ook individuen zijn, en hoezeer ze ook trends creëren, ze volgen elkaar ook op. Als een paar van hen dit ene ding gaan doen, zullen anderen volgen. Op dit moment zitten ze vast aan deze ene trend - en het is meer wit dan wat dan ook."
Hardison hoopt dat de trend naar een meer diverse catwalkcast een blijvende trend zal zijn. "Het is altijd komen en gaan, komen en gaan. Wat ik hoop is dat het zal komen en blijven."
"Het betekent niet dat je een quotum [van een bepaald aantal kleurmodellen per catwalkcast] moet doen of een wet moet doen," voegde ze eraan toe. "Je hoopt dat mensen zo hip zijn dat niemand iets hoeft te specificeren of af te dwingen."
Nou, het is onnodig om te zeggen dat wij - en Hardison - de landingsbanen in de gaten zullen houden om te zien.