Als je om mode-ethiek geeft, is het tijd om aandacht te besteden aan Amazon Warehouses

Maxine Bedat is al lang een beweger en schudder als het gaat om de ethiek van het maken van kleding.

Ze was de mede-oprichter van Zady, een retailer die ooit werd geprezen als de 'Whole Foods of fashion', die de basis legde voor een groot aantal 'ethische mode'-retailers die daarna kwamen. Later begon ze de New Standard Institute, een organisatie die zich richt op het verbinden van de mode-industrie met betere informatie over de impact op het milieu.

Deze week bracht Bédat haar nieuwste poging uit: het boek "ontrafeld, " die ingaat op de problemen waar ze zich haar hele carrière op heeft gefocust - hoe mode mensen en de planeet beïnvloedt - door een spijkerbroek te volgen vanaf het begin op een boerderij tot het einde op een stortplaats. Onderweg onderzoekt ze alles, van de geschiedenis van het arbeidsrecht tot de economische fundamenten van de Verenigde Staten de door slavernij gevoede katoenhandel, onderzoeken wat er kapot is in ons huidige modesysteem en hoe het kan worden gerepareerd.

"Het is belangrijk om al deze dingen bij elkaar te zien als je naar oplossingen kijkt", vertelt Bédat aan Fashionista. "Als we ons maar op één onderdeel van de supply chain richten, kunnen we keuzes maken met onbedoelde gevolgen."

Een deel van de reis van een kledingstuk dat Bédat benadrukt en vaak over het hoofd wordt gezien in discussies over de menselijke impact van modeproductie is de tijd in het magazijn waar onze e-commerce-orders worden verzonden van. Bédat richt zich specifiek op Amazone magazijnen, erop wijzend dat Amazon "de grootste online kledingretailer" in de Verenigde Staten is en het gigantische bedrijf beschrijft als een precedent voor de toekomst van de detailhandel. Als Amazon erin zou slagen om van zijn CEO de rijkste persoon ter wereld te maken door te vertrouwen op het soort omstandigheden waarin werknemers zo weinig tijd hebben voor badkamerpauzes dat ze plassen in flessen, zijn geïntimideerd om vakbonden te vormen en gezicht constant toezicht, stelt ze, andere bedrijven zullen waarschijnlijk volgen.

"Niet alleen in termen van de mode-industrie, maar in termen van de Amerikaanse economie, daar gaan de dingen naartoe als we ze niet veranderen", zegt Bédat. "Amazon speelt een veel grotere rol in de modewereld dan we vaak denken."

We sprongen aan de telefoon met Bédat om te praten over de overeenkomsten tussen Amazon-arbeiders in de VS en kledingarbeiders in Bangladesh, waarom vakbondsvorming zaken en de rol die vrouwenhaat heeft gespeeld bij het afschermen van de mode-industrie tegen de juiste controle. Lees verder voor de hoogtepunten uit ons gesprek.

Je trekt een opvallende parallel tussen de arbeidsomstandigheden in fabrieken in Bangladesh en Amazon-magazijnen in de VS. Wat verbindt die twee met elkaar?

Toen ik met kledingarbeiders in Bangladesh en Sri Lanka sprak, had ik het idee dat ze in hun hoofd tegen het systeem moeten protesteren terwijl ze aan het werk zijn. Toen vroeg ik deze kledingarbeidster waar ze aan denkt als ze aan het werk is; Ik ben gaan begrijpen dat ze is niet echt nadenken - haar mentale proces gedurende al die uren is als: 'Ik moet gewoon doorgaan, geen fouten. Ik moet gewoon doorgaan, geen fouten.' Toen ik Amazon-medewerkers dezelfde vraag stelde, kreeg ik een soortgelijk antwoord: je brein werkt niet actief, maar je hebt ook geen tijd om na te denken.

