Hoe ik winkel: Leyna Bloom

We kopen allemaal kleding, maar geen twee mensen winkelen hetzelfde. Het kan een sociale ervaring zijn, en een zeer persoonlijke; soms kan het impulsief en vermakelijk zijn, dan weer doelgericht, een karwei. Waar Winkel jij? Wanneer winkel je? Hoe bepaal je wat je nodig hebt, hoeveel je uitgeeft en wat "jij" is? Dit zijn enkele van de vragen die we stellen aan prominenten in onze rubriek "Hoe ik winkel."

Wanneer Leyna Bloom aangekomen op de Croisette voor de 2019 het filmfestival van Cannes, was ze vooral bekend om haar werk als model, direct herkenbaar aan haar gedenkwaardige wandeling over de chromatisch landingsbaan en applaudisseerde voor haar viral campagne om het eerste trans-kleurmodel te zijn gegoten in de Victoria's Secret Fashion Show. Maar ze was daar om een ​​speelfilm in première te brengen, 'Havenautoriteit' - haar eerste - en om een ​​beetje geschiedenis te schrijven: ze werd de eerste transvrouw van kleur

om de hoofdrol te spelen in een film die voor het festival is geselecteerd. Bloom wist dat alle ogen op haar gericht zouden zijn.

Zoals gebruikelijk waren Bloom en haar castgenoten gepland om overdag te verschijnen tijdens een fotogesprek om 'Port Authority' te promoten. Typisch, alle de acteurs, regisseurs en mensen die bij het project betrokken zijn, lopen naar buiten en poseren naast een podium met het filmfestival van Cannes logo. Maar Bloom voelde dat niet.

"Het is erg foto-achtig spul uit een jaarboek", herinnert ze zich. "Ik heb zoiets van, 'Dit is verdomd stom. Zet me niet naast een tafel, want in de balzaalscène, als je naast een tafel staat, ga je op die tafel staan ​​en vrijen naar die tafel.' Dat is precies wat ik deed: ik sprong op die verdomde tafel en dacht aan Dorothy Dandridge, Lena Horne, Cicely Tyson, Halle Berry - Ik dacht aan elke Black freaking-actrice die naar dit filmfestival is gekomen en hun verdomde moment. En dit was van mij om te maken. Ik zou het doen als een verdomde kampioen."

De resulterende foto's zijn leuk, glamoureus en vol leven. En voor velen dienden ze als een introductie voor mevrouw Leyna Bloom.

Bloom is sindsdien niet meer gestopt. Ze blijft modellenwerk doen en verschijnt in campagnes voor Levi's en Dior Beauty, terwijl ze projecten nastreeft in de entertainmentindustrie. (In augustus tekende ze bij CAA.) Toch vond ze tijd om met Fashionista te praten over haar modereis (en de rol die haar familie daarin speelde), haar referenties uit de jaren 90 en waarom dat moment in Cannes zo was monumentaal. Lees verder.

"Mijn overgrootmoeder was catwalkcoach en dansleraar, en ze gaf altijd catwalkshows in Chicago voor jonge zwarte vrouwen, en droeg altijd deze prachtige couturejurken - heel Dior. Als je aan Dior denkt maar aan een zwarte vrouw in Chicago, dat was een beetje haar stijl en haar esthetiek. Je zou naar haar huis gaan en haar witte bonten stoelen zien, haar witte kroonluchterlampen, haar witte tapijt. Ze zou rondlopen in haar rollers en ze zou altijd elke vrijdag haar nagels laten doen, een prachtige rode kleur. Ik was gewoon constant in de buurt van zo'n sterke vrouwelijkheid.

"Mijn tante en mijn andere grootmoeder waren ook hypervrouwelijk. Mijn tante danste voor Sammy Davis Jr., dus ze was altijd dol op echt nieuwe stoffen en kleuren en vormen. Ik ben opgegroeid met vrouwen die mode heel, heel serieus namen. Ga ook naar de balzaalgemeenschap, waar mode een belangrijk onderdeel is - als je een ster wilt zijn, moet je komen en je individualiteit brengen.

