Foto: Tristan Fewings/Getty Images
Een maand voor mijn 13e verjaardag ging mijn familie schoolspullen kopen bij een Meijer in het zuidwesten van Michigan. Toen we opgroeiden, waren we altijd de laatste paar dagen van de zomer op vakantie geweest in de buurt van Lake Michigan, en maakten we een doordeweekse pelgrimstocht naar de grootste supermarkt die ik ooit had gezien. Maar voordat ik met de zevende klas begon, veranderden de dingen. Mijn moeder heeft ons weggestuurd van de mannen van de familie om ons te voorzien van ons eigen winkelwagentje en daarmee wat privacy. Ik wist wat er ging komen omdat tienertijdschriften zoals Meisjesleven was mijn levensbloed niet 12 maanden eerder geworden: ze zou me kennis laten maken met alle letterlijke uitrusting die ik nodig zou hebben toen ik aan mijn reis naar volwassen vrouwelijkheid begon. Samen kozen we dingen uit zoals een scheermes in de kleur van frambozenzure snoepjes en deodorant die naar komkommers rook. Het was opwindend en intimiderend, en zo speciaal voor mijn moeder en mij om samen te kunnen doen.
Via de middelbare school gaven die producten me een extra gevoel van veiligheid. Ik herinner me dat ik het gevoel had dat mijn lichaam niet op veel van mijn leeftijdsgenoten leek. Ik was lang en gespierd met een platte borst en dikke benen, waardoor ik me door de laatste grof en onvrouwelijk voelde. Ik verwierp de manier waarop ik eruitzag en vaak voelde, maar ik hield van de scheerschuim en gezichtswas die, clichés terzijde, me het gevoel gaven de vrouw te zijn die ik ooit zou kunnen zijn. Ik zal nooit vergeten hoe Skintimate Shave Gel for Sensitive Skin ruikt: babypoeder en een vleugje handlotion.
We hebben allemaal die geuren, nietwaar? Geur is de geur die het beroemdst is gekoppeld aan het geheugen, met geuren die sterkere emotionele reacties oproepen dan beelden, geluiden of woorden. En ik geloof het, vooral tijdens de adolescentie, wanneer geheugenvorming anders wordt verwerkt dan in andere levensfasen. We herinneren ons niet alleen hoe die beginjaren ruiken, maar we kunnen nog steeds de producten kopen die ons daar terugbrengen.
Volgend jaar, in de achtste klas, ben ik begonnen met parfumeren. Mijn moeder is altijd een voorstander geweest van het hebben van een kenmerkende geur voor de lange termijn en deze nooit te onthullen. Ik ruik de hare en ik ben een klein meisje dat mijn gezicht in een van haar truien begraaft als een knuffel toen ze thuiskwam van haar werk. Mijn eerste was een fruitige Escada brouwsel genaamd Island Kiss. Ze halen het nog steeds. Het heeft een roze-naar-blauwe ombre fles en werd zwaar geadverteerd op de pagina's van Teen Vogue. Ik stopte plotseling met het gebruik ervan, rond dezelfde tijd dat ik stopte met mijn Meisjesleven abonnement en begon mezelf op te sluiten in de badkamer om mijn wenkbrauwen te epileren als mijn ouders niet thuis waren. Een flacon op reisformaat staat nog steeds in mijn kast thuis en ik ruik af en toe aan de fles om te zien of hij het nog steeds volhoudt. Het is zoeter dan het ooit was.
Het was ook rond deze tijd dat mijn voorhoofd een broedmachine werd voor vlekkerige tienerpuistjes. Ik heb alles geprobeerd, inclusief wat tea tree olie waardoor mijn gezicht naar schors ging ruiken. Maar ik had het meeste geluk met Schoon en duidelijk's Acne Spot Treatment en zijn ruimte-achtige zilveren buis, waar ik jaren en jaren doorheen ben gebrand. Het zag er officieel uit en rook naar medicijnen, en ik was blij; in mijn 15-jarige brein, als het op een of andere manier farmaceutisch was, betekende dat dat mijn acne zou genezen. Het was de eerste keer dat ik echt in een product geloofde. Daarom ging ik met dezelfde urgentie meteen naar de Clean & Clear toen mijn huid werd geteisterd door een mysterieuze en epische uitbraak afgelopen lente. Het was geruststellend om het elke avond toe te passen met de regelmaat die ik zoveel jaren eerder deed. Mijn huid klaarde na een paar weken op, maar het grootste deel van de container blijft. Ik denk dat ik het bewaar voor die meer nare gelegenheden, wanneer ik bereid ben terug te keren naar mijn tienerzelf en alles uit de kast te halen.
En toen waren er Neutrogena's Makeup Remover Towelettes, die ik in mijn eerste jaar op de universiteit begon te gebruiken. Ik heb altijd een pak op mijn slaapzaalkast bewaard, waar ik elke avond mijn make-up methodisch zou afsponsen. Ik gebruik nu micellair water, maar de Neutrogena-doekjes duiken zo nu en dan op; in de zomer gebruikte ik een paar bij een vriend thuis na een lange dag in de zon. Ze ruiken naar al die avonden aan het begin van de universiteit toen ik probeerde (en vervolgens faalde) om vloeibare eyeliner te gebruiken; zoals die maand of zo dat ik BareMinerals-poeder ophoopte omdat een cool-girl-type op mijn vloer dat deed en ik vond dat het er verfijnd uitzag; zoals nieuwe vrienden en rondetafelgesprekken en themafeesten en ontbijten in de eetzaal.
Ik denk vaak na over waar ik nu sta en welke producten, indien van toepassing, deze specifieke periode van mijn twintiger jaren zullen bepalen. Je herkent een herinnering niet terwijl het gebeurt, maar ik ben nu gelukkig - laat staan vervuld van de twijfel aan jezelf dat zo heeft mijn tienerjaren sterk beïnvloed - en ik kan me alleen maar voorstellen dat dat de manier heeft veranderd waarop ik mijn parfum of mijn huidverzorging of mijn verzinnen. In plaats van me te repareren zoals ik ooit dacht dat ze konden, vullen ze me aan zoals het bedoeld is.
Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.