- Bijgewerkt:
- Origineel:
Zelfs voordat de show begon, had je het gevoel dat het in Thakoon borrelend zou worden. De sierlijke balzaal op de Plaza waar de show plaatsvond, baadde in rood licht en voegde een beetje ondeugendheid toe aan de chique omgeving. De collectie was niet overdreven sexy. In feite waren de silhouetten een beetje oversized en overdreven op de heupen met papieren zaktailles die niet bepaald figuurlijk waren. flatterend (vooral in combinatie met korte Mongoolse bonttruien - als modellen deze look niet kunnen maken, wat hoop dan de rest van wij hebben?) De silhouetten met wespen waren gemakkelijker om achter te komen. Maar het rijke, verzadigde kleurenpalet was helemaal rood en magenta en fuchsia - net op tijd voor Valentijnsdag
- Auteur: Leah Chernikoff
Voor zijn herfstcollectie plaatste Thakoon Panichgul de luxe en weelde van de mode van Versailles naast de levendigheid en prints van de stammen van Afrika. En wat is een betere plek om de collectie te laten zien dan het eigen paleis van New York, het Plaza Hotel? Vanaf de poort brachten Panichguls koningsblauwe en oranje geruite pufferjacks, asymmetrische jurk en peplumrok de sierlijke balzaal tot leven. Er waren roodfluwelen slofjes die geschikt waren voor Lodewijk XIV, en treinen en ruches waarin we ons een moderne Marie Antoinette konden voorstellen. De tribale invloed van de ontwerper werd verbeeld in lange vesten met print, rood-zwart gestreepte cropped broeken en kleurrijke chokers.
Voor het voorjaar van 2014 stuurde Thakoon Panichgul een ongegeneerde meisjescollectie. Zijn modellen droop van de parels - ze bestonden uit de handvatten van lange schoudertassen en waren losjes gedrapeerd, in flapper-stijl, om de nek van modellen. (Volgens Style.com maken de parels deel uit van een voortdurende samenwerking met het Japanse sieradenbedrijf Tasaki.)
Marc Jacobs is nog steeds de meest opwindende show van de New York Fashion Week - ik heb de hele tijd geglimlacht (en dat is een prestatie om een redacteur aan het lachen te krijgen na vijf dagen van meer dan 15 uur achter elkaar te hebben gewerkt). Voor de herfst heeft Jacobs de Lexington Armory omgebouwd tot een afgebroken Tim Burton-achtige droomwereld van vervallen kastelen en verwrongen torentjes. Volgens New York benaderde Jacobs beeldhouwer Rachel Feinstein om de set te ontwerpen omdat hij een stuk dat ze had gemaakt, Puritan's Delight, leuk vond. Hij vertelde haar dat zijn kleren 'hem begonnen te herinneren aan pelgrims en soort weduwen'. Hij vertelde Feinstein dat hij... wilde "geen kastelen, geen sprookjes", maar "grotten... de Marie Antoinette-versie van een ruïne." En dat was nog maar de set. Hier zijn de referenties die bij me opkomen na het innemen van de collectie: Dr. Seuss, de musical Oliver! (de soundtrack bestond uit variaties op het stijgende "Who Will Buy" van Oliver!, en ja, één model liep met een rode roos zoals in "Wie koopt mijn zoete rode rozen"), en pelgrims - van de Plymouth Rock Puritan uit de 17e eeuw verscheidenheid. Als Dr. Suess, Olivers straatjongens en pelgrims geen dingen zijn die klinken alsof ze bij elkaar horen, maar dat op de een of andere manier toch doen, dan weet je dat je bij een Marc Jacobs-show bent.