Terwijl gedrukte uitgeverijen het de afgelopen jaren in de Verenigde Staten en in veel delen van de wereld moeilijk hebben gehad, lijkt de tijdschriftenindustrie in China booming te zijn.
China is een geworden enorme markt voor luxe mode, waarbij consumenten meer kopen dan alleen kleding en accessoires. Volgens een stuk in de New York Times afgelopen weekend besteden jonge Chinese vrouwen grote delen van hun inkomen aan Chinese versies van westerse modeglossies zoals: Mode, Harper's Bazaar, Elle, enzovoort. Ze zijn geobsedeerd. En westerse uitgeverijen zoals Hearst verdienen geld.
Modelabels steken in China zelfs meer geld in reclame dan in de Verenigde Staten en deze glossies hebben praktisch meer advertentiepagina's dan ze weten wat ze ermee moeten doen. Volgens de Keer, beide kosmopolitisch en Elle twee keer per maand daar moeten publiceren omdat het te dik zou zijn om af te drukken, en Mode heeft vier extra nummers per jaar toegevoegd. Dus, is dit het? Is China de oplossing voor de achteruitgang van de boekdrukkunst hier in het Westen?
Het punt is dat het vermogen van deze uitgevers om geld te verdienen weinig te maken heeft met de kwaliteit of populariteit van hun publicaties. We spraken met Huang Hung, WWD's China File columnist en Chinese mediamagnaat (ze maakte de Tijd 100 in 2011), die het als volgt samenvat: "Naar mijn mening kan in een land van 1,4 miljard geen tijdschrift met een oplage van minder dan een miljoen exemplaren populair genoemd worden. Westerse modebladen zijn echter erg dominant in die zin dat er geen lokale alternatieven zijn."
Volgens Hung zijn modebladen eigenlijk niet zo populair in China en is er geen derde partij controlesysteem, wat betekent dat er geen manier is om te weten of de distributienummers die door uitgevers worden gerapporteerd, zijn nauwkeurig. Ze speculeert: "Als je het mij vraagt, verspreidt niemand echt meer dan 150.000 exemplaren op de markt, wat niets is. De dominante spelers in de Chinese modetijdschriftensector hebben echter met succes controle door derden voorkomen en hebben met succes ten minste 90% van de modeadvertentiemarkt gedomineerd."
Dus wie is modeglossies kopen in China? Hoe zit het met al die superfans de Keer geciteerd? "Modetijdschriften spelen een cruciale rol in de mode-industrie [in China]," zei Hung. "Het is meer een statussymbool. Als u bij iemand thuis op bezoek gaat, Mode op de salontafel is alsof je een hebt New Yorker tijdschrift in New York."
De Keer stuk citeert Zena Hao, een "24-jarige publicist, fervent volgeling van modetrends en trotse eigenaar van vier Prada-handtassen", die zegt dat print de voorkeur heeft boven digitaal (ondanks de overweldigende populariteit van Weibo). “Tijdschriften zijn net boeken. Mensen willen het echte werk, niet alleen een flits op de iPad."
Terwijl de Keer heeft misschien iemand gevonden die de voorkeur geeft aan printen boven online (er zijn zeker genoeg Amerikaanse nostalgici die er de voorkeur aan geven) om ook met hun handen over een glossy redactioneel commentaar te gieten), zegt Hung dat jongeren meer naar online overschakelen en meer. Ze zegt alleen Elle is nog steeds populair onder jonge lezers en "is misschien de eerste glossy die een populaire status in China verwerft", maar "de jongeren stappen nu echt over op internet."
Ongeacht wat de kinderen tegenwoordig leuk vinden, de uitgevers van Mode, Elle en dergelijke zullen waarschijnlijk niet snel veel levensvatbare concurrentie tegenkomen. Wat weinig onafhankelijke Chinese modetijdschriften zijn er, zoals er een wordt genoemd? ik kijk die Hung publiceert (die worstelt om te overleven), zijn afhankelijk van distributie-inkomsten in plaats van reclame. "We hebben ooit gelobbyd voor audits door derden in China", zei Hung. "In een eerlijke marktomgeving zal onze nichedistributie niet zo ver lijken van de opgeblazen distributiecijfers van de reuzen. Adverteerders letten niet op grote verspreiding, maar geven de voorkeur aan een veilige omgeving voor hun advertentie." Ze stelt dat de advertentieomgeving voor online publicaties "slecht" is als goed.
Ook al Mode had het moeilijk om China binnen te komen toen andere uitgevers de markt domineerden. Naar verluidt, wanneer? Mode kwam en nam een deel van de advertentie-inkomsten van de anderen weg, Trends Media Group, die publiceert Harper's Bazaar en kosmopolitisch, gerapporteerd Mode voor een "klein technisch detail van de regelgeving", dat dwong Mode om de hele redactie van Shanghai naar Peking te verhuizen. Ze zijn niet aan het rommelen.
China is misschien enorm, maar er is niet veel ruimte voor nieuwe, innovatieve mode-inhoud om geld te verdienen. Zoals Hung het stelt: "Het is een spel tussen uitgevers en adverteerders; lezers zijn niet relevant."