Vergeef me dat ik morbide ben, maar het is de week ervoor Halloween--wat is een betere tijd om over de dood te praten en verzinnen? Bovendien lijkt het alsof ik overal waar ik kijk erover aan het lezen ben (ik weet niet zeker wat dat zegt over mijn keuze van leesmateriaal de laatste tijd.)
In juli berichtten we over het make-upmerk Brit Illamasqua samenwerken met een uitvaartcentrum in Londen om glamoureuze looks te bieden voor het hiernamaals. Nou, het is niet echt zo'n gek concept als het oorspronkelijk leek. Meer magazine had deze maand een behoorlijk boeiend artikel over vrouwen die begrafenisondernemer worden. Hoewel ik veel heb geleerd over de branche en over hoe je een soort chemicus/maatschappelijk werker/kapper moet zijn om het werk te doen, trokken de stukjes over de cosmetologie echt mijn aandacht. Om mijn nieuwsgierigheid nog verder te prikkelen, de aanschouwde deed deze week net een interview met een vrouwelijke begrafenisondernemer, met even fascinerende inzichten in dood en schoonheid.
Mensen willen echt dat hun dierbaren eruitzien zoals ze zich ze in het echte leven herinneren. Een vrouw in de Meer herinnerde zich dat ze zo overstuur was door hoe haar vader naar zijn kielzog keek dat ze zijn make-up zelf opnieuw deed. Beseffen wat voor soort make-up geschikt is voor een 90-jarige vs. een 25-jarige of hoe gevleugelde voering te doen (ja, kattenoogverzoeken gebeuren) is eigenlijk best belangrijk: het is een laatste verklaring aan de wereld.
Dus wat gebeurt er nadat je sterft, in een traditioneel westers uitvaartcentrum / wake-scenario? Nou, je bent gebalsemd, wat je huid helemaal uitdroogt, en het kan ook de huid grijs en asgrauw maken. Niet echt een goede uitstraling. Darla Tripoli, te zien in de Meer stuk, zweert bij airbrush-cosmetica, omdat ze niet afwrijven. Daniella Marcantoni vertelt The Beheld dat ze bij iedereen massagecrème gebruikt, en daarna iets dat Glow Tint heet, waardoor de huid er in feite, erm, levendiger uitziet. Daarna kun je vrijwel alles doen, van kleur tot een "natuurlijke uitstraling." Deze dames kunnen behoorlijk goed uitzoeken hoe de overledene er in het echt uitzag. Als ze getinte wenkbrauwen en grote nepnagels heeft, is de kans groot dat de meid een gewaagd oog niet schuwde.
Terwijl ik dit allemaal aan het verwerken was, gingen er twee dingen door mijn hoofd: allereerst moet ik echt mijn death-outfit en make-uplook samenstellen en alles op schrift stellen, met strikte instructies. Als ik erop moet vertrouwen dat mijn familie dat voor mij kiest, heb ik grote problemen. Ten tweede was ik behoorlijk ontroerd door de toewijding die deze vrouwen hebben om het rouwende families gemakkelijker te maken - uiterlijk is hier een groot deel van. Marcantoni, die eerder make-up deed voor bruiloften en proms, zei: "Een meisje dat naar een senior prom gaat, kan haar eigen make-up doen. Maar een oma die aan kanker stierf en zes maanden lang zichzelf niet kon helpen - haar haar is gegroeid, haar wenkbrauwen zijn gegroeid, haar snor is zichtbaar. Ik heb het gevoel dat het mijn verantwoordelijkheid is om haar er op haar best uit te laten zien, dus als haar familie haar ziet, zullen ze zeggen: 'Oh, ik ben zo blij dat mijn moeder er niet uitziet alsof ze de afgelopen zes maanden kanker heeft gehad.'" Dat is de kracht van make-up in de juiste handen.