PARIJS--Bernhard Wilhelm. Wat verlang ik naar zijn shows. Elk seizoen weet de Oostenrijkse ontwerper de typisch onaangename Fransen pc-bewust te maken. Maar zijn shows zijn ook een oase van plezier te midden van een monochrome en strak gecontroleerde modeweek.
Vorig seizoen droegen de modellen allemaal tijdelijke tatoeages waarin stond dat ze ‘geboren om te vuisten.'
Dit seizoen, in een vrolijk pandemonium van bandensporen, verkeersborden en verfspatten, en bananen in overvloed, liepen modellen naar beneden met hoofdbanden die zeiden: 'I love black cock'.
Toen ik backstage informeerde naar zijn yen voor autorijden, wegwerkzaamheden en plassen (allemaal tegelijk, een zeldzame vaardigheid), zei hij eenvoudig, in zijn onnavolgbare koelbloedigheid: "Ik weet het, ik voel me zo 1992!" Daar ga je. Niet te ontcijferen Bernhard-logica. Naast het gevoel van een rave in Londen in de jaren '90, was er subtiele maar totale controle over de snitten van de kleding: gedrapeerde jasjes, geplooide korte broeken, eenvoudige overalls en ingewikkelde breisels bevestigden stilletjes maar zeker Wilhelm als een ontwerper in plaats van een feestbeest. "Geloof het of niet, er zitten een aantal zeer gecompliceerde stukken in - die mensen meestal niet opmerken vanwege alle kleuren," zei Willhelm. Houd de kleuren Bernhard, Paris heeft ze nodig!
Foto's: Imaxtree