Oprichter Sheena Sood is hier al lang mee bezig voordat haar duurzame merk "It" vorig jaar groot werd.
Op het hoogtepunt van de pandemie afgelopen maart sloot Sheena Sood zich niet aan bij de kuddes van die inwoners van New York City die de vijf stadsdelen ontvluchtten. De oprichter en ontwerper van het modelabel Abacaxi bleef in haar appartement in Brooklyn en maakte maskers - duizenden van hen. Sommige waren met kralen, andere met tie-dye, allemaal met de hand bewerkt, escapistisch en natuurlijk, herinnerend aan veel minder dystopische tijd.
"Ik probeerde na te denken over wat ik kon bijdragen, en voor mij waren maskers iets dat ik kon doen", herinnert ze zich. "Er was niet veel anders waar je je op kon concentreren, dus ik begon ze gewoon te maken en toen ik ze op mijn Instagramverhalen, iedereen had ze nodig."
De maskers gaven haar niet alleen een doel tijdens een angstaanjagende, duizelingwekkende tijd. Ze brachten ook haar duurzame textielmerk - dat op dat moment in gebruik was voor meer dan zeven jaar — naar een geheel nieuwe consumentenbasis toen de meeste zaken aan het sputteren waren tot een stoppen.
In maart had Sood andere plannen. Toen de eerste tekenen van de pre-crisis normaliteit in Brooklyn begonnen te komen, stapte Sood aan boord van een vlucht naar de Mexicaanse kuststaat Oaxaca om een kunstenaarsresidentie te beginnen. Bijna vijf weken lang bestudeerde ze de kunst en praktijk van het traditioneel verven van planten, allemaal onder de voogdij van een meesterverver.
Als regio met een rijke biodiversiteit is Oaxaca lange tijd een van de toonaangevende producenten van handwerk in Mexico geweest, de processen waarvoor de inheemse groepen in de regio zich in de loop van duizenden jaren hebben geperfectioneerd. Sood arriveerde in de hoop meer te weten te komen over een van die processen, met name: cochenille verven, afgeleid van parasitaire insecten die worden aangetroffen op de voetzolen van cactusvijgencactussen. De kleine, keverachtige insecten produceren karmijnzuur, dat, wanneer het wordt geëxtraheerd, een levendige rode inkt oplevert.
Sood zette haar nieuwe expertise meteen aan het werk toen ze terugkeerde naar Brooklyn en, niet drie maanden nadat haar residentie eindigde, cochenille geverfde stukken - waaronder een bijzonder nauwsluitende, tweekleurige onderjurk in lavendelblauw — beschikbaar kwam om te winkelen op de website van Abacaxi. Dat is de Abacaxi-manier.
"Elke ontwerper heeft zijn eigen specialiteit en het ontwerpen van stoffen is van mij", zegt Sood. "Ik weet dat veel grotere ontwerpers het originele kunstwerk van een kunstenaar of van een textielontwerper kopen. Het voordeel voor mij is dat, nou ja, niet alleen ik niet moeten doen, maar het maken van die aangepaste stoffen en prints is slechts een deel van mijn proces."
Abacaxi oprichter en ontwerper Sheena Sood.
Foto: met dank aan Abacaxi
De modevaardigheid van Sood begon al vroeg, en net als veel millennials, werd hij zwaar geïnspireerd door de Delia's catalogi die elke maand in haar mailbox zouden aankomen. Maar achteraf herinnert ze zich dat ze meer invloed had op de bezoeken van haar familie aan India, waarin ze... bevond zich vaak op lokale markten met haar moeder en tante, omringd door een caleidoscoop van stof en kleur.
"Ik was gefascineerd door het feit dat je gewoon je stof kon halen, naar de borduurster kon brengen, naar de kralenman kon brengen, naar de kleermaker kon brengen en letterlijk je eigen kleding kon ontwerpen", zegt ze. "Dat was natuurlijk een groot deel van de reden waarom ik later ontwerper werd."
Tegen de tijd dat Sood naar de universiteit ging, was textielontwerp overgegaan van een persoonlijke, familiale interesse naar een professionele. Sood studeerde beeldende kunst aan zowel Brown University als Centraal Sint Maarten, waar ze textieltechnieken als tie-dye, kralen en borduren in haar schilderkunst en fotografie verwerkte. Na haar afstuderen sneed ze haar tanden als assistent-ontwerper bij Tracy Reese, het ontwikkelen van artwork en ontwerpen voor nieuwe prints en versieringen. In 2012 verliet ze haar rol en vertrok naar India, waar haar ouders woonden, om wat vrije tijd te nemen.