Hun taken zijn niet verschillend in die zin dat ze de hele tijd in de gaten worden gehouden - behalve bij Amazon, wordt elke beweging, elke seconde gecontroleerd door machines. Er is een discrepantie in de levensomstandigheden tussen hier en daar, maar de eigenlijke baan en de mensonterende aard van de baan lijken erg op elkaar. Er is ook een gemeenschappelijk thema rond vakbonden: Amazon's anti-vakbondsinspanningen in de VS weerspiegelen wat er in Bangladesh gebeurt.

Het boek citeert Stuart Appelbaum, die zegt dat als we het over Amazon hebben, we het hebben over 'de toekomst van werk'. Wat betekent dat?

Omdat de detailhandel online verschuift, brengt u minder tijd door in winkels, dus de banen die vroeger in winkels waren, zijn nu om de producten via magazijnen bij u te krijgen. Distributie heeft een enorme vlucht genomen en is een belangrijk onderdeel van onze nationale economie geworden. Amazon is een enorm bedrijf, dus de CEO's van alle andere bedrijven zien dat succes en zeggen: 'Als ik in het bedrijf wil blijven, moet ik dit evenaren.'

Ik probeer woorden als 'uitbuiting' te vermijden, maar er is niets anders dat men over die situatie kan zeggen, behalve dat het uitbuiting is. Het haalt het maximale uit een persoon en alle gegenereerde rijkdom gaat naar de top van de hiërarchie.

Je beschrijft Amazon ook als 'de infrastructuur van de handel'. Kun je dat uitpakken?

Vroeger reed de handelsinfrastructuur naar de winkels en de advertenties die je in een tijdschrift zou kunnen zien. Maar nu rijd je niet naar een winkel. U zoekt niet eens op Google - u zoekt alleen binnen Amazon. En Amazon gaat verder dan Amazon.com, omdat andere retailers hun fulfilment ook doen via Amazon-magazijnen. Dan zijn er andere winkels, zoals Shopbop, die eigendom zijn van Amazon. Amazon is echt de infrastructuur die de detailhandel beweegt. Als er niets verandert, gaat onze economie er steeds meer zo uitzien.

Amazon is zo'n enorm bedrijf dat het te groot kan aanvoelen om te veranderen. Hoe zou het eruit zien om te evolueren naar een minder uitbuitend model?

We moeten een heleboel dingen doen, zoals herverdelende belastingen. Als samenleving moeten we ons afvragen: waar is het bedrijfsleven voor? Het doel van bedrijven toen ze begonnen was niet om de winst voor aandeelhouders te maximaliseren - ze werden gecreëerd als een democratisch instrument om middelen te bundelen.

Nu onze economie ingewikkelder is geworden, moeten we fraude met vennootschapsbelasting aanpakken en een wereldwijd vennootschapsbelastingstelsel creëren, zodat bedrijven geen belasting kunnen ontwijken. Maar we hebben ook strengere arbeidswetten nodig, zodat dingen zoals wat we Amazon zagen doen in hun fabriek in Bessemer die probeerde zich te verenigen, zoals de snelheid van het stoplicht wijzigen om te voorkomen dat organisatoren met Amazon-medewerkers kunnen praten - zijn geregeld. Het is aangetoond dat vakbonden de lonen voor arbeiders uit de arbeidersklasse helpen verhogen. We moeten de arbeidswetten versterken, zodat ze voor zichzelf kunnen vechten.

Het andere deel, dat saai klinkt maar voor mij ongelooflijk duidelijk werd, is het industriebeleid. De groei van China is te danken aan een actief industriebeleid. Industrieel beleid betekent dat de overheid daadwerkelijk nadenkt over - en een plan heeft en stimuleert en investeert in - sectoren waarvan wij verwachten dat ze zullen groeien. We moeten meer nadenken over het industriebeleid, zodat we geen economie hebben die bestaat uit slechts een paar extreem rijke mensen en verder volledig uitbuitende banen. Op dit moment hebben we mensen die zeggen 'sluit het gewoon af' om milieuredenen en dan is het bedrijfsleven zoals, 'maar wacht, we hebben banen nodig.' We moeten in dat duistere middengebied waden en echt de moeren en bouten hiervan uitzoeken dingen.

Er staat nogal wat in het boek over de geschiedenis van arbeid en vakbonden. Waarom denk je dat dat belangrijk is voor modemensen om te begrijpen?

Het is cool dat veel belangrijke overwinningen in de arbeidersbeweging in eigen land zijn begonnen bij kledingarbeiders, omdat het laat zien hoe belangrijk de kledingindustrie is. Het is belangrijk voor zowel het goede als het slechte dat het in de wereld doet.

We hebben deze beveiligingen in eigen land opgebouwd, maar toen waren er namens de mode-industrie actieve inspanningen om deze beveiligingen niet op te nemen toen we dit geglobaliseerde systeem opbouwden. Het wordt vaak geframed alsof we banen exporteren, en welk land dan ook van onze arbeiders. Maar dat is een oversimplificatie. Wat er gebeurt, is dat arbeiders tegenover andere arbeiders worden opgezet. Die bredere dynamiek is van cruciaal belang om te begrijpen, zodat we georganiseerde arbeid succesvol kunnen maken. Om dat te doen, hebben we een mondiaal handelsregime nodig dat het omzeilen van landen met sterke arbeidsbescherming niet stimuleert.

Auditing en certificering lichamen worden vaak naar voren geschoven als de manier om kledingfabrieken eerlijker te maken, maar u beschrijft auditing als een 'racket' in het boek. Moeten deze maatregelen dan helemaal worden weggegooid?

Eerst moeten we de wortels begrijpen van waarom we deze audits hebben. We hebben deze geglobaliseerde wereld ontwikkeld die lijkt op het Wilde Westen zonder wetten; toen werden we in de jaren '90 verrast toen Nike en andere merken bleken sweatshops te hebben. Het was in reactie op die rapporten dat dit hele controleregime van start ging.

We moeten een mondiaal handelsregime afdwingen dat ervoor zorgt dat de merken de regulering niet zelf doen, terwijl ze daar sterk ontmoedigd zijn om dat te doen. We moeten nadenken over wat de systemische oplossingen zijn, wat zou zijn: overheids beleid en handhaving. Maar als dat er niet is, ja, dingen als audits zijn belangrijk, en we moeten ze niet weggooien, omdat we niet het andere hebben dat we nodig hebben.

Een van de dingen die je in het boek benadrukt, is hoe belangrijk mode in sommige van deze echt is geweest grote verschuivingen in de geschiedenis, of dat nu de ontwikkeling van de Amerikaanse economie is of de modernisering van China. Waarom is dat zo belangrijk? En als mode meer algemeen werd gezien als de krachtige economische motor die het is, wat zou er dan veranderen?

Ik heb zo vaak met mensen gesproken over de impact van mode op de planeet en ze zeiden: 'Mijn vrouw zou hier echt heel erg in geïnteresseerd zijn; ze houdt van mode.' Ik denk dat het feit dat mode ondanks zijn enorme rol in onze economie en onze samenleving ongecontroleerd is gebleven, iets te maken heeft met vrouwenhaat. Als we werkelijk de enorme rol zouden zien die het speelt, zowel in ons leven als in de wereldeconomie, zou er meer toezicht zijn op de industrie en meer vooruitgang.

Een argument dat vaak wordt aangevoerd over slechte arbeidsomstandigheden is dat ze een uitweg uit de armoede bieden. Hoe reageer je daarop?

In een plaats als Bangladesh is de levensverwachting enorm toegenomen, maar hoeveel daarvan kan worden toegeschreven aan de huidige mode-industrie is moeilijk te zeggen. Maar je kunt in een land ontwikkeling hebben en fatsoenlijke lonen betalen en toch winst maken. LVMH's CEO werd zojuist uitgeroepen tot de rijkste persoon ter wereld; hij werd uiteindelijk verslagen door Jeff Bezos, nog iemand die een hoop geld verdient met kleding. Er is een punt van rijkdom waaraan u niets hoeft toe te voegen - er is geen manier om dat geld uit te geven. Ik denk dat dat iets is waar we zoveel beter in kunnen doen.

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.