Daar zit die scène in Terminator 2 waar de nieuwe Terminator voor het eerst begint te hervormen: bolletjes glinsterend kwik komen samen en worden samengevoegd tot een menselijke vorm wordt gevormd. Ik ben die scène nooit vergeten, want het was de eerste en een van de weinige keren dat speciale effecten betekende wat dan ook - het was niet alleen een beweging waardoor je "wauw" ging, het was een fantastische interpretatie die je aan het twijfelen bracht fantasie. Ik dacht weer aan dit moment tijdens Jeremy Laing's A/W 2011 presentatie: het etherische werkelijkheid gemaakt; de combinatie van artisticiteit en functionaliteit. De jurken van Laing blijven uiterst geometrisch - dit is net zo goed Kandinsky als Dali. Maar hij laat los met zijn prints, waarbij hij de werken van kunstenaar Scott Treleaven in collage verwerkt afdrukken, en vervolgens maanlandschappen, chemische lekkages en nauwkeurige maar gelukkige ongelukken met anderen. Maar we moeten ons niet laten meeslepen door de beelden; de sterren van Laings collectie blijven zijn snitten. Zijn jurken en japonnen ebben en vloeien langs het lichaam alsof de ontwerper agency in hun circuits had geprogrammeerd. Zijn cape-jas had een vleugje Japans experimenteel vermogen, maar werd in toom gehouden door de jersey jurk met kap die eronder viel. De zwad-merino tube-jurk maakt een voorzichtige draai over de linkerschouder, de asymmetrie trekt je naar achteren voor een tweede blik. En een derde.
Laings blik naar de sterren is een welkom risico van een ontwerper die met zijn voeten zo stevig op de aarde staat. Elke collectie is in toenemende mate draagbaar, zonder iets van het diepgaande kunstenaarschap achter te laten dat onlosmakelijk verbonden is met Laings visie. Het werk van Laing heeft het unieke vermogen om ons tegelijkertijd begerig en in diepe gedachten achter te laten. En met deze collectie ook in de wolken. **Alle foto's: IMAXTREE