London Fashion Week is ten einde - en wat een wervelwind van vijf dagen was het. Degenen die uit New York waren gevlogen, werden aan de ene kant geteisterd door sneeuw -- ik kon pas donderdagavond vertrekken, na twee ochtendvluchten kon ik gepland waren, werden geannuleerd - en degenen die op zaterdagochtend probeerden naar Londen te vliegen, werden doorverwezen naar Newcastle vanwege de zware winden.
Maar toen we er eenmaal waren, was het een geweldige tijd -- mijn eerste volledige Fashion Week in de stad. Dit waren de hoogtepunten, in chronologische volgorde:
1. De Central Saint Martins MA studentenshow. De MA-show in Central Saint Martins staat bekend om de presentatie van de volgende generatie modetalent in Londen -- Alexander McQueen, Christopher Kane, Jonathan Saunders en Mary Katrantzou maakten er allemaal hun publieke debuut. De show van vrijdagavond bracht een even veelbelovend (en divers) scala aan talent voort - in het bijzonder vielen we voor Drew Henry's MA-collectie, die boxy wollen jassen combineerde en scheidde met hertenleer.
2. De gepolijste collectie van Emilia Wickstead. Met uitzondering misschien van Tom Ford (daarover later meer), keek ik het meest uit naar de show van Wickstead, die zaterdagmiddag in het prachtig verlichte Royal Institute of British Architects werd gehouden. Ze is gemakkelijk een van de meest getalenteerde ontwerpers in Londen op dit moment, met een uitgesproken vrouwelijke, Engelse (bijna vorstelijke) en toch niet onmoderne esthetiek. Ze opende de show bijvoorbeeld met een kalfsschuimende zwarte leren jas, gezoomd met Elizabethaanse parels. En de jassen? Die waren spectaculair.
3. Hunter's "regenende" landingsbaandebuut. Jager hield zijn eerste London Fashion Week-show om zijn groeiende prêt-à-porter lijn te debuteren onder de nieuwe creative director Alasdhair Willis. De show zelf was een behoorlijke productie: een industriële site omgebouwd tot een donker bos, met een zwarte landingsbaan vol met een halve inch water, waar modellen doorheen sjokten in verschillende waterdichte uitrustingen in de kleuren zwart, groen, blauw en paars. Een goochelaar speelde voor de show kaarttrucs op de catwalk en voerde aan het einde een bizarre oefening uit - vlak voordat de catwalk-kaarten "regende". Een beetje Burberry-achtig, niet?
4. De losbandige debutanten van House of Holland. Met gemak de leukste show van London Fashion Week was House of Holland's, waar Lily Allen prominent op de eerste rij zat. Ontwerper Henry Holland putte uit de Engelse societymeisjes van de jaren '60 en '80 (zo duidelijk vastgelegd in de roman van Julian Fellowes verleden imperfectum), het overbrengen van hun luchthartige, getitelde houding door middel van ruige bontjassen en schoenen, metalen rokken en broeken en overhemden en jacks versierd met de woorden "Riche Bish" in lugubere tinten - blauw op groen, felroze op rood.
5. De kerk-ongepaste jurken van Julien MacDonald. Julien MacDonald landde op een van de beste showlocaties: de Royal Courts of Justice, die, als je er nog niet bent geweest, nogal op de binnenkant van een kerk lijkt. Er was iets spectaculair onlogisch aan het zien van de modellen, gekleed in lange, sexy, semi-transparante jurken met spectaculaire kralen, door puntige stenen bogen de landingsbaan op te zien lopen. De man naast me, een prominente modecriticus voor een Italiaanse krant, zei dat ze eruitzagen als jurken voor de callgirls van Russische oligarchen. Hij had een punt.
6. De lancering van Grace's kleine zwarte jurkjes. The Saturday Group, dat misschien wel het meest algemeen kan worden omschreven als een modemarketingbedrijf, maar betrokken is bij zo veel meer -- debuteerde zijn nieuwste project tijdens een klein diner op vrijdagavond: Grace, die de markt betreedt (zoals L'Wren Scott ooit deed) met een lijn van 14 zwarte jurken, allemaal sexy en meestal nauwsluitend. De mede-oprichter van Saturday Group, Erik Torstensson, zei dat de lijn is ontworpen als aanvulling op de jonge en toch al behoorlijk succesvolle denimlijn. Frame Denim, die nu wordt gedragen door een breed scala aan retailers, waaronder Barneys, Nordstrom en Shopbop. Als bewijs van de sterrenkracht van de Saturday Group opende Rosie Huntington-Whiteley de show. Torstenssons vriendin, oprichter van Net-a-Porter en voorzitter van de British Fashion Council Natalie Massenet, was ook aanwezig. Jurken zullen worden geprijsd op 250 tot 500 pond (ongeveer $ 400 tot $ 800).
