Mijn liefdesaffaire met dijhoge laarzen is goed gedocumenteerd, maar ik beloof dat dit het is. De zoektocht eindigde gisteravond toen ik langs de Max Azria-winkel in Soho zwaaide om een goede vriend te ontmoeten. (Volledige openbaarmaking, verstopt in mijn zak was een cadeaubon die de aardige mensen bij Max hadden gestuurd, pre-Fashion Week. Ik was niet van plan het te gebruiken; Ik zou het bewaren voor een regenachtige dag en waarschijnlijk iets saais kopen, zoals een zwarte Herve minirok omdat mijn kleerkast is nogal saai, maar ja, het maakte het makkelijker om de sprong te wagen als een deel ervan werd betaald voor.) Toen ik deze laarzen zag, was het allemaal voorbij. Na maanden van zwijmelen om Prada en Stella buiten bereik en huilen (niet echt) om hun minder dure tegenhangers die losjes aan mijn dijen hingen of niet eens over mijn kuiten wilden trekken, vond ik de perfecte paar. Ze zijn van licht kiezelkleurig zwart leer met een donkere houten hak en het mooiste zijn de twee ritsen (beter gezien
hier) zijn eigenlijk functioneel, wat betekent dat ik net een paar laarsjes, een paar kniehoge laarzen en een paar dijkousen heb gekocht voor de prijs van een enkele Stella-schoen. Ik ga naar DC (voor de eerste keer ooit) om mijn moeder (in uit Qatar) en mijn zeer-conservatieve grootouders (in uit Californië) en aangezien een klein deel van mij eigenlijk in Parijs is, denk ik dat ik ze allemaal een klein modehart zal geven aanval.