Tijdens Fashion Week wordt er bij elke show maar één accessoire gedragen door redacteuren, stylisten en bloggers: het informatieve pamflet. Het nummert de voortgang van looks, maakt het gemakkelijk om favorieten te volgen en te omcirkelen, en beschrijft de inspiratie van de ontwerper achter de show. (Sommige collecties rechtvaardigen immers geschreven woord. Hoofdbanden + gescheurde denim = "Blair Waldorf doet Coachella"? Oh oke.)
Maar soms is de visie niche, en soms niet. Tijdens de Bensoni-presentatie van gisteren probeerde het pamflet de inspiratie achter ontwerpers te achterhalen Sonia Yoon en Benjamin Channing Clyburn's collectie, maar misschien riepen meer vragen op dan het beantwoord. Een paradox van "geaard en rusteloos, traditioneel en iconoclastisch, sereen en gedurfd, elegant en licht verward, verstandig en spontaan" luidde het. Echt, wat is er nog meer?
Proberen om al die bijvoeglijke naamwoorden samen te voegen tot één esthetiek betekende natuurlijk dat de presentatie alle kanten op sprong - maar op een goede manier.
In slechts twintig looks stuiterde de collectie van neon naar neutraal en van geplooid volume naar strakke silhouetten, terwijl ze evenveel blikken naar de jaren zeventig wierp als naar de toekomst.
Zelfs het individu lijkt tweeledig: zwevende, gelaagde chiffon weergegeven in zure neons, en mijn persoonlijke favoriet, een eenvoudige blauwe print met een witte geplooide kolom aan de voorkant alsof hij er niet thuishoort - nogmaals, in een goede manier.
De collectie was voor het meisje dat graag geen beslissing neemt, die haar nachtelijke outfit (laat staan haar kast) niet in één herkenbare stijl wil samenvoegen. Terwijl jonge ontwerpers vaak worden gepusht om een duidelijke stem te laten horen als een noodzakelijk overgangsritueel, is het team van Bensoni toonde aan dat sommige collecties veelzijdig zijn - net als de meisjes die ze dragen - en niet slechts één stem en één humeur.
Opluchting.