Jen Kao was op een andere planeet toen ze haar herfstcollectie 2011 ontwierp. De landingsbaan was bekleed met gloeiende lava om, volgens haar lijnblad, "een nieuw begin" aan te duiden, en modellen leken een beetje op prachtige buitenaardse wezens - woeste koninginnen (niet de Ru Paul Dragrace variëteit) uit een ver sterrenstelsel: ze droegen iriserende harnassen (gestructureerde jasjes en borstplaten), strakke jerseyjurken met print in kleuren die eruitzagen als de regenbogen die je ziet in een olievlek over glinsterende zilveren leggings, met gouden gaas en lagen franje verspreid gedurende. Het was als niets dat ik ooit eerder had gezien, afgezien van prints die Kao 'aerial planetary views' noemde, die erg geïnspireerd leken op de melkwegcollectie van Christopher Kane.
Ik kan maar niet in Kao's hoofd kruipen voor deze buitenaardse collectie. Gelukkig brak ze het op in haar lijnblad en het is te mooi om niet volledig te citeren: "Historisch gezien alwetende dames trekken zich terug in een afgelegen zinkgat aan het einde van elk belangrijk hoofdstuk in hun leeft. Hier laten ze armenvol van de meest luxueuze juwelen achter van hun beruchte, soms snode, veroveringen in menselijke relaties. Iedereen doet pijn, maar hier... niet voor lang. Luchten en overblijfselen van deze Hatshepsuts, Elizabeths en Catherine zoeken alle moderne vrouwen die ze zien als geplaagd door emoties en overdreven gekweld door een zwak hart, en bevelen een verordening voor verandering aan. Hun angstaanjagende winden trekken de nieuwe volgers in de psychedelische poel van vroegere fascinerende heldendaden. Bij deze gelegenheid voor nieuw leven duikt een stralende arm weer op die druipt van een overvloed aan koninklijke, glinsterende verledens, het doden van de nostalgische ondertoon en zichzelf verfraaien met verse stekels en klauwen van goud. Een collectie geïnspireerd op de sterkste dieren die we kunnen zijn."
**Alle foto's: IMAXTREE.