Herinner je je Angelina Jolie's rechterbeen op de Oscar-avond? Natuurlijk doe je dat. Ze stak het uit de dijhoge spleet van haar Versace-jurk helemaal over de rode loper en vervolgens op het podium terwijl ze een prijs uitreikte. Het was zo overduidelijk raar dat de winnaars van de prijs – de schrijvers van The Descendants die wonnen voor het beste aangepaste scenario – haar allemaal onmiddellijk bespotten tijdens hun dankwoord. Na de Oscars ging Jolie's rechterbeen viraal en bracht een Twitter-account voort, talloze Tumblrs en leuke games zoals Jolie legbombing - Jolie's rechterbeen op een foto plakken. Jolie heeft eindelijk het fenomeen van haar rechterbeen aangepakt, en in de typische Jolie-mode laat ze je een beetje slecht over jezelf voelen omdat je zelfs maar denkt dat het een ding was. "Ik heb er eerlijk gezegd geen aandacht aan besteed", vertelde ze aan de Huffington Post. "Je weet wat ik bedoel? Ik kijk die tv-programma's niet en als ik online ga en iets over mezelf zie, klik ik er niet op. En de mensen met wie ik mezelf omring, praten niet echt over dat soort dingen. [Lacht]. Ik hoorde iets, maar ik schonk er geen aandacht aan. Het is zo simpel als een vrouw zijn die een jurk uitkiest die je leuk vindt en een avond hebt, en niet echt aan iets anders denkt." Juist... Dit is wat we zouden willen dat ze zou hebben gezegd:
NY1 verkeersverslaggever en Complex Magazine dating columnist Jamie Shupak ging dit weekend naar DC om te zien waar Washington's "Nerd Prom" over gaat. Terwijl zij en haar vriend, New York Times-mediaverslaggever Brian Stelter niet aanwezig waren bij de eigenlijke White House Correspondents Dinner (al lang bestaand NYT-bedrijfsbeleid) ze hebben alle weekenden bereikt festiviteiten. Het is vrijdagavond en ik sta aan de bar van het feest van The New Yorker in het W Hotel met politiecommissaris Ray Kelly van New York City. We spelen de eerste van vele rondes van "New York - DC - Hollywood", en dat is precies zoals het klinkt. Je wijst naar een persoon in de kamer en raadt op basis van hun outfit waar ze vandaan komen. Ik warm hem op met een makkelijke. 'Donkerblauw satijn,' zeg ik, gebarend naar een vrouw in de buurt die eruitziet alsof ze net van de vloer van de senaat is gelopen. Hij lacht om niet te antwoorden. (De commissie is zo politiek correct.) Dan kijkt hij naar zijn eigen outfit – van top tot teen zwart natuurlijk – en dan weer naar mij. Met een schouderophalen en een glimlach grijnst hij, "New York." Deze game, net als de kruising van politieke types uit DC, New Yorkse media en Hollywood-beroemdheden, is zowel fascinerend als grappig.