Alsof het nog niet moeilijk genoeg was om er stijlvol en niet halfarm uit te zien bij [werkplek invoegen], moet je vandaag een evenement bijwonen na de gebruikelijke 10-6-ploeg. Spannend? Zeker wel. Maar nu moet je je verkleden zonder te misstaan op kantoor. Dit betekent hakken. Maar je kunt ze niet de hele dag dragen en je wilt ze niet rondsjouwen in een grote tas op dat evenement en eruitzien als een bag lady, in plaats van een van de stylieten die daar thuishoren (d.w.z. waren uitgenodigd en nemen niet alleen de plaats in van een baas). Shit. Tijd om die "high/low dressing" te gebruiken... alleen is het een beetje anders als je low $ 2 faux is parels van Leger des Heils en je high betekent iets dat niet in een verkooprek bij Urban is gekocht Outfitters. Je neemt genoegen met je huisgenoten met coole maar verrassend comfortabele sleehakken en maakt een jurk op met alle kettingen die je bezit en de vintage Gucci-riem van je moeder, de enige mooie designer-ding dat je daadwerkelijk in je bezit hebt en dat, met zijn kleine één-zilver-één-goud in elkaar grijpende G’s, een schijn van subtiele geld geeft stijl. Je bent nu laat omdat je de outfit gisteravond niet zoals gewoonlijk hebt uitgezocht, en probeert het zweet af te weren tijdens de haast naar de metro (remedie: parfum in de kantoorkast). Laat betekent geen voorverpakte lunch. Tijd voor een keuze: de megakoffie die je hard nodig hebt of een kleine zodat je het verschil kunt gebruiken op een appel- en mueslireep (gelukkig dat je kantoor gratis cola light heeft)? Er kan vanavond maar beter eten zijn, anders word je op een lege maag vast en zeker te snel dronken van champagne.
Het werk is lang met anticipatie. Eindelijk ga je naar Last's Night's Party. Tijdens de wandeling naar het restaurant (kan niet met de metro - wil geen uithaal verspillen) smeer je dieprode lippenstift op en vraag je je af of dat zo is genoeg om je op een samenlevingspagina te krijgen, misschien in gedempt gelach met een It Girl met wie je op wonderbaarlijke wijze een band zult hebben met meer dan... iets? Wacht, snel, denk aan gesprekspunten. Barneys/Bendel's/Bergdorf's zijn uit, net als de brunch bij Balthazar. Je zou je waarschijnlijk een weg kunnen banen door een discussie over de biertuin van Standard, maar het is twijfelachtig. Vergeet niet om nooit het woord "stagiair" te gebruiken - u bent een "personeelsbijdrager".
Je geeft de naam van je baas aan de deur en past je aan in de foyer, terwijl je probeert te doen alsof je niet nerveus bent (zie je er net zo naïef uit als je je voelt?). Champagne? Ja alsjeblieft dank je. Als je naar een hoek migreert, zie je hoeveel duurder de kleding van iedereen is dan die van jou en hoop je dat geen van hen bij H&M winkelt en jouw jurk herkent. Je zou willen dat je een plus één had, zodat je die echt geweldige turquoise hakken kon bespreken op Girl-At-The-Bar. Je herkent een PS1-tas en weet dat het absoluut echt is. Er is een toespraak - het evenement is voor This x That-samenwerking - maar je stemt af nadat Designer XYZ gutst over de opwinding van het brengen zijn/haar werk aan meer mensen via deze "betaalbare" lijn - het goedkoopste artikel is een sjaal en het kost ongeveer hetzelfde als uw elektriciteit rekening. Het duurste item wordt geprezen omdat het de prijs van uw maandelijkse huur niet overtreft. Je besluit in plaats daarvan mensen te kijken, terwijl je vanuit je hoek naar buiten tuurt. Dit is moeilijk; elk van deze mensen zou een prominente redacteur kunnen zijn wiens gezicht je gewoon niet kent, maar die je carrière zeker kan maken of verpesten. Je herkent een paar kleine modellen, probeer niet naar de superbekende DJ te staren en… wacht, ho… Dat is zeker [insert model/editor/celebrity idol], waar je helemaal geobsedeerd door bent en misschien wel of niet eerder op internet hebt gestalkt. Stel je jezelf voor? Nee, te raar: “Ik ben zo’n fan!!!” Je kunt net zo goed nu zelfmoord plegen en de vernedering redden. Hij / zij gaat naar de bar - je slikt je fluit en gaat voor een andere om jezelf strategisch beschikbaar te stellen voor een gesprek. "Wat is dat? O de riem! Bedankt, het is vintage." Ze vragen "met wie je bent". Je laat de naam vallen (realisatie: hier zijn visitekaartjes voor. Mentale notitie om die gratis online te krijgen) en ze zeggen dat je naam bekend is - je werk is fantastisch! Je weet dat ze het bij het verkeerde eind hebben, maar besluit dat correctie niet nodig is; terwijl je aan je mondhoeken trekt, probeer je te verbergen hoe hard je straalt en bedank je ze ingetogen. Er dansen zonnestralen in je ziel. Je smelt van binnen. Dit is de beste avond OOIT.
Mensen beginnen naar buiten te druppelen. Je bent een beetje opgewonden (ok, meer dan een beetje) en besluit dat dit een cruciaal moment in je leven was. Je stapt de Soho-nachtlucht in, bijna stuiterend op de gecombineerde high van de bubbels, het extreme geluk en de extra centimeters die je schoenen bieden. De opwinding is te groot om gewoon op te kroppen tijdens de lange rit met de metro naar huis; er is een bekende bar die een paar straten verderop wordt bezocht door modepersoneel, dus je sluipt naar binnen onder het mom van "iemand ontmoeten" en op een barkruk gaan zitten voordat je je realiseert dat een cocktail $ 14 is die je je absoluut niet kunt veroorloven. Oeps. Je glijdt stilletjes naar buiten en loopt in plaats daarvan naar je favoriete duikbar een paar straten verderop, terwijl je instort in een met graffiti beschilderd houten hokje met een generiek bier in een plastic beker en stel je een hak met rode zolen voor op je parmantig gekruiste been, je afvragend hoe je leven zo kon zijn koel.