Terwijl de recente tragedies in de kledingfabrieken van Bangladesh zijn een herinnering aan hoe ver de detailhandel moet gaan op het gebied van hervorming, het is belangrijk om die zeldzame verhalen van modemerken die doen ondersteuning van de gemeenschappen waarin ze werken. Het nieuwste project van Maiyet, de oprichting van een ultramoderne weeffabriek in Varanasi, India, om de oude zijdeweeftraditie daar te behouden, is zo'n verhaal.
Voor het geval je een opfrisbeurt nodig hebt, Maiyet is een uniek luxelabel dat samenwerkt met ambachtslieden bij het ontwikkelen van gemeenschappen over de hele wereld (Colombia, India, Indonesië, Kenia, Mongolië en Peru) om hoogwaardige ontwerpen te maken (het is voorradig bij Barneys) en tegelijkertijd duurzame zakelijke groei. Het is niet eenvoudig om een sociale missie te behouden en ontwerpen te maken die verkopen op de vloeren van Barneys.
Tijdens een met sterren bezaaid diner in het consulaat-generaal van India vorige week om het Varanasi-project te vieren, Barneys' COO Danielle Vitale gaf toe dat zij en het inkoopteam zich ongemakkelijk voelden toen ze voor het eerst hoorden over Maiyet. Toen zagen ze het product en kochten ze de hele collectie. Barneys verkoopt momenteel een Maiyet-capsulecollectie die volledig is gemaakt van Varanasi-zijde.
Maiyet heeft handgeweven zijde ingekocht bij ambachtslieden in Varanasi, een plaats die zich onderscheidt als de oudste levende stad op aarde, sinds de oprichting van het merk iets minder dan twee jaar geleden. Toen de medeoprichters van Maiyet, mensenrechtenadvocaat Paul van Zyl en dierenarts Kristy Caylor, hun eerste reis naar Varanasi maakten, kochten ze 50 meter zijde. Vorig seizoen gebruikten ze 1000 meter. Terwijl Maiyet deze bekwame ambachtslieden in dienst blijft houden, wordt de unieke weeftraditie bedreigd door slechte arbeidsomstandigheden (de meeste wevers werken vanuit hun huizen die lekken tijdens het vier maanden durende moessonseizoen) en concurrentie van goedkope namaakproducten uit de verre Oosten. Dus werkte Maiyet samen met Nest, een non-profitorganisatie die zich toelegt op training en ontwikkeling ambachtelijke bedrijven, om een permanente weeffaciliteit in Varanasi te creëren, ontworpen door starchitect David Adjaye.
"Maiyet wilde zijde produceren in Varanasi, maar al hun ambachtslieden werkten vanuit hun huizen, de moessons lekten door hun daken, waardoor de stof werd verpest, dus er waren veel problemen met de kwaliteitscontrole", mede-oprichter en uitvoerend directeur van Nest Rebecca van Bergen zei. "Dus we hebben focusgroepen gehouden met de ambachtslieden om een model te vinden dat veel van die problemen zou helpen en we besloten tot een gecentraliseerde faciliteit. Nest haalt de filantropische dollars op om de ambachtslieden te helpen die faciliteit te ontwikkelen en dan zal Maiyet de koopkracht zijn om ervoor te zorgen dat die faciliteit niet alleen een prachtig monument is."
"Ik denk dat ambachtelijke bedrijven het speelveld gelijk moeten maken, zodat ze beter kunnen concurreren op de markt, dus dat merken opties hebben naast het gebruik van enorme faciliteiten die niet over de veiligheidscontroles beschikken," van Bergen toegevoegd. "Bangladesh is een perfect voorbeeld van waarom we doen wat we doen."
Als de opkomst bij het diner van vorige week een indicatie is - Freida Pinto, Seth Meyers en Christiane Amanpour behoorden tot de aanwezigen die in de rij stonden kaarsverlichte Varanasi met zijde omzoomde banketten in de balzaal van het Consulaat-Generaal van India - dit project zal slagen met de steun van alle juiste mensen.
"Wat ik zo leuk vind aan het merk is hun filosofie - wat ze proberen te bereiken en wat ze doen gaat verder dan mode," zei Freida Pinto. "Het is filantropie, maar niet op de manier waarop zij de witte ridder zijn die binnenkwam en de mensen uit Kenia of India redde. Ze hebben niet deze 'machtiger dan jij-houding' - ze gaan naar binnen en ze redden iets dat mogelijk uitgestorven zou kunnen zijn."
Het project heeft ook een persoonlijke band met Pinto. "Ik begrijp deze weefgetouwen - mijn grootmoeder en moeder hebben er nog steeds sari's van - en om me voor te stellen dat ze over een paar jaar misschien niet meer bestaan - het is verschrikkelijk."