Als een collectie zou kunnen worden beschouwd als een barometer van waar de ontwerper zich in zijn of haar leven bevindt, doet Thakoon Panichguls herfstuitstapje van 2014 ons denken dat hij zich in zijn blauwe periode bevindt.
Misschien was het de muziek. De meeste modeshows hebben een ratelende soundtrack van remixen. Op Thakoon was er alleen een liveversie van Jeff Buckley's "Hallelujah"-cover -- die, zoals iedereen weet, een van de treurigste nummers is van alle tijden. Serieus, je luistert hier alleen naar als je in bed wilt liggen en huilen. (Ik heb dit niet gedaan, het is gewoon wat ik heb gehoord.)
Maar ook de kleding voelde droevig aan. Ze waren ongetwijfeld prachtig -- er is een reden waarom Panichgul wordt beschouwd als een meester in prenten. Maar zijn broeikasbloemen waren vaak verpakt in neutraalgekleurde breisels, waardoor hun helderheid werd gedempt. Stof kronkelde omhoog rond de nek van de modellen, gedraaid en vastgebonden in de nek.
Er was iets beschermends aan de lagen die aanvoelden alsof Panichgul meer afweerde dan… de kou, om nog maar te zwijgen van de mini-poncho's, die zo strak en beperkend waren rond de schouders.
Panichgul glimlachte toen hij zijn laatste buiging nam, dus hij is waarschijnlijk in orde. Toch lijkt het erop dat dit najaar een mooie melancholie zal worden voor de Thakoon-vrouw.
Foto's: IMAXtree