De kleren: Geïnspireerd door daguerreotypieën van Russisch-orthodoxe monniken die eeuwenlang op de berg Athos in Griekenland hebben gewoond (serieus), Plokhov's gothics werden gespannen tussen twee administratieve rollen: de parochiale (die wit dragen en kunnen trouwen), en de monastieke (die zwarte dragen en mannen zijn van God). Het resultaat waren monochromatische looks in de vorm van een broek met laag kruis van wol en gaas, een suède trenchcoat die zowel Trinity als Neo (vanaf Matrix) kwijlen en koud geverfde blouses, utility vesten en tanks.
Het haar en de make-up: De serieus ogende jongens hadden hun lokken gladgestreken en geverfd om te passen bij het zwart, wit of grijs van hun outfits. Degenen met langere manen hadden de uiteinden vastgebonden in een staart en gebonden in bijpassend materiaal.
De soundtrack: Violen (voor de zwarte) maakten plaats voor zware drums (voor de grijze) die op hun beurt bogen op Gregoriaanse gezangen (voor de engelachtige blanken)
De sfeer: Plokhov blijft afstand nemen van zijn dagen als Versace's herenkledingontwerper met collecties die voel me zo tegengesteld als maar kan van het over-the-top Italiaanse label: donker, minimaal, asymmetrisch en serieus als eff.
Beroemdheden die we het liefst zouden zien met deze collectie: Zombie Boy (als we met half-beroemdheden gaan), Skrillex, Alexander Skarsgard.
Foto's: Hoffelijkheid