7. Preen's "Star Wars" meisjes. De modewereld was opgetogen toen Rodarte toonde jurken bedrukt met de gezichten van Luke Skywalker en C-3PO. Wanneer Preen toonde jurken met het gezicht van Darth Vader, waren de gasten opnieuw verheugd maar ook verbijsterd. Hoe groot is de kans dat twee ontwerpers in hetzelfde seizoen op "Star Wars" geïnspireerde collecties laten zien? Preen's Justin Thorton zei backstage dat het een totaal toeval was - hij was begonnen met het jaar 1977, de... jaar waarin "Star Wars" en "Annie Hall" werden uitgebracht, en hij gebruikte beide als inspiratiebronnen voor zijn verzameling. "We wilden deze sci-fi sexy geek doen," zei hij. "Een hete soort nerd." Het is ook vermeldenswaard dat de volgende film in de serie naar verluidt dit jaar begint te filmen.
8. Het hartzeerhotel van Sophia Webster. Van alle shows op London Fashion Week verdient accessoireontwerper Sophia Webster zeker een prijs voor beste set. De ontwerpster bouwde haar pop-upwinkel in King Street om tot een 'hartverscheurend hotel', waar modellen loungen in een meisjesparadijs in pluizige roze slaapkamers, compleet met rommelige wastafels en een groot bubbelbad, met speelse, opvallende hakken en laarzen versierd met bont, pom-poms, glitter en graphic borduurwerk.
9. Alice Temperley's volwassen collectie. Alice Temperley, wiens naam sindsdien internationaal beroemd is geworden Kate Middleton begon haar jurken en jassen regelmatig te dragen, beloofde dit seizoen een collectie die donkerder en sexyer was, d.w.z. alles behalve Kate Middleton. De collectie was eerlijk gezegd nog behoorlijk ingetogen: we zagen nog steeds dezelfde prachtige Temperley-prints en borduursels op zijden jurken en wellustige jassen. Sommige zomen waren hoger en er was wat meer transparant kant, maar verder was het klassiek, mooi Temperley -- en dat is maar goed ook.
10. Topshop's asociale eerste rij. Het was een paparazzi-gekkenhuis voor de Topshop Unique-show op zondag als Kate Moss, aan de arm van Sir Phillip Green, voorzitter van Topshop's moederbedrijf Arcadia Group, betrad de locatie van de show in het Tate Modern. Ze zat in wat zonder twijfel de beste -- en ijzigste -- line-up op de eerste rij van de week: van links naar rechts waren daar Kendall Jenner, Anna Wintour, Green, Moss en Moss' modelzus Lottie. Toen Wintour en Green elkaar eenmaal zagen, praatten ze non-stop en Moss bleef alleen achter. Jenner en Wintour leken oogcontact te vermijden, hoewel we Wintour tijdens de show lang naar de situatie van Jenner's zwarte leren legging/laarzen zagen kijken.
11. De coup van Natalie Massenet bij Jonathan Saunders. De show van Jonathan Saunders werd gehouden op een koele zondagavond in het Tate Britain, en de gasten bleven buiten wachten locatie tot slechts een paar minuten voordat de show zou beginnen, toen Massenet de deuren opende en mensen toeliet in. Toen een bewaker haar probeerde tegen te houden, zei ze scherp: 'Ik ben de voorzitter van de British Fashion Council.' Gasten juichten - we waren blij om te zien dat ze haar kracht voorgoed gebruikte. Binnen toonde Saunders strakke jurken en jassen met een patroon van wat leek op een half dozijn stofstalen, die later veranderden in gelaagde bladeren. De Tate Britain, 's nachts donker, zorgde voor een dramatische achtergrond. Helaas werden de meeste looks gedragen met superhoge Christian Louboutin-stiletto's -- moeilijk te dragen op een normale dag, maar bijna onmogelijk met een rok die strak om de knieën. Gelukkig zijn er geen modellen gevallen.
11. Christopher Kane's "pages" jurken. Op maandag kwamen de meeste redacteuren van grote internationale tijdschriften opdagen -- eerst om Christopher Kane te zien -- en de sfeer was... merkbaar anders: Plots voelde het alsof we weer aan het werk waren, en niet alleen op een leuke vakantie in Londen die toevallig ook mode omvatte shows. Kane debuteerde met zijn eerste handtassenreeks op de show, maar spannender waren de kleding, vooral een set jurken met tientallen vierkanten zijden organza die eruitzagen als de pagina's van een boek.