Gerelateerde artikelen:
In de mode is regeneratieve landbouw geen onmogelijke oplossing
3 opkomende ontwerpers die de toekomst van duurzaamheid kunnen vormgeven
Door te herinvesteren in ambachtslieden verandert dit merk de manier waarop kleding zijn geschoolde werknemers behandelt
"Toen ik terugkwam, was ik op zoek naar een andere baan, maar ik wilde ook iets doen met textiel dat ik had verzameld en begon na te denken over wat ik ermee wilde maken", zegt Sood. "Tegelijkertijd ontmoette ik iemand die een boetiek had in Park Slope, en zij droeg andere ethische of lokaal gemaakte stukken. Ze moedigde me aan om wat stukken voor haar winkel te maken."
In 2013 werd de allereerste Abacaxi-capsule geboren - hoewel het echt niet officieel was totdat Sood het de perfecte naam kon geven. Binnenkomen abacaxi, een grote, zoete ananas die grotendeels in Brazilië wordt verbouwd.
"Ik dacht aan mijn reizen in Brazilië die jaren eerder plaatsvonden, en ik wist dat ik wilde dat het merk erg tropisch geïnspireerd en vrolijk en gelukkig zou zijn", legt ze uit. "Ananas zijn symbolen van geluk en geluk, dus het woord 'abacaxi' kwam bij mij op. Van daaruit is het merk gaan bouwen."
Bijna vijf jaar werkte Sood aan Abacaxi als een nevenproject terwijl hij freelancete in textielontwerp voor merken als Cole Haan, Rachel Roy en antropologie. In 2018 had Sood genoeg spaargeld opgebouwd om fulltime bij Abacaxi te kunnen werken, en ze heeft het opnieuw gelanceerd tot wat het nu is: een viering van traditioneel textiel gemaakt in kleine batches en in samenwerking met ambachtslieden en wevers in heel India en Perú.
Een look uit de Abacaxi voorjaarscollectie 2021.
Foto: met dank aan Abacaxi
In februari 2020 reed Abacaxi hoog en liet hij zien op Modeweek Parijs. Maar toen COVID-19 voet aan de grond kreeg, bracht Sood het terug naar Brooklyn, waar ze zich wendde tot het maken van maskers.
"Het begon ermee dat ik ze zelf maakte en verkocht, maar ik moest heel snel, binnen een paar weken, bedenken hoe ik kon opschalen", zegt ze. "Het is niet alsof ik hier een hele setup had, als een heel klein merk. Alles was volledig stilgelegd, maar alle riolen waarmee ik heb gewerkt, van wie velen in Brooklyn, waren ook op zoek naar werk. Ik had maandenlang vier of vijf riolen die maskers maakten vanuit hun huizen."
De maskers van Abacaxi gingen vroeg van start, waardoor het merk een golf van aandacht van de industrie kreeg door publicaties als In stijl, New York en Essence. In september, Teen Vogue noemde Sood naar zijn 2020 Generation Next-klasse, een competitief mentorprogramma voor opkomende ontwerpers.
"De maskerklant is een veel bredere klant dan de kledingklant, dus het leidde tot zoveel meer verkeer en online verkoop", zegt ze. "Je weet nooit wat het universum voor je in petto heeft, en het gaf me enig geloof dat dit is wat ik zou moeten doen."
Maar noem Abacaxi niet van de ene op de andere dag een succes. Sood bouwt het merk tenslotte al sinds 2013, en het heeft net zo lang geduurd om een supply chain te smeden waarmee ze zich comfortabel voelt als de ruggengraat van haar merk. Tegenwoordig omvatten Abacaxi's partners een productiewerkplaats in New Delhi en wevers in Peru. Bovendien gebruikt ze voornamelijk natuurlijke (of zelfs upcycled) vezels zoals katoen, kaki, linnen, zijde en alpaca. Over katoen gesproken: Sood is onlangs een samenwerking aangegaan met Oshadi Collectief, een industrie-geliefde regeneratieve landbouwgroep dat beschadigde katoenboerderijen in Zuid-India herstelt.
"We noemen het regeneratieve landbouw, maar het is echt oude Indiase landbouw", zegt Sood. "Het is een terugkeer naar de manier waarop katoen werd verbouwd toen het nog duurzaam was, voordat de landbouw werd gekoloniseerd door massale groeimethoden. De plant geeft je meer als je hem zijn gang laat gaan."
De regeneratie die Oshadi Collective promoot, is in zekere zin een verdere uitbreiding van haar identiteit als Zuid-Aziatisch-Amerikaanse vrouw, die de kern blijft van alles wat Sood met haar doet label.
"Mijn hele doel, en wat me ertoe aanzette om met Abacaxi te beginnen, was om deze voortreffelijke en soms zeldzame textieltechnieken terug te brengen in het alledaagse", zegt ze. "Ik ben erg geïnspireerd door mijn erfgoed, zowel de rijkdom van het textiel, maar ook de geschiedenis erachter. Ik kon het niet helpen dat ik er vocaal over was, omdat ik denk dat het werk zelf meer vocaal is dan ik ben."
Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.