"Ik ben constant op zoek naar manieren om die balans te vinden tussen haute couture, classy maar ook relevant zijn. Op sommige dagen wil ik superchique en clean zijn, mooie lijnen en een geweldig decolleté - mysterieus, maar ook heel elegant. En op sommige dagen wil ik een tomboy zijn en een trui aantrekken en Chicago Bulls vertegenwoordigen en tennisschoenen dragen. Ik ben echt heel erg groot in het dragen van mooie baljurken en daaronder is het een nieuw paar Air Force 1's. Als ik de optie krijg om dat soort jurken te dragen, breng ik altijd hulde aan waar ik vandaan kom en wie ik ben als zwarte vrouw. Ik probeer dat op zoveel niveaus in mijn mode te verwerken. De modemensen met wie ik opgroeide - waarvan je duidelijk kunt zien waar mijn stijl vandaan komt - waren Halle Berry, jaren '90 Aaliyah, soms prinses Diana. Het is erg gestructureerd. Het zijn veel mannelijke vormen, veel vrouwelijke vormen. Ik probeer daar de balans in te vinden.

"Opgroeien liefhebbende mensen zoals Cher en Diana Ross en zien hoe Bob Mackie maakt die jurken zo perfect voor hun persoonlijkheid - niet alleen voor hun lichaam of voor hun imago. Hij dept echt in hun energie en de kleuren die goed bij hun huid passen. Ik ben opgegroeid met de liefde voor de veren en diamanten en de zeemeerminjurken en de slanke lichamen; de Hervé Legers, de Alaïas, de Gianni Versaces en al die grote ontwerpers in de jaren '90 die echt, echt zeiden dat het lichaam van de vrouw mooi is. Ik wil het laten zien... Ik wil het heel netjes doen, heel klassiek, en ik wil de mensen respecteren die de weg hebben vrijgemaakt voor mij om hier te zijn.

"In 2019 was ik op het filmfestival van Cannes en ik droeg dit geweldige, verbazingwekkende veernummer tijdens de fotosessie van deze ontwerper genaamd Ingie Paris. Ik wilde iets dat lichtheid en frisheid vertegenwoordigde, en ik wilde niet dat het mijn Zwartheid zou overschaduwen. Ik wilde het complimenteren. [Het is] niet vaak dat we zwarte transvrouwen verheerlijkt zien in schoonheid en gehecht aan die mooie sprookjesachtige momenten - ik wilde ervoor zorgen dat ik vertegenwoordigde dat type meisje, dus toen andere transvrouwen naar me keken, zeiden ze: 'Hé, ik kan ook een Disney-prinses zijn.' Ik moet echt beschermen mijn transheid en zorg ervoor dat we onze ervaring naar een hoger niveau tillen, zodat mensen begrijpen waar echte creativiteit en flamboyantie en verdomde zenuwen vandaan komen van.

"Eigenlijk, toen ik die jurk ging passen, was ik in met vijf andere meisjes en we waren allemaal als hyena's die op zoek waren naar een prooi - stel je voor in een kleine hotelkamer zijn op zoek naar een jurk, en er zijn vijf andere stoute teven in die verdomde kamer die op zoek zijn naar dezelfde verdomde jurk. Ik loop naar binnen en ik ben meteen op zoek naar beweging in mijn kledingstuk. Mijn kledingstuk spreekt tot mij. Ik moet er koude rillingen van krijgen. Het moet me super vrouwelijk laten voelen, maar ook super sterk... Het was een volledige ervaring... [Dit meisje] probeerde deze ene jurk en dacht: 'Oh, ik vind dit niet echt leuk. Het zijn gewoon te veel veren.' Ze doet het letterlijk af en het valt op de grond. De jurk was zo ademend, heel los en luchtig, en ze liet hem gewoon vallen, stapte eroverheen en schopte hem een ​​beetje opzij. Dus ik dacht: 'Oh, vind je deze jurk niet mooi? Kijk hoe ik deze shit werk...' Ik weet dat dit meisje de jurk niet wilde en hier ben ik, ik moet een moment maken... Die jurk heeft letterlijk voor mijn hele gezin gezorgd. Dat moment brengt al twee jaar eten in de mond van mijn hele familie. Ik ben blij en ik voel me nederig op dat moment en ik zie iemand het gewoon opzij gooien alsof het een vod is. Je kunt iemands afval in een schat veranderen.

"Toen, voor het diner in Cannes en het rode-loper-moment, droeg ik Alberta Ferretti. Alberta Ferretti was eigenlijk de eerste ontwerper die me wilde aankleden - alle andere ontwerpers zeiden: 'Nee, absoluut niet. Ze is niet cool genoeg of ze is nog niet het 'it'-meisje.' Ik heb zoiets van: 'Ze schrijft geschiedenis op het grootste filmfestival ter wereld, en je wilt haar niet aankleden?' dat ga ik niet doen zit hier en laat die namen vallen, maar ik ga je laten weten dat ik zoveel geluk en eer heb dat Alberta Ferretti de eerste ontwerper was die me kleedde voor niet slechts één evenement, maar twee.

