Op dinsdag hebben we een gesprek bijgewoond tussen Band van buitenstaanders creatief directeur Scott Sternberg en journalist Kevin West, auteur van Het seizoen redden: een kookgids voor thuis inblikken, beitsen en conserveren in het Hammer Museum in Los Angeles. De oude vrienden waren gepland om "de verrassende overlap tussen mode en eten" te bespreken. We weten nog steeds niet precies hoe de twee over dat onderwerp denken, maar na een uur gecharmeerd te zijn geweest van hun verhalen over hun aanvankelijke carrière verlieten om hun passies te volgen - en waarom ze allebei graag in LA werken - hebben we besloten dat het niet echt materie.
West schreef voor W Magazine voor 13 jaar, en zei dat "ongeluk" hem ertoe bracht zijn carrière te verlaten om een blog over eten/recepten/foto's te beginnen Het seizoen redden in 2009. Sternberg begon zijn carrière als agent bij Creative Artists Agency en wist bijna onmiddellijk dat het niets voor hem was, en lanceerde Band of Outsiders in 2004. Sternberg verliet CAA met twee creditcards en wat spaargeld: "Ik zei:" Poef. Ik ben een modeontwerper.' Dat is alles wat nodig is. Nou, dat is alles wat nodig is om te beginnen."
Sternbergs achtergrond als agent geeft hem waarschijnlijk een voorsprong op de marketingafdeling - en hielp hem ruzie te maken met alle geweldige beroemdheden in zijn advertentiecampagnes, meest recentelijk met Frank Oceaan en Greta Gerwig. Sternberg vertelde schaapachtig het verhaal van hoe Michelle Williams, die in 2008 beroemd was voor de Boy for Band of Outsiders, campagne voerde en opnieuw in 2012, benaderde hem op een feestje en zei dat ze haar beste vriend had ontmoet vanwege de peacoat van het merk en bood aan om samen te werken met de merk. Zoals Sternberg uitlegde, is er een reden waarom een filmster een filmster is en "een foto van iemand die dat soort kracht heeft" kan een beeld veel aantrekkelijker maken.
West en Sternberg zeggen allebei dat een groot deel van hun vrijheid om creatief te zijn voortkomt uit het leven in de wildgroei van LA. West schreef de recepten en schoot de beelden voor zijn boek in een groot huis aan Laurel Canyon en kon zich niet voorstellen dat hij de weelderige culinaire beelden zou samenstellen in een krappe New Yorkse keuken. Sternberg is het ermee eens dat de ruime ruimte van LA een integraal onderdeel is van zijn vermogen om te creëren en zegt dat hij reizen naar New York als "lange paniekaanvallen" beschouwt.
Na het gesprek gingen we met Sternberg zitten om te praten over zijn eigen aankomende boek, de nieuwste campagne van Band of Outsider, en dat hij niet serieus wordt genomen als ontwerper omdat hij in LA woont.
Er gaan geruchten dat je je eigen boek gaat publiceren op basis van je geweldige Band of Outsiders polaroids. Moeten we schapruimte reserveren?Scott Sternberg: Ik ben nu in gesprek met een paar uitgevers, maar ik wil dat het een heel speciaal boek wordt, dus ik heb niet echt haast.
Is het plan om het boek volgend jaar samen met het 10-jarig jubileum van het merk uit te brengen? Het zou leuk zijn als het toen uitkwam, maar een van de uitgevers waar ik mee praat is niet zo'n snelle kerel, dus we zullen het een beetje moeten zien. We zijn wel van plan om een tentoonstelling van de polaroids te maken zodra we met de 10 jaar dingen beginnen. We willen de originelen in lijsten laten zien op verschillende plekken in Parijs, New York en LA.
[West] besprak hoe Het seizoen redden is meer dan alleen een receptenboek, het vertelt verhalen over grotere culturele kwesties. Het deed me aan je denken Frank Ocean-campagne en het thema van protest. Toen we dat lookbook aan het casten waren, wat in wezen onze campagne is, was het instinct om een muzikant neer te schieten. Toen we in Parijs lieten zien, draaide het allemaal om de soundtrack. Het was Bob Dylan en dat hele tegencultuurtijdperk van muzikanten en hoe ze zich kleedden. Het voelde als een plek om te beginnen voor de campagne. Toen we namen aan het brainstormen waren, dachten we niet per se, laten we Frank doen, want hij is een muzikant die banden heeft met die ideeën, maar er was een soort verband.
Alles moet een soort basis hebben voor wat we doen. Zelfs intern moet het aansluiten bij hoe we de dingen zien. Van hoe een blazer uitpakt tot wie we fotograferen, zoals wie we net voor de dameslijn hebben geschoten. Het was geen beslissing als 'laten we de beroemdste persoon ter wereld fotograferen'. Maar het was de perfecte persoon voor deze collectie
Op wie heb je geschoten? Dat kan ik je nog niet vertellen. Hoewel ik het gevoel heb dat [Fashionista is] aan wie we het moeten vertellen als we het onthullen. Wij zijn het eens. Je zei eerder dat je je na je 'Poef, ik ben een ontwerper'-proclamatie niet per se een modeontwerper voelde. Je moet je nu wel een ontwerper voelen? O absoluut. Maar als je herenkleding doet in LA, en zo ben ik begonnen, maak je eigenlijk gewoon herenkleding. Je maakt geen catwalkkleding. Het is echt moeilijk om dat als modeontwerp te zien. Ik was toen in deze beroemde showroom. Alex Wang had daar destijds zijn eerste lijn truien. Phillip Lim startte daar destijds ook met 3.1. Ik kon Alex en Phillip zien, twee geweldige voorbeelden, die in wezen uit de baarmoeder kwamen om te schetsen. Alex is een genie - ik zweer dat hij zijn collecties in een weekend zou schetsen. Ik keek daar een beetje naar en dacht: 'Dat ben ik niet.' Maar met de manier waarop het merk zich heeft ontwikkeld, je moet zeggen: 'Ik ben nu een modeontwerper, want als ik deze kleding niet interessant genoeg maak, ben ik uit.'
Heb je ooit het gevoel dat je minder serieus wordt genomen omdat je in LA woont? We bevinden ons op een mooie plek die we voor onszelf hebben gecreëerd [in LA]. Het is een relatief rustige plek in vergelijking met sommige van onze leeftijdsgenoten. Er is nu een hele generatie echt getalenteerde mensen die net omhoog zijn geschoten. Ik heb echt het gevoel dat aan het eind van de dag, als uw product geweldig is, uw product geweldig is. Maar wat betreft hoe je in het begin wordt ontvangen, veel van de buzz die je krijgt, is een beetje gebaseerd op het aantal foto's van jou dat er is. Ik ging niet altijd naar feestjes in New York omdat ik er niet ben en ik niet zo graag naar feestjes ga. Dus in die mate zou ik in het begin misschien een beetje hebben geleden. Anders denk ik dat we gewoon zo gefocust zijn geweest op de lijn. Ik denk dat mensen in de Verenigde Staten in ieder geval de mannenlijn zagen, en Boy, en dan Girl, en deze evolutie, en we zijn over het algemeen redelijk begrepen. Ik weet zeker dat er een toevalligheid is in de mode die ons gewoon afwijst als een J.Crew of gewoon deze preppy kleding, maar weet je, we zullen ze snel genoeg krijgen.