Met Justin Bieber en Four Pins mede-ondertekende herenkleding, is Death to Tennis een label om naar te kijken

Er kunnen andere beroepen zijn (afgezien van modeontwerper) die zich houden aan het concept van fake it 'til you make it, maar het creëren en verkopen van je eigen kleding staat zeker hoog op de lijst. Oude ideeën worden vaak opnieuw verpakt als nieuwe, waaruit raadselachtige professionele persona's kunnen worden gemaakt ijle lucht en prijsschema's zijn vaak gebaseerd op weinig meer dan het creëren van een illusie van exclusiviteit.

In zekere zin was het dus verfrissend om William Watson van het New Yorkse label Death to Tennis naar zichzelf te horen verwijzen als een ook-renner tijdens een recent diner ter ere van de Amerikaanse regionale Woolmark Prize-winnaars. 'Dood aan tennis,' kondigde hij gekscherend aan bij aankomst in het Public Hotel aan de Lower East Side van Manhattan. "Van deze week verliezers!"

Watson en zijn mede-oprichter, Vincent Oshin, hadden slechts enkele minuten eerder vernomen dat: Christopher Bevans van DYNE zou de ontvanger zijn van de American Woolmark Prize van dit jaar - en de 70.000 Australische dollars die bij de titel horen - in plaats van hen. Hun presentatie die dag voor het panel van Woolmark-juryleden, waaronder Andre Leon Talley, Thom Browne en...

In stijl Hoofdredacteur Laura Brown was een bron van lichte angst geweest voor Watson en Oshin; het kwam op de hielen van hun eerste on-site New York Fashion Week: mannenshow die al enige druk op het duo had uitgeoefend. Dat is het leven van opkomend modetalent - een onderscheid dat ook enigszins illusoir is.

"We zouden in augustus vijf [jaar oud] worden", merkte Oshin op in een moment van rust in de showroom van Death to Tennis, een paar dagen voor de Woolmark-ceremonie. Een half decennium in het bedrijfsleven is een opmerkelijke prestatie in dit moeilijke, steeds veranderende modeklimaat, maar stelt het duo ook in staat om nog steeds een ritje te maken op de newbie-golf. De Woolmark-nominatie gaf Oshin en Watson een blootstellingsbump, en een relatief schaarse NYFW: M-kalender werkte ook in hun voordeel, voldoende lege ruimte op het schema voor de industrie om in het bijzonder aandacht te schenken aan een merk dat relatief onder de radar is gevlogen zo ver. Onder degenen wiens interesse zojuist is gewekt, is veteraan moderedacteur, streetstyle-icoon en Woolmark-jurylid Kate Lanphear.

"Ik was vooral geïnteresseerd om ze uit te zoeken," zei Lanphear, die toegeeft dat de naam van het merk een gespreksonderwerp was voorafgaand aan de Woolmark-beraadslagingen. "We vroegen ons allemaal af: 'Wat heb je tegen tennis? Wat heeft tennis je ooit aangedaan?'"

Voor de goede orde, de naam is opzettelijk provocerend - een teken dat de rook en spiegels van de mode onvermijdelijk zijn. "Met een naam als Death to Tennis weet je natuurlijk dat je constant gevraagd wordt: 'Waarom heet het Death to Tennis?'", zegt Oshin. "Maar dan zeg je: 'Denk erover na.'"

Het paar heeft wel een gekke uitleg opgesteld op hun website als je erin wilt duiken, het beschrijven van een utopisch ogend dystopisch Engeland en twee fictieve personages door de namen van Dr. Death en Mr. Tennis die proberen te ontsnappen aan gevangenschap door geld in te zamelen door middel van gokken en wapens omgang. Het is leuk, maar de echte levens van Oshin en Watson bieden eigenlijk een betere context om de kleding die ze maken te begrijpen.

Het tweetal, geboren in Noord-Engeland, ontmoette elkaar in New York nadat ze enige tijd in en rond de mode-industrie hadden gewerkt; Oshin was een redacteur en stylist met een klantenlijst met verschillende Michaels met initialen (J. Vos en K. Williams), en Watson ontwierp tijd bij Umbro, Ralph Lauren en Donna Karan. Een wederzijdse vriend tipte Oshin over de avant-garde neigingen van Watsons ontwerpen, en uiteindelijk kwamen ze samen om een ​​driedelige collectie te maken die werd opgepikt door de New Yorkse winkel C'H'C'M'. Het was toen dat de late, geweldige site voor herenkleding Vier pinnen wind gevangen.

"Ze schreven een heel mooi artikel", herinnert Oshin zich. "Vanaf dat moment kwam [Manhattan boutique] Odin om te spelen, en dan is de rest geschiedenis."

Al snel lieten Oshin en Watson, nu allebei 40 jaar oud, hun dagelijkse baan achter. "Op een dag had ik zoiets van 'F it'", zegt Oshin. "Waarom tijd en energie verspillen met rondrennen als je iets hebt dat grip begint te krijgen?" Nu verkocht op hun eigen site, Opening Ceremony, United Arrows en Ron Herman, onder andere retailers, Death to Tennis is een goed geolied machine; Oshin fungeert als de de facto creatief directeur en Watson als de ontwerper die ideeën schetst. Veel van hun output is ingetogen, voornamelijk gebaseerd op een kenmerkende boxy-pasvorm, discrete branding en hoogwaardige fabricage uit Japan, Peru en Italië.

"Er is een zelfverzekerde man voor nodig om dit soort dingen te dragen zonder grote logo's die zeggen: 'Ik heb X-bedragen hieraan uitgegeven, omdat er XYZ op staat'", zegt Oshin over de verhoogde mentaliteit van het label. "We veranderen niet per se het spel. Wat we proberen te doen, is tijdloze stukken maken. Als je voor ze moet zorgen, raken ze nooit uit de mode."

Ondanks de verhalen, is het die schone en goed gemaakte esthetiek die uiteindelijk beter gepositioneerd is om nieuwe fans te winnen dan enig ingebeeld achtergrondverhaal. Lanphear, bijvoorbeeld, zegt dat ze het pragmatisme waardeert dat zichtbaar is in de ontwerpen van Death to Tennis. "Ik ben altijd geïntrigeerd als iemand echt heeft nagedacht over wie het draagt", zegt ze, eraan toevoegend dat nieuwere merken eerder ongevoelig blijven voor wispelturige trends. "We worden allemaal meegesleurd in het commerciële [aspect] hiervan. Soms hebben jongere ontwerpers die formule nog niet helemaal door, dus het gaat om die grotere, bredere ideeën, die echt interessant worden."

Beroemde fans zijn ook komen aankloppen: Chloe Grace Mortez, Mick Jenkins en Justin Bieber hebben allemaal Death to Tennis gedragen. Of ze werden aangetrokken door de benarde situatie van Dr. Death en Mr. Tennis - of een van de machinaties die overuren maakten om labels op de voorgrond te zalven - is een mysterie. Oshin en Watson kunnen niet eens zeggen hoe Bieber bijvoorbeeld in de eerste plaats Death to Tennis-kleding in handen kreeg. "Tot op de dag van vandaag weten we het nog steeds niet", zegt Oshin. 'Maar we zijn blij dat hij ervoor heeft betaald.'

Homepage foto: Imaxtree

Meld u aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang elke dag het laatste nieuws uit de branche in uw inbox.