"Ze vroegen me: 'Wie zijn je inspiratiebronnen?' Ik laat Bob Mackie, Cher, Diana Ross zien. Als je daaraan denkt, denk je aan die tijdloze, mooie momenten waarop we vrouwelijkheid op zo'n koninklijke manier kunnen vieren - vooral Hollywood. We gaan helemaal naar Frankrijk, naar de Rivièra. We brengen onze rijke cultuur van de Verenigde Staten naar Frankrijk en dat vieren we. Ik wilde eigenlijk niet te veel doen, omdat ik wilde dat mensen een klein kijkje konden nemen in wie ik ben. Als ik daar naar binnen ging en ik ging verdomd te sterk... Ik weet het niet, het zou niet echt de impact hebben gemaakt die ik wilde maken. Ik wilde een heel goede eerste indruk maken en mensen gewoon laten weten dat ik hier ben, in het gebouw.

"De look die ik op de rode loper droeg, was deze zilveren spiegeljurk. Het hele doel van het kiezen van die jurk was dat als je goed keek, je jezelf in de jurk zag. Iedereen die naar mij keek, keek naar zichzelf. En als transvrouw is het zo belangrijk om mijn zichtbaarheid en mijn trans-heid te vermenselijken, zodat mensen kunnen begrijpen dat we precies hetzelfde zijn. Daarom droeg ik die jurk.

"Op het laatste moment, het diner in Cannes, werden we geïnspireerd door Cher - ze deed een evenement en droeg deze doorschijnende, struisvogelveren [jurk.] Ze deed daar al een verzameling omheen en ik dacht: 'We moeten het naar een hoger niveau tillen.' We hebben aanpassingen gedaan en ze hebben het meer gemaakt modern... Dat was gewoon ik die mijn Bob Mackie-moment had, eerlijk gezegd. Ik was nerveus, maar ik kreeg die avond alle complimenten in de kamer, dus het was het zo waard.

"Ik ben altijd op zoek naar iets dat niemand anders heeft, dus het komt terug op vintage - ik probeer een klassieke look op een moderne manier te creëren. Ik ga hier niet zitten en namen op ontwerpers droppen, want er zijn er zo veel. Ik kijk naar mijn kast, en ik zie veel spijkerbroeken, veel T-shirts met afbeeldingen, veel stukken die je normaal niet zou vinden. Veel van hen zijn ook geschenken.

"Deze pandemie, ik heb zo'n vijf vintage portemonnees gekocht - Fendi, Gucci en Christian Dior. Ik ben op eBay, bieden, kijken en zoeken. Mensen slapen zwaar op eBay. Als het het authenticatieteken heeft, is het echt. Ik heb een vintage Fendi bucket hat. Ik heb wat Fendi-rokken, wat Fendi-tassen - echt heel mooie klassieke Fendi-vormen. Ik hou ervan hoe mode nu zijn '90s-moment heeft. Ik was een baby in de jaren '90, dus ik ben zo blij dat ik echt een moment kan hebben. Maar niet in de pandemie, want ik kan nergens heen.

"Er zijn twee mensen die ik mee ga winkelen en die alles weten over mijn mode-looks. Een daarvan is mijn heel, heel goede, goede vriend en mentor, Thaddeus Laday - hij is verdomd geweldig, hij is mijn stijlgoeroe. We hebben allebei deze eenvoud uit de jaren 90, maar een grote persoonlijkheid als het op mode aankomt. Om die stijl in evenwicht te brengen, is mijn andere mentor, Karen Baroody. Ze is deze volledig Amerikaanse, buurmeisje modekoningin die ervan houdt om heel Stepford te zijn, maar ook heel casual comfort. Ik hou van de balans... Verrassend genoeg dragen we alle drie dezelfde maat, dus ik draag hun kleren en zij mijn kleren.

"Als ik aan het winkelen ben, begin ik met een inspiratie. Het is altijd een jaren 90-vibe... Alles wat ik draag heeft te maken met comfort. Ik hou van een mooie blauwe jeans. Ik vind dat ik er zo sexy uitzie in een spijkerbroek. Ik draag er graag een T-shirt bij of een mooie knoop erbij, strik hem in de taille. Ik ben dol op gymschoenen - dat is iets dat me als kind is bijgebleven, want toen ik een kind, ik was dakloos en ik en mijn broer moesten schoenen delen en jaar na jaar hadden we hetzelfde schoenen. Ik zei tegen mezelf dat als ik ouder werd, ik ervoor zou zorgen dat mijn sneakergame top, top, top zou zijn. Ik heb mijn J's, ik heb mijn 1's en mijn Vans. Ik heb gewoon zoveel geluk.

"Al zoveel jaren kon ik het me niet veroorloven om kleren te hebben, en ik zou steeds dezelfde dingen dragen. Maar dat spul had momenten, en ik wilde momenten blijven hebben met die stukken. Ik ben dat type meisje dat zeker iets steeds opnieuw en opnieuw zal dragen. Ik weet dat veel mensen in de mode zeggen: 'Waarom draag je het weer?' Het is als, 'Meisje, omdat ze misselijk wordt van deze lichamen en ze omhelst deze rondingen. Elke keer als ik uitga, zie ik andere mensen die mij nog nooit in deze jurk hebben gezien.'

"Het is gewoon eerlijk [over] weten waar je heen gaat, wat je op dat moment voelt en of dat is niet de sfeer in de kamer, ga je het verkopen zoals het is en word je de sfeer in de Kamer? Voor mij gaat het altijd om comfort. Als ik een jurk draag, wil ik er Air Force 1's onder dragen. Als ik ergens heen ga, wil ik het aan- en uittrekken - ik wil niet vechten met mijn jurk.

"Ik heb niet echt veel modeshows gedaan en ik loop verdomd ziek. Ik sta op 5'10 "dus op hakken, ik ben als 6'1", dus ik weet niet waarom ik geen succesvolle runway [carrière] heb gehad. Maar het is nog niet voorbij. Ik ben nog jong en ik kan het nog... Voor mij heb ik het geluk dat ik momenten heb. Ik liep in Parijs voor de Tommy Hilfiger laten zien, en het was een alle zwarte vrouwelijke landingsbaan. Het waren levende iconen - Grace Jones, Veronica Webb. Zoveel geweldige baanbrekende modellen, curve-modellen, magere modellen. Ik was het enige zwarte trans-model dat werd geselecteerd om deel te nemen en deel uit te maken van dat historische moment.

"Als ik iets ga doen, moet het een doel hebben boven populariteit, en het moet een boodschap hebben. Toen ik met Chromat en Tommy Hilfiger liep, was het een doelbewust moment. Het was een moment voor mij om de vrouwen te vertegenwoordigen die op mij lijken, de vrouwen die op mij lijken en de vrouwen die uit mijn achtergrond komen... Toen ik opgroeide, zag ik zulke vrouwen niet in deze ruimtes, en nu kan ik echt veel zeggen momenten die ik heb gedeeld, die ik heb gedeeld met vrouwen die op mij lijken en van dezelfde plaats komen als waar ik vandaan kom van. We hebben allemaal een lange weg afgelegd. Dat is iets om mee te nemen in elke manier van denken en elke manier van leven en elke levenswandel. Dat zijn de momenten die aan mijn zijde blijven staan, die ik koester en waar ik zoveel geluk mee heb omdat ze allemaal op een heel, heel unieke manier gebeurden... Als ik ga opdagen en de catwalk vertegenwoordigen, en als ik nooit meer een andere show mag doen, is dit mijn moment om mensen te laten zien dat ik dit kan en ook, we doen dit allemaal samen en we zijn vertegenwoordigd. Als ik verdomme die show open of sluit, denk ik aan Naomi Campbell, die de shows sluit en opent, meid.

"Mijn stijl is zeker aan het veranderen omdat ik veel nieuwe, geweldige dingen doe, dus veel meer ontwerpers besteden aandacht aan mij. Maar als ik aan een ontwerper denk, bijvoorbeeld als er een evenement is en ik de keuze heb om iemand te dragen, Ik ga waarschijnlijk voor de ontwerpers die er altijd voor me zijn geweest, mijn hele leven Verwerken. Ik ga naar Alberta Ferretti, ik ga naar Dior, ik ga naar Chromat... Ik heb mijn Levi's campagne, dus ik rock niets anders dan Levi's. Voordat ik de campagne kreeg, rockte ik Levi's. Ik draag de ontwerpers die mij dragen." 

Dit interview is bewerkt en ingekort voor duidelijkheid en lengte.

Let op: af en toe gebruiken we gelieerde links op onze site. Dit heeft geen enkele invloed op onze redactionele besluitvorming.

Wil je meer fashionista's? Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang ons direct in uw inbox.