Na een jaar als verkoopmedewerker bij een bekende, snelle modeketen in het centrum van New York te hebben gewerkt, heb ik een behoorlijk aantal goede en slechte klanten gehad. Een goede, dankbare, begripvolle klant kan zelfs de meest stressvolle, krappe, ellendige dagen van de detailhandel maken (die, laten we eerlijk zijn, er veel zijn en ertussenin) voelt als een wandeling door een goed beluchte, rustige, natuurlijk verlichte park. Nou bijna.
Ik heb dames van plezier laten krijsen toen ik ze de laatste jarretelpanty's van de winkel overhandigde die Rihanna droeg. Of de hotpants met vlaggeprint die Rihanna droeg. Of iets Rihanna droeg. Veel klanten hebben specifiek om mijn naam gevraagd na onze interactie, om mijn hogere functionarissen te vertellen hoe behulpzaam ze me vonden (hoewel ik helaas niet op commissie werk). Een klant sprong letterlijk op en neer en knuffelde me toen ik terugkwam van een zware reis naar de voorraadkamer en terug met de vervaagde roze skinny jeans van vorig seizoen die niet meer in de uitverkoop waren vloer. 'Ik hoop dat je hier de volgende keer bent,' gilde ze, 'ik ga naar je vragen!' Waarop ik antwoordde: "Laten we in mijn belang hopen dat ik dat niet ben."
Dus wat, vraag je, heeft dit niveau van verbittering veroorzaakt? Natuurlijk heb ik als eerste toegang tot het nieuwste van het nieuwste op het gebied van togs, krijg ik een behoorlijke korting op te dure merch, en sta ik vaak dicht bij de sterren van Disney Channel en Roddelster. (Voor iedereen die zich afvraagt, Blake Lively en ik delen dezelfde jeansmaat en kunnen dus technisch BFF's worden en elkaars kleding.) Maar ik ben ook de theoretische bokszak voor al die ellendige shoppers voor wie 'retailtherapie' niet helemaal lijkt te werken de truc. Ik ben de ondergewaardeerde, onderbetaalde huishoudster voor de vele klanten die een dagje winkelen zien als een tijd om hun innerlijke Blair Waldorf aan mijn zielige Dorota, minus de geestige verstandhouding. Ik ben een gezwollen menselijke labrador die nooit moe wordt van het halen van maat na maat van make-up bevlekte skater jurken voor de jonge meisjes met moeders die in de buurt zitten, verlamd door het comfort van hun kussens stoelen. Ontwerper Donna Karan zei onlangs: dat iedereen met ambities in de mode-industrie in de detailhandel zou moeten beginnen, want "daar krijg je echt inzicht in wat je doet en wat je werk is." Mijn functie? Meer zoals mijn contractuele dienstbaarheid. Ik ben de velen, de nederige, de winkelbediende.
Maar ik trek het niet meer! Voor ons verkoopmedewerkers is het tijd om uit de loopgraven van de voorraadkelder op te staan en een standpunt in te nemen. Ik heb een korte lijst met winkelregels samengesteld voor iedereen die er nog steeds de voorkeur aan geeft het comfort van hun laptops achter te laten om de echte wereld van de detailhandel in te gaan. Van goede winkelmake-up tot paskameretiquette, het zit er allemaal in. Mijn advies? Lees het en onthoud het. Beter nog, vergeet één seconde groen te gaan en print het uit. Stop het dan in uw tas voor toekomstig gebruik. Je zult versteld staan hoe ver een beetje beleefdheid jegens ons, 'kleine mensen', je kan brengen... Hé, als je Echt leuk, we kunnen die bloemen maxi zelfs meer dan vierentwintig uur in de wacht zetten! Lees verder.
Regel nr. 1: Hang onze kleren op. Klopt. Ons kleren. Want, totdat u de kassa verlaat, bon in de hand, zijn ze nog steeds van ons; Daarom moet je ze behandelen zoals je zou doen andermans kleding. Dus die mul-maxi-rok, knock-off Versace-blouse, onmogelijk strakke jeans met bloemenprint en peplum-skaterjurk werkten niet helemaal. Mijn excuses. Eerlijk gezegd. Ik begrijp de frustratie van het wachten in de rij voor een eeuwigheid, alleen om te ontdekken dat geen van je elf items goed passen. Dus wat moet een klant doen? Nou, veel vrouwen lijken te denken dat de juiste reactie is om de aanstootgevende items op te blazen en tegelijkertijd de naakte hangers door de paskamer te verspreiden. Dit zorgt voor een onnodige hoeveelheid overtollig werk voor ons al overspoelde werknemers... Die hele tijd dat je in de rij stond? We renden heen en weer en hingen alle gevallen, verkreukelde kledingstukken opnieuw op die de vorige klanten hadden achtergelaten hun pashokjes. Hang de kleding op die je niet wilt. Haal ze uit de paskamer en geef ze aan een van ons. Alsjeblieft en bedankt.