12. Backstage bij Burberry met Christopher Bailey. Tussen de setting -- een grote glazen kas in Hyde Park -- de eerste rij en dit seizoen twee live musical optredens, is Burberry's show zo oogverblindend dat het slechts ongeveer 10 blikken zijn die men zich herinnert om naar de kleren. De Bloomsbury-geïnspireerde collectie die maandag werd getoond was een van Burberry's sterkste in de afgelopen jaren - een teken dat het bedrijf creatief gezien in goede staat zal blijven, wanneer chief creative officer Christopher Bailey dit voorjaar CEO aan zijn titel toevoegt. Na de show klonk er druk gedrang rond Bailey, even doorbroken door Burberry Voorzitter Sir John Peace en zijn familie, die Bailey lief feliciteerden met een nieuwe sterke verzameling. Daarna vertelde hij ons over de noodzaak van "loslaten" van bepaalde creatieve details terwijl hij overgaat naar de CEO-rol.
13. Tom Ford. De show van Tom Ford, die maandagavond werd gehouden, was net zo elegant en mysterieus als je zou verwachten. Na een uitnodigingscontrole aan de deur werden de gasten binnengelaten in een donkere, met tapijt beklede gang, waar mannelijke modellen champagneglazen uitdeelden. Dan de kamer: ook donker verlicht, met een middelgrote landingsbaan en zeven of acht lagen pluche grijze banken. ("Zijn ze gewoonte?" wilden verschillende mensen weten.) Alle muren waren gespiegeld. De redacteuren van Amerikaanse tijdschriften die ik eerder die ochtend in modieuze sweatshirts en witte sneakers had gezien, waren volledig getransformeerd: de wollen crêpe, de jurken met kralen en de gevederde rokken kwamen tevoorschijn. Het was duidelijk dat iedereen gekleed was voor Ford - ikzelf inbegrepen, een beetje zelfbewust in een lage chignon en een oversized roodoranje jas die ik die middag had gekocht. Daarna kwamen de kleding: rokpakken in jaren 60-stijl met boxy jacks, een donker pak met een diepe halslijn, jerseys met lovertjes versierd met "Tom Ford 61" (een knipoog naar Jay Z's eerbetoon aan Tom Ford) en bont. De collectie toonde een stuk minder huid dan we van Ford gewend zijn, maar het was nog steeds sexy. De focus lag dit keer op de heupen, waar de kleding strak op maat was gemaakt. In plaats van een volledige finale draaide het laatste model zich halverwege op de landingsbaan en wierp een achterwaartse blik op de fotografen voordat Tom Ford naar buiten kwam en zijn boog nam. Hij was duidelijk het beste wat we op de landingsbaan zagen.
14. Ashish's oplichtende sneakers. Ik heb goede herinneringen aan kleding uit mijn kindertijd - roze tutu's, glittersandalen en oplichtende sneakers. Het goede nieuws is dat als je je nog steeds zo wilt kleden, dat kan, dankzij Ashish, die een van de leukste en luchtigste shows van London Fashion Week heeft gegeven. Hij toonde baljurken, glanzende broeken en alles met lovertjes (het meest memorabele, een varsity-jasje dat "F U University" spelde) gestyled met tiara en My Little Pony-haar. Elke look ging gepaard met witte plateausneakers die oplichtten bij elke stap van de modellen. Lily Allen, die op de eerste rij zat, heeft natuurlijk al een paar - en beter nog, ze zijn komt naar Topshop.
15. Simone Rocha. Het is een teken van goede dingen die komen gaan als Anna Wintour van Conde Nast op je show verschijnt -- en Rocha's PR (om nog maar te zwijgen van Rocha zelf) moet erg opgewonden zijn geweest om haar daar te zien. Deze collectie was door en door uitstekend. Rocha slaagde erin een grote verscheidenheid aan kleuren, texturen en vormen te gebruiken -- van gele pythonjassen, rokken en laarzen tot glanzende jurken met overdreven heupen in Tudor-stijl -- die er nog steeds opvallend uitzagen Rocha. Ze is er zeker een om naar te kijken.
Maar het beste van alles was om in Londen te zijn: op een zonnige ochtend over de Theems naar de Tate Modern lopen met aan de ene kant vrij uitzicht over de stad en aan de andere kant de Big Ben; langs het British Museum of Royal Courts of Justice in een gechafferde auto rijden; het observeren van de straatstijl van de Londense modeset, die meer experimenteel en minder uitgesproken duur was dan de mode die je op andere modeweken ziet. Er waren tijden dat ik niet kon geloven hoe gelukkig ik was dat deze ervaring deel uitmaakte van mijn functie.
Dat waren de hoogtepunten, maar ik beloof dat er ook minder glamoureuze momenten waren: archiveren tot 02.00 uur in de kelderflat die ik huurde in Bloomsbury, kauwend op mijn negende broodje bij Pret-a-Manger, sprintend naar shows in modderige sneakers die ik zou vergeten om me om te kleden voordat ik naar binnen ging (de British Fashion De Raad gaf ons genereus een chauffeur, maar over het algemeen ging ik liever te voet om zoveel mogelijk van Londen te zien.) hartslag.