De grote dag is eindelijk daar en aangezien we een vorige avond verbintenis hebben, Roddelster, we hebben uitgegeven de ochtend metMarc en Anna en Hamish en Harold en zelfs een paar modellen in het Metropolitan Museum of Art. De tentoonstelling zelf is spectaculair. Het opent met levensgrote olifantenuitsparingen en een paspop met Dovima's Avedon Dior. Een gang van Irving Penns brengt hulde aan de originelen - Suzy Parker, Lisa Fonssagrives, Dorian Leigh en co. Er zijn New Look jassen en jurken, Charles James en een Madame Gres. Je draait de hoek om naar David Baileys, iconische beelden van Twiggy en Veruschka die haar jachtgeweer hanteren. Muziek schalt, "Talking 'bout my generation", en de mannequins dragen Cardins, Paco Rabbanne link-jurken en een YSL Mondriaan. Daarna gaat het naar Lauren Hutton, Rene Russo, Jerry Hall en onwerkelijke Helmut Newton-foto's voordat ze de hoek omslaan naar in Versace geklede modellen met, serieus, kapotte champagneflessen. Ten slotte, de supermodellen en de jaren 90 in een met graffiti bezaaide kamer vol met Marc Jacobs' Perry Ellis, Ellen Von Unwerth-fotografie en verbijsterende foto's van Kate. Het is deze kamer, volgens Harold Koda, directeur van het Costume Institute, die volgens Anna vrijdagavond laat niet 'voldoende grunge' was. En dus bleef de met een Oscar bekroonde setregisseur, John Meyer, vrijdag tot zaterdag op en tagde de muren met: "Daria", "Twiggy", "Kate", enz. in legergroene, zilveren en zwarte spuitverf - het is het beste van het geheel ding. Marc zei dat hij "vereerd, gevleid, opgewonden, dankbaar is dat hij iets met deze instelling te maken heeft", en noemde zijn betrokkenheid twintig jaar na zijn eerste Met, "een droom die uitkomt." En Koda zei dat het een plezier was om met hem samen te werken - zijn enige eis dat "de tentoonstelling levendig." We zouden nog wat meer kunnen gutsen, maar in wezen voldoet de tentoonstelling aan de standaard van 06's Anglomania. Dus ga.