Regel nr. 2: ga niet op de trap zitten. Of de beeldschermen. Of de vloer. Deze lijkt voor de meeste mensen misschien voor de hand liggend, maar je zou schrikken van het aantal klanten (of beter gezegd, menselijke remoras) die zo terloops, en soms uitdagend, planten zichzelf op welk vlak oppervlak ze ook tegenkomen wanneer hun vermoeide ledematen niet langer kunnen verbinden. Sommige geselecteerde reacties die ik heb ontvangen toen ik een vloer/trap/display-oppas beleefd vroeg om alsjeblieft te gaan staan: "Waarom." "Nee." "Ga je manager halen." "Nou, waar ben ik in godsnaam... verondersteld om te zitten?!" Kijk, als iemand begrijpt hoe vermoeiend het wordt om langzaam in een acht-patroon te lopen, dan zijn wij het - probeer het acht uur per keer te doen. Maar onze verkoopvloer is niet uw woonkamer, of een lounge. Daarom is het niet onze taak om uw luie kombuis van een bank te voorzien. Als u op een display zit, kan een van onze mooie paspoppen omvallen. De vloer is smerig - zie je hoe vies al onze merchandise is nadat deze is rondgesleept? En zitten op een actieve trap is zo'n beetje de definitie van een veiligheidsrisico. Wil je echt dat mensen sterven omdat je de nooduitgang blokkeerde??? Denk aan de kinderen!
Regel nr. 3: laat je "gezicht" thuis. Ik snap dat het dragen van heel veel bronzer, blush en lippenstift is een vitaal onderdeel van uw dagelijks leven. Je weet nooit wie je tegenkomt, toch? Ik bedoel, je bent waarschijnlijk de volgende Chanel-muze - als ALLEEN Karl op dit moment in je buurt ronddwaalde. Maar als er ooit een tijd is om je schmink thuis te laten, dan is het wel een dagje shoppen. Heb je ooit gehoord van een 'schadebak?' Het is waar alle vuile (lees: met make-up bevlekte) kledingstukken gaan om te verkreukelen en te sterven, om nooit meer op de verkoopvloer te worden gezien. Dus als je die ivoorkleurige feestjurk van $ 350 bevlekt die je eigenlijk nooit van plan was te kopen, neem je hem technisch weg van die arme kleine pre-tiener die dolgraag dezelfde maat wilde dragen tijdens haar Bat Mitzvah-- en haar vervolgens het recht ontzegde om als vrouw in stijl. Dus niet koosjer. Neem een tip van de slepende Aubrey O'Day, die (samen met haar regenboogpuppy's) bij verschillende gelegenheden foundationvrij in onze winkelplek is binnengekomen. Kijk nu eens naar haar - ze is in weer een andere realityshow! Een lichtend voorbeeld van innerlijke schoonheid die doorschijnt. Dat is een Amerikaans succesverhaal als dat er ooit was.
Regel nr. 4: Soms zijn regels gewoon regels. Ik kan echt niet uitleggen waarom je geen foto's mag maken in onze winkel (of waarom je dat ooit zou doen) wil naar, maar wat). Evenmin kan ik de reden rechtvaardigen waarom onze gescheiden bikini's irritant aan elkaar zitten met een beveiligingssensor, waardoor het vrijwel onmogelijk is om een heel badpak in één keer te passen. Of de reden waarom onze jeansmaten alle oneven nummers overslaan, waardoor ongeveer de helft van onze klanten (inclusief Sofia Coppola - sorry daarvoor!) een onmogelijk slechte pasvorm heeft. Maar verplicht ons alstublieft als we u vriendelijk deze regels uitleggen. Als u echt denkt dat wij lage verkoopmedewerkers worden gevraagd om te nemen ieder deel uitmaakt van het opstellen van deze richtlijnen, heeft u grotere problemen dan het passen van een zwempak in twee rondes.
Regel nr. 5: laat uw ongewenste items niet op willekeurige rekken staan. "Oh hoi, wilde je die niet?" Als verkoopmedewerker is een van onze belangrijkste doelstellingen om de verkoopvloer netjes en overzichtelijk voor jou, Oh Faithful Custo, om snel te manoeuvreren tijdens je boodschappen Spree. Maar er is tijdens een toch al hectische dienst nauwelijks iets schokkender dan te zien hoe je achteloos een mengelmoes van afgekeurde merchandise dumpt over een totaal irrelevant kledingrek. Ik weet het, ik weet het: "Het is ons werk." En hoe roekeloos je die trenchcoat ook gooit, wij zullen uiteindelijk ophalen en terugbrengen naar zijn rechtmatige rek. Maar denk er zo over: wat als het op een drukke zaterdagmiddag was? jij in onze winkel, op zoek naar een maat 6 in die rode luipaardlegging waar je zonder zou kunnen vergaan. Voor zover wij weten, is je maat uitverkocht en vertrek je met lege handen met zelfmoordgedachten. Aan het eind van de avond ontdekken we die ongrijpbare maat 6 verstopt tussen de rode skinny jeans met hoge taille -- weggestopt door een luie, onnadenkende klant -- maar het is te laat. Je bent al weg, om nooit meer de vreugde te ervaren van het voelen van die onnatuurlijk getinte, met dierenhuid bedrukte polyestermix tegen je huid. Ik krijg koude rillingen als ik eraan denk. Dus wat kun je doen om deze angstaanjagende trend te stoppen? Geef uw ongewenste items gewoon aan een verkoopmedewerker, breng het terug naar de paskamer of laat het achter bij de kassa. Samen kunnen we de cirkel doorbreken.
Regel nr. 6: Onze paskamer is niet je prullenbak: Hier is een opzienbarende statistiek: wanneer een klant een paskamer binnenloopt? een Starbucks-beker of andere verschillende wegwerpproducten, 9/10 keer zal ze het daar achterlaten. Is het afval? Liefdadigheid? Fooi? Als je bederfelijke goederen voor de werknemers achterlaat om in de paskamers te vinden, maak er dan in ieder geval een ongeopende zak Swedish Fish of iets dergelijks van. En wat betreft niet-bederfelijke goederen? Geen zacht gebruikte maandverbanden meer, alstublieft. Ja, dat is gebeurd.
Regel nr. 7: De winkel is gesloten. Ga alsjeblieft weg. De muziek verstomt, de registers worden geteld, de vloer is verstoken van andere klanten, wij medewerkers doen ons best a capella versies van Beyonce (proberen je af te weren? Misschien.) terwijl je verwoed de rekken op maat maakt en met de vingers uit elkaar houdt, en je bent nog steeds aan het winkelen. Misschien smeek je ons om je terug in de paskamer te laten "gewoon voor" ooone meer minuut!" omdat je "proooomise" gaat je iets kopen. Wat is er mis met deze foto? Ik zal je wat vertellen: We zijn gesloten. Schokkend genoeg is de sluitingstijd die op de deur staat niet slechts een suggestie! Elke keer dat je een kledingstuk haastig van zijn plaats trekt, moeten we de hangers opnieuw plaatsen. Plus, "Ik beloof dat ik koop" is in feite de code voor "Ik ben winkeldiefstal." En het enige wat we willen is naar huis gaan... Je weet wel, dat verre oord waar we even tussen onze winkeldiensten door even terugkomen om op te laden. Maar om daar te komen, hebben we jij naar huis gaan. Of gewoon... ergens anders. Denk aan dat oude Semisonische lied: "Closing time/You don't have to go home/But you can't stay here." Oh, nu zit dat irritante liedje in je hoofd? Mooi zo. Vergeet het niet.
En tot slot, als je toevallig een soort beroemdheid bent... Daag ons niet uit. Waren vertelde door ons management om u (en letterlijk alle anderen in de winkel) te benaderen om te vragen of het "goed met u gaat". En als (de hemel verhoede!) meer dan een verkoopmedewerker zegt 'hallo' tegen u en uw 'discrete' lijfwacht tijdens uw uiterst persoonlijke/niet-oplettende winkel excursie? Jij bent Demi Lovato, we hebben jou gecreëerd. (P.S. Dakota Fanning - jij regeert!)