John Galliano scheurt de naden uit Couture voor Maison Margiela lente 2016

Voordat John Galliano zijn tweede prêt-à-porter collectie toonde voor Maison Margiela op woensdag ging een man in een pak en plastic handschoenen op handen en knieën zitten en wreef de voetafdrukken uit de geborstelde metalen landingsbaan voor de fotografenkuil. Het was nauwgezet werk; hij zweette. Het was een goed getimede herinnering aan hoeveel zweet er in het maken van de show was gestoken: het witvilten tapijt dat over de Tuileries leidde naar de showruimte die voor de gelegenheid was getransformeerd; de zorgvuldige plaatsing van kopers en pers door publicisten in witte jassen; de fantastische schoonheid lijkt binnenkort onthuld te worden - en natuurlijk de collectie zelf.

De kleding die Galliano woensdag debuteerde, kreeg het label confectie, maar ze hadden kunnen doorgaan voor couture - en ze gaven zeker commentaar op, zo niet een regelrechte parodie op, dat ambacht. Het eerste model liep naar buiten in een matgroene bijenkorf en zilverkleurige oogmake-up (c/o Pat McGrath), een crèmekleurige jas met een luipaardkraag, een enkele kristallen oorbel, een misvormde versie van Hermès' Kelly-tas en chique schoenen met puntige neus: alle attributen van de Franse couture uit de gouden eeuw en totaal gek. De looks die volgden, die tientallen jaren modieuze silhouetten besloegen, waren opzettelijk vervormd, overdreven of geruïneerd: veel van de ruggen waren besmeurd met verf, alsof de modellen per ongeluk tegen een pas geverfd oppervlak in hun opschik; andere waren gescheurd, waardoor de vulling eronder zichtbaar werd, of in tact gehouden door cellofaan. De introductie van mannelijke modellen halverwege de line-up, evenals kleine schoudertassen die rond de buste waren gebonden, droegen bij aan het gevoel van onwerkelijkheid. Dit waren rijke en glamoureuze - maar gekke - vrouwen (en mannen) in de geest van Blanche DuBois, Miss Havisham en Edith Bouvier Beale - die Galliano al vele malen eerder heeft gevierd.

Het is misschien omdat Galliano nog steeds gefascineerd is door veel van dezelfde muzen en thema's, dat hij zich een ontwerper van vroeger begint te voelen. Dit was iets wat Lauren Sherman vorig seizoen aanstipte in een stuk met de titel, "Is er een plaats voor John Galliano in een wereld gerund door Alexander Wang?" We weten nu dat lelijk mooi kan zijn; de vulling is al uit de couture gehaald. Een nieuwe generatie ontwerpers pakt een groot aantal nieuwe uitdagingen aan — het definiëren van de uitstraling van hedendaagse, vooropgezette gendergrenzen in vraag stellen, ontdekken hoe een jonge generatie vrouwen wil presenteren zich. Zoals Sherman destijds opmerkte, is het verrassend om te weten dat Galliano's opvolger bij Dior, Raf Simons, slechts zeven jaar jonger is; ze lijken een generatie uit elkaar.

Toch maakt het de ontwerpen van Galliano niet minder opwindend, en de show van woensdag was de meest opwindende die we tot nu toe in Parijs hebben gezien. En hoewel fotografen aan het einde van de show zijn naam riepen, nam Galliano, in overeenstemming met de Margiela-traditie, opnieuw geen